Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
1

Κάθε πόλη στην Ελλάδα έχει τη δική της «Μινέρβα». Εμείς στο Βόλο την έχουμε πάνω στην περαντζάδα της παραλίας, καίρια στο πιο ζηλευτό κομμάτι της, στην καρδιά της κοσμοσυρροής, στα πόδια της πιο όμορφης παλιάς πολυκατοικίας της πόλης.

Η «Μινέρβα» είναι ζαχαροπλαστείο, είναι καφέ, είναι ανοιχτή όλη μέρα κι όλη νύχτα, είναι και ποτάδικο, κυρίως, όμως, είναι μνήμη, είναι η ιστορία όλων μας, του μπαμπά, της μαμάς, η δική μου, εσχάτως και του γιου μου. Η «Μινέρβα» δεν πεθαίνει και δεν αγχώνεται μήπως την κλείσουν οι καιροί. Μόνη αποφασίζει τη ζωή και το θάνατό της, ψηφίζοντας υπόγεια και σταθερά πάντα το πρώτο. Δίπλα της ανοίγουν αλυσίδες, με δυνατές μουσικές, με χρωματιστά λογότυπα, με ταμπέλες που τυφλώνουν το μάτι και σε σέρνουν απ'τη μύτη, με ντιζάιν καναπέδες και λαχταριστούς φρέντο.

Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου».

Η «Μινέρβα» έχει τέντες που λυσσομανάνε με το θαλασσινό αεράκι, πολλά τραπέζια, καμία αισθητική ανησυχία. Κάποτε έκανε ανακαίνιση, αλλά πίσω από τις καινούριες μπανκέτες, πάλι νομίζεις ότι από κάπου θα προβάλλει ο Κωνσταντάρας με τον Δαλιανίδη, πάλι η sixties μυρωδιά ξετρυπώνει από το ψυγείο-προθήκη, τα κάδρα στους τοίχους, τα παλιά γκαρσόνια που θαρρείς θ'αφήσουν εδώ τα κόκαλά τους, τα ίδια από τα βάθη του χρόνου, μόνο που τώρα μοιάζουν λιγότερο γκλαμ, λιγότερο café de Paris. Όσο κι αν έψαξα την ιστορία της, τίποτα συνταρακτικό δεν βρήκα στο βιογραφικό της.

Μόνο μια μετακόμιση, δυο στενά πιο κεντρικά. Λαϊκός καφενές με μπιλιάρδα στις αρχές του περασμένου αιώνα, πέρασε στην αστική café society μόλις έπιασε παραλία, ωστόσο ποτέ δεν έκανε κάστινγκ στην πελατεία της. Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου». Καθότι, πώς φούρνου με τόση σοκολατένια σαντιγί γύρω τριγύρω;

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Η «Μινέρβα» είναι ζαχαροπλαστείο, είναι καφέ, είναι ανοιχτή όλη μέρα κι όλη νύχτα, είναι και ποτάδικο, κυρίως, όμως, είναι μνήμη, είναι η ιστορία όλων μας, του μπαμπά, της μαμάς, η δική μου, εσχάτως και του γιού μου.

Γαστρονομικό αίνιγμα που παρασκευάζεται με την ίδια συνταγή και καταναλώνεται με την ίδια νοσταλγία. Αν ο Βόλος ήταν γλυκό θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας. Στη Μινέρβα έμαθα πως όταν είσαι παιδί και σε βγάζουν για πορτοκαλάδα, δεν τσιρίζεις, δεν μιλάς, σχεδόν δεν αναπνέεις, απαντάς μόνο όταν ρωτούν το όνομά σου, κάθεσαι ευπρεπώς, δεν έχεις απαιτήσεις, δεν καρφώνεσαι με περιέργεια στα γύρω τραπέζια, δεν ρουφάς το καλαμάκι σου, δεν πετιέσαι στις κουβέντες των μεγάλων.

Στη Μινέρβα ήρθε ο πρώτος φραπές της πόλης, στη Μινέρβα κατέληγαν όλα τα σκασιαρχεία, στη Μινέρβα είχε πολλά τάβλια, στη Μινέρβα δώσαμε τα πρώτα ραντεβού, στη Μινέρβα καθόμασταν χώρια τ'αγόρια από τα κορίτσια στην πασαρέλα που αποφάσιζε τους πρώτους, αειπάρθενους έρωτες.

Όλες οι γενιές μαζί ανεκτικές στις ορέξεις της καθεμιάς, στη Μινέρβα μάθαμε να είμαστε «μοντέρνοι» όταν παραγγείλαμε το πρώτο ice cream soda, σόδα που έσβηνε το παγωτό βανίλια μέσα στο ποτήρι με τη μεταλλική σκαλιστή βάση και το χερούλι. Εκεί φάγαμε το πρώτο παγωτό σικάγο, πάστα σαντιγί και αμυγδάλου, με το μάτι τηλεσκόπιο στον περαστικό γνωστό που θα προδώσει στους γονείς ότι «οι μικρές δεν πήγαν και σήμερα φροντιστήριο αλλά τις είδα στη Μινέρβα να χαλβαδιάζουν αγόρια».

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Όσο κι αν επί αιώνες προσπαθούμε να σημειολογήσουμε από τι φτιάχνεται η σαντιγί της, δεν το'χουμε καταφέρει - λες να'χει μαρέγκα; Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Δυο-τρεις φορές το χρόνο πάμε ακόμα στη Μινέρβα. Αργά τη νύχτα, μετά από αλκοολοποσίες που κάμπτουν την αντίσταση στην τσάμπα θερμίδες-ζάχαρη. Κάποιος κοιμάται σ' ένα τραπέζι, φοιτητές παίζουν επιτραπέζια σε μια γωνία, ένα παράνομο ζευγαράκι, στις 4 το πρωί μπορεί ξαφνικά να γίνει χαμός σε ένα after του χαλαρού χαζολογήματος με σόδες και κόκα-κόλες. Παραγγέλνουμε όλα τα γλυκά. Όσο κι αν επί αιώνες προσπαθούμε να σημειολογήσουμε από τι φτιάχνεται η σαντιγί της, δεν το'χουμε καταφέρει – λες να'χει μαρέγκα;

Άλλοτε στραβώνουμε γιατί η γεύση τους είναι σαν πεθαμένη, αδύνατο να αναστήσει μέσα μας τον νεκρό της νοσταλγίας. Άλλοτε όλα μοιάζουν ακριβώς «τότε». Κι επειδή η κουζίνα προφανώς αναπαράγει τυφλοσούρτη τις ίδιες συνταγές του ιδρυτού, και πατέρα του καταπληκτικού ποιητή, συγγραφέα, μεταφραστή και συνεκδότη της «Λέξης» Θανάση Νιάρχου, έχω καταλήξει πως και το παρελθόν έχει τις ώρες του. Άλλοτε ξυπνά πρόθυμα, άλλοτε βαριέται να σε εξυπηρετήσει στη διαδρομή που ζωγραφίζει στον ουρανίσκο καρμπόν την παιδική σου ηλικία.

Γεύση
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Πώς ο Ιωσήφ Ζησιάδης δημιούργησε το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς ένας πρώην υπουργός της Ελβετίας έγινε ο μοναδικός οινοποιός της Πάτμου

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον Ιωσήφ Ζησιάδη, έναν άνθρωπο με πολυδιάστατη πορεία που κάποια στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου.
THE LIFO TEAM
Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ