Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
1

Κάθε πόλη στην Ελλάδα έχει τη δική της «Μινέρβα». Εμείς στο Βόλο την έχουμε πάνω στην περαντζάδα της παραλίας, καίρια στο πιο ζηλευτό κομμάτι της, στην καρδιά της κοσμοσυρροής, στα πόδια της πιο όμορφης παλιάς πολυκατοικίας της πόλης.

Η «Μινέρβα» είναι ζαχαροπλαστείο, είναι καφέ, είναι ανοιχτή όλη μέρα κι όλη νύχτα, είναι και ποτάδικο, κυρίως, όμως, είναι μνήμη, είναι η ιστορία όλων μας, του μπαμπά, της μαμάς, η δική μου, εσχάτως και του γιου μου. Η «Μινέρβα» δεν πεθαίνει και δεν αγχώνεται μήπως την κλείσουν οι καιροί. Μόνη αποφασίζει τη ζωή και το θάνατό της, ψηφίζοντας υπόγεια και σταθερά πάντα το πρώτο. Δίπλα της ανοίγουν αλυσίδες, με δυνατές μουσικές, με χρωματιστά λογότυπα, με ταμπέλες που τυφλώνουν το μάτι και σε σέρνουν απ'τη μύτη, με ντιζάιν καναπέδες και λαχταριστούς φρέντο.

Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου».

Η «Μινέρβα» έχει τέντες που λυσσομανάνε με το θαλασσινό αεράκι, πολλά τραπέζια, καμία αισθητική ανησυχία. Κάποτε έκανε ανακαίνιση, αλλά πίσω από τις καινούριες μπανκέτες, πάλι νομίζεις ότι από κάπου θα προβάλλει ο Κωνσταντάρας με τον Δαλιανίδη, πάλι η sixties μυρωδιά ξετρυπώνει από το ψυγείο-προθήκη, τα κάδρα στους τοίχους, τα παλιά γκαρσόνια που θαρρείς θ'αφήσουν εδώ τα κόκαλά τους, τα ίδια από τα βάθη του χρόνου, μόνο που τώρα μοιάζουν λιγότερο γκλαμ, λιγότερο café de Paris. Όσο κι αν έψαξα την ιστορία της, τίποτα συνταρακτικό δεν βρήκα στο βιογραφικό της.

Μόνο μια μετακόμιση, δυο στενά πιο κεντρικά. Λαϊκός καφενές με μπιλιάρδα στις αρχές του περασμένου αιώνα, πέρασε στην αστική café society μόλις έπιασε παραλία, ωστόσο ποτέ δεν έκανε κάστινγκ στην πελατεία της. Όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου ερχόντουσαν εδώ για το ούζο του απεριτίφ, οι κυρίες για τον ελληνικό, εμείς για την πορτοκαλάδα ΕΨΑ και όλοι μαζί για το διάσημο, περιβόητο γλυκό της με το σουρεαλιστικό όνομα «πάστα φούρνου». Καθότι, πώς φούρνου με τόση σοκολατένια σαντιγί γύρω τριγύρω;

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Η «Μινέρβα» είναι ζαχαροπλαστείο, είναι καφέ, είναι ανοιχτή όλη μέρα κι όλη νύχτα, είναι και ποτάδικο, κυρίως, όμως, είναι μνήμη, είναι η ιστορία όλων μας, του μπαμπά, της μαμάς, η δική μου, εσχάτως και του γιού μου.

Γαστρονομικό αίνιγμα που παρασκευάζεται με την ίδια συνταγή και καταναλώνεται με την ίδια νοσταλγία. Αν ο Βόλος ήταν γλυκό θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας. Στη Μινέρβα έμαθα πως όταν είσαι παιδί και σε βγάζουν για πορτοκαλάδα, δεν τσιρίζεις, δεν μιλάς, σχεδόν δεν αναπνέεις, απαντάς μόνο όταν ρωτούν το όνομά σου, κάθεσαι ευπρεπώς, δεν έχεις απαιτήσεις, δεν καρφώνεσαι με περιέργεια στα γύρω τραπέζια, δεν ρουφάς το καλαμάκι σου, δεν πετιέσαι στις κουβέντες των μεγάλων.

Στη Μινέρβα ήρθε ο πρώτος φραπές της πόλης, στη Μινέρβα κατέληγαν όλα τα σκασιαρχεία, στη Μινέρβα είχε πολλά τάβλια, στη Μινέρβα δώσαμε τα πρώτα ραντεβού, στη Μινέρβα καθόμασταν χώρια τ'αγόρια από τα κορίτσια στην πασαρέλα που αποφάσιζε τους πρώτους, αειπάρθενους έρωτες.

Όλες οι γενιές μαζί ανεκτικές στις ορέξεις της καθεμιάς, στη Μινέρβα μάθαμε να είμαστε «μοντέρνοι» όταν παραγγείλαμε το πρώτο ice cream soda, σόδα που έσβηνε το παγωτό βανίλια μέσα στο ποτήρι με τη μεταλλική σκαλιστή βάση και το χερούλι. Εκεί φάγαμε το πρώτο παγωτό σικάγο, πάστα σαντιγί και αμυγδάλου, με το μάτι τηλεσκόπιο στον περαστικό γνωστό που θα προδώσει στους γονείς ότι «οι μικρές δεν πήγαν και σήμερα φροντιστήριο αλλά τις είδα στη Μινέρβα να χαλβαδιάζουν αγόρια».

Αν ο Βόλος ήταν γλυκό, θα ήταν η πάστα φούρνου της Μινέρβας Facebook Twitter
Όσο κι αν επί αιώνες προσπαθούμε να σημειολογήσουμε από τι φτιάχνεται η σαντιγί της, δεν το'χουμε καταφέρει - λες να'χει μαρέγκα; Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Δυο-τρεις φορές το χρόνο πάμε ακόμα στη Μινέρβα. Αργά τη νύχτα, μετά από αλκοολοποσίες που κάμπτουν την αντίσταση στην τσάμπα θερμίδες-ζάχαρη. Κάποιος κοιμάται σ' ένα τραπέζι, φοιτητές παίζουν επιτραπέζια σε μια γωνία, ένα παράνομο ζευγαράκι, στις 4 το πρωί μπορεί ξαφνικά να γίνει χαμός σε ένα after του χαλαρού χαζολογήματος με σόδες και κόκα-κόλες. Παραγγέλνουμε όλα τα γλυκά. Όσο κι αν επί αιώνες προσπαθούμε να σημειολογήσουμε από τι φτιάχνεται η σαντιγί της, δεν το'χουμε καταφέρει – λες να'χει μαρέγκα;

Άλλοτε στραβώνουμε γιατί η γεύση τους είναι σαν πεθαμένη, αδύνατο να αναστήσει μέσα μας τον νεκρό της νοσταλγίας. Άλλοτε όλα μοιάζουν ακριβώς «τότε». Κι επειδή η κουζίνα προφανώς αναπαράγει τυφλοσούρτη τις ίδιες συνταγές του ιδρυτού, και πατέρα του καταπληκτικού ποιητή, συγγραφέα, μεταφραστή και συνεκδότη της «Λέξης» Θανάση Νιάρχου, έχω καταλήξει πως και το παρελθόν έχει τις ώρες του. Άλλοτε ξυπνά πρόθυμα, άλλοτε βαριέται να σε εξυπηρετήσει στη διαδρομή που ζωγραφίζει στον ουρανίσκο καρμπόν την παιδική σου ηλικία.

Γεύση
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM
Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ