Γωγώ Δελογιάννη, ποιο φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια;

Γωγώ Δελογιάννη, ποιο φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια; Facebook Twitter
Φωτο: Μαντώ Σταματίου
0

Καλοκαίρι στο χωριό, σε ένα μικρό χωριό έξω από το Άργος. Ο παππούς, κατά τις 12 το μεσημέρι, γυρίζει από το χωράφι, ψηλός κι αγέρωχος, όπως είναι μέχρι και σήμερα, με κουβάδες ζαρζαβάτια στα χέρια του. Μια αγκαλιά ώριμες ντομάτες πάνω πάνω στον κουβά, για να μη χαλάσουν, ξεχωρίζονται και πλένονται με την καθοδήγηση της γιαγιάς: «Καθαρά, καθαρά, Γωγούλα, θα τις φάμε με τη φλούδα». Η γιαγιά, φοβερή μαγείρισσα, όπως είναι μέχρι και σήμερα, ελέγχει αν τις έπλυνα καλά και αρχίζει το μαγείρεμα.

Kαγιανάς, μυρωδάτος κι αχνιστός στα βαθιά πιάτα, κάτω απ' το χαγιάτι, στη σκιά, με το κρύο νερό να ιδρώνει στα ποτήρια, το ζυμωτό ψωμί του ξυλόφουρνου, τη φέτα λαδορίγανη κι ένα βουνό τηγανητά κολοκυθάκια στο κέντρο του τραπεζιού.

Απλώς τρίβει τις ντομάτες στον χοντρό τρίφτη, δεν κάνει τίποτε άλλο. Ούτε κρεμμύδια, ούτε πιπεριές, ούτε τίποτα. Τις βάζει σε δυνατό τηγάνι, με καλό ελαιόλαδο, μανάκι, αλάτι και ρίγανη, αφήνει να πιουν τα νερά τους, σπάει τα αυγά με τον πορτοκαλί κρόκο και, ταρατατά τατά, magic happens! Kαγιανάς, μυρωδάτος κι αχνιστός στα βαθιά πιάτα, κάτω απ' το χαγιάτι, στη σκιά, με το κρύο νερό να ιδρώνει στα ποτήρια, το ζυμωτό ψωμί του ξυλόφουρνου, τη φέτα λαδορίγανη κι ένα βουνό τηγανητά κολοκυθάκια στο κέντρο του τραπεζιού.

Ιεροτελεστία που επαναλαμβάνεται με ευλάβεια τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, απαρέγκλιτα. Ακόμα και σήμερα, που δεν έχω χαγιάτι και τις ντομάτες δεν μπορεί να μου τις τρίβει η γιαγιά, την ιεροτελεστία της μίας φοράς την εβδομάδα, που μου θυμίζει πώς είναι να είσαι παιδί στα 32 σου, δεν τη χαλάω.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ