Πιπεριές: οι αθόρυβες μα πεντανόστιμες πρωταγωνίστριες της ελληνικής κουζίνας

Πιπεριές: οι αθόρυβες μα πεντανόστιμες πρωταγωνίστριες της ελληνικής κουζίνας Facebook Twitter
Τώρα το φθινόπωρο απολαμβάνουμε τηγανητές αυτές τις μακρουλές κιτρινοπράσινες πιπεριές, αποχαιρετώντας για τα καλά πια το καλοκαίρι.
0

Ρωτήστε όποιον ερασιτέχνη ή επαγγελματία καλλιεργητή θέλετε: οι πιπεριές, μεγάλες, μικρές, στρογγυλές ή μακρουλές, καυτερές, κόκκινες ή πράσινες, είναι αυτές που θα φύγουν τελευταίες από το χωράφι το φθινόπωρο. Αλλιώς πώς εξηγούνται τα βουνά πιπεριάς που κατακλύζουν τους πάγκους στις λαϊκές αγορές και στα μανάβικα τέτοια εποχή; Εύκολη καλλιέργεια καθώς είναι (ακόμα και σε γλάστρες για το μπαλκόνι τις βρίσκουμε αρχές της άνοιξης, στα φυτώρια και στις υπαίθριες αγορές) και απαραίτητες στην αγαπημένη χωριάτικη σαλάτα και στα λατρεμένα γεμιστά, δεν είναι λίγοι αυτοί που χαίρονται να τις ποτίζουν όλο το καλοκαίρι και να τις απολαμβάνουν σε αφθονία στα μαγειρέματά τους. Άμα πιάσουν οι πιπεριές, καρποφορούν για μήνες και κάποια στιγμή δίνουν τόσο καρπό, που αναρωτιέσαι πια τι να τις κάνεις.

Οι μάγειρες, όμως, γνωρίζουν ότι η σάλτσα ντομάτας για τη μακαρονάδα γίνεται νοστιμότερη με μια κόκκινη και μια πράσινη πιπεριά στην τελευταία βράση (το νόστιμο ουγγαρέζικο εθνικό φαγητό γκούλας σερβίρεται κατακόκκινο από την πάπρικα που περιέχει, το μπαχαρικό από τις κόκκινες γλυκές ή καυτερές πιπεριές), τα κοκκινιστά και τα λαδερά αποκτούν μια ωραία φυτική νότα φρεσκάδας με μισή πράσινη πιπεριά στο αρχικό γιάχνισμα, το μπριάμ μοσχοβολάει ακόμα περισσότερο με λίγες ψιλοκομμένες ανάμεσα στα χρωματιστά λαχανικά.

Δεν είμαστε οι μόνοι που θα τηγανίσουμε πιπεριές τώρα το φθινόπωρο, έτσι απολαμβάνουν οι γείτονες Ιταλοί τις friggitelli τους, οι Ισπανοί τις απίθανες και πιο σκουρόχρωμες padrones τους, αφήνοντας και καμιά καυτερή εκεί ανάμεσα για την πλάκα στην παρέα.

Κάποια είδη πιπεριάς, καθώς λέει και το όνομά της, περιέχουν καψαϊκίνη, μια καυτερή ουσία που μετριέται με τη διεθνή μέθοδο Scoville. Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι η καψαϊκίνη (στις καυτερές πιπεριές τσίλι) κεντρίζει τους αισθητήρες νευρώνων του πόνου (τα τρίδυμα κύτταρα, όπως είναι γνωστά), με αποτέλεσμα να «μουδιάζει», ευχάριστα ή όχι, όλη η στοματική κοιλότητα, να καίνε τα μάτια και ο λαιμός! Πολλά από τα έμπλαστρα που βάζουμε για το νευροκαβαλίκεμα περιέχουν καψαϊκίνη, που καίει μεν αλλά καταπραΰνει τον πόνο, χαλαρώνοντας με τη θερμότητα τους μύες.

Οι πιπεριές που αναφέρουμε στη συνταγή μας έχουν μεν την έντονα φυτική και αρωματική γεύση στη σάρκα τους, αλλά ελάχιστα ‒και ανεπαίσθητα καυτερά‒ σποράκια κοντά στο κοτσανάκι τους (που μερικοί τα προτιμούν και άλλοι απλώς τρώνε την πιπεριά αυτή μέχρι εκείνο το σημείο). Στις λαϊκές αγορές τα μαύρα πινακάκια μας προειδοποιούν για το είδος της πιπεριάς, καυτερή ή Ουγγαρίας, όπως αυτές οι κιτρινοπράσινες γυαλιστερές που αναφέρουμε στη συνταγή. Λέγεται ότι οι Τούρκοι κατακτητές μετέφεραν στην Ουγγαρία από την Ανατολή αυτό το ενδιαφέρον λαχανικό εκεί κατά τον 14o-15ο αιώνα, ενώ είναι γνωστό ότι οι πιπεριές (μαζί με τα περισσότερα σολανοειδή, την οικογένεια στην οποία ανήκουν οι πιπεριές, οι μελιτζάνες και οι ντομάτες) έφτασαν στην Ευρώπη περίπου την ίδια εποχή και από την Κεντρική Αμερική με τον Κολόμβο.

Οι μακρουλές αυτές πιπεριές είναι ένας ωραίος μεζές για το ούζο. Παραδοσιακά δεν έλειπε από το πιατάκι του μεζέ μια ξιδάτη πίκλα μικρής πράσινης πιπεριάς μαζί με λίγο πιπεράτο σαλάμι ή μια ροδέλα αρωματικό λουκάνικο, ένα αλμυρό τυρί (ένα κομματάκι σαγανάκι ίσως;), δυο νόστιμες ελιές, μια τηγανητή μαρίδα ή ξιδάτο χταπόδι και λίγο ψωμί. Γίνεται όμως και ένα πεντανόστιμο, πρωτότυπο και οικονομικό ορεκτικό πρώτης τάξης.

Πιπεριές: οι αθόρυβες μα πεντανόστιμες πρωταγωνίστριες της ελληνικής κουζίνας Facebook Twitter
Άμα πιάσουν οι πιπεριές, καρποφορούν για μήνες και κάποια στιγμή δίνουν τόσο καρπό, που αναρωτιέσαι πια τι να τις κάνεις.

Τώρα το φθινόπωρο, λοιπόν, απολαμβάνουμε τηγανητές αυτές τις μακρουλές κιτρινοπράσινες πιπεριές, αποχαιρετώντας για τα καλά πια το καλοκαίρι. Θα τις πληρώσουμε μόνο 1 ευρώ το κιλό στις λαϊκές (περίπου είκοσι πιπεριές στο κιλό), 2 ευρώ στις βιολογικές και ακριβότερα κάποιες νόστιμες λιλιπούτειες από τις Σέρρες (πωλούνται συσκευασμένες σε σακουλάκια του μισού κιλού σε ορισμένα σούπερ μάρκετ και περιέχουν γλυκά αλλά και καυτερούτσικα πιπεράκια).

Δεν είμαστε οι μόνοι που θα τηγανίσουμε πιπεριές τώρα το φθινόπωρο, έτσι απολαμβάνουν οι γείτονες Ιταλοί τις friggitelli τους, οι Ισπανοί τις απίθανες και πιο σκουρόχρωμες padrones τους, αφήνοντας και καμιά καυτερή εκεί ανάμεσα για την πλάκα στην παρέα.

Τηγανητές γλυκές πιπεριές με ξίδι και θαλασσινό αλάτι

Πιπεριές: οι αθόρυβες μα πεντανόστιμες πρωταγωνίστριες της ελληνικής κουζίνας Facebook Twitter
Οι μακρουλές αυτές πιπεριές είναι ένας ωραίος μεζές για το ούζο.

Υλικά

10 γλυκές μακρουλές πιπεριές (περίπου μισό κιλό)

200 γραμμάρια ανθότυρο (προαιρετικά)

Λίγο καλό ξίδι από κόκκινο κρασί

5-6 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Δύο πρέζες (ένα κουταλάκι του γλυκού) θαλασσινό αλάτι σε νιφάδες

1 μεσαίο τηγάνι αντικολλητικό με ένα καπάκι λίγο μεγαλύτερο από τη διάμετρο του τηγανιού

Εκτέλεση

Πλένουμε τις πιπεριές με κρύο νερό και τις αφήνουμε να στεγνώσουν καλά. Τις σκουπίζουμε με μια πετσέτα κουζίνας. Τις τρυπάμε με ένα πιρούνι σε 2-3 σημεία.


Βάζουμε το λάδι στο τηγάνι και τοποθετούμε τις πιπεριές. Σκεπάζουμε με το καπάκι. Ανάβουμε την εστία στο φουλ και ακουμπάμε το τηγάνι σκεπασμένο. Σε λίγα λεπτά θα ακούσουμε τις πιπεριές να τηγανίζονται με φασαρία! Τις αφήνουμε έτσι και με κανέναν τρόπο δεν ανοίγουμε από περιέργεια το καπάκι!


Σε 4-5 λεπτά μετακινούμε το τηγάνι στη διπλανή κρύα εστία και περιμένουμε μέχρι να σταματήσει εντελώς η φασαρία του τηγανιού.


Τότε μόνο θα ξεσκεπάσουμε, χωρίς να γείρουμε το καπάκι, γιατί αλλιώς θα πέσουν οι υδρατμοί στο ελαιόλαδο και θα μας κάψουν, και θα γυρίσουμε τις πιπεριές να τηγανιστούν και από την άλλη πλευρά. Σε 4 λεπτά είναι έτοιμες. Τις αφήνουμε να ησυχάσουν στο τηγάνι, ξεσκεπάζουμε και βάζουμε σε ένα πιάτο ή πιατέλα. Τις ραντίζουμε με το ξίδι και τις πασπαλίζουμε με το θαλασσινό αλάτι. Προσθέτουμε το ανθότυρο, σπάζοντάς το με τα δάχτυλά μας.


Ελάχιστα πικρό, αλμυρό, ξιδάτο, γλυκό, όλες τις ωραίες γεύσεις τις έχει αυτό το απλό φθινοπωρινό πιάτο!

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ