Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
0

Τα ελληνικά παραδοσιακά καφενεία αποτελούσαν πάντοτε χώρους συγκέντρωσης, κοινωνικής συνάθροισης, διασκέδασης, ανταλλαγής ιδεών και νοοτροπιών, καταγραφής της ανθρωπογεωγραφίας κάθε τόπου. Αν, λοιπόν, θεωρήσεις ότι όσο πιο σύνθετη είναι η κοινωνική σύνθεση τόσο πιο πλούσια γίνεται η ιστορία ενός χώρου, τα καφενεία του Πειραιά αυτόματα βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, δεδομένου ότι τον τελευταίο αιώνα, ως το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, υποδέχεται άπειρο κόσμο, πολυάριθμων εθνικοτήτων και διαφορετικών καταβολών.


Τα λίγα καφενεία που έχουν απομείνει στην αγορά και στο λιμάνι του Πειραιά και μαζί οι άνθρωποι που δίνουν εκεί σχεδόν καθημερινά το ραντεβού τους μαρτυρούν την ιστορία του. Η ανάγκη για επικοινωνία παραμένει ζωτική, όπως και τα καφενεία τόπος συνεύρεσης. Οι χώροι αυτοί δεν χρειάζονται φτιασίδια για να γίνουν ενδιαφέροντες, ούτε παρεμβάσεις. Το πέρασμα του χρόνου και τα σημάδια που έχει αφήσει τους προσδίδουν μια αίσθηση οικεία.


Κάναμε μια γρήγορη βόλτα στα καφενεία της αγοράς του Πειραιά σε μια προσπάθεια όχι να εξαντλήσουμε τον κατάλογο με τους παραδοσιακούς χώρους του λιμανιού αλλά να καταγράψουμε αυθόρμητες στιγμές από την καθημερινότητά τους.

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Η Καλλιόπη Γρηγοράτου, η κόρη του ιδρυτή, έχει αναλάβει τα ηνία και συνεχίζει την παράδοση του πατέρα της. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Μέσα στη στοά Καμπανίδη, δίπλα στην αγορά του Πειραιά, βρίσκεται το παραδοσιακό καφέ-ουζερί «Ο Σταύρος» που λειτουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Ακολουθείς τα τραπεζάκια που είναι παραταγμένα στη στοά και καταλήγεις σε ένα παραδοσιακό καφενείο με παλιού τύπου ψυγείο, ράφια με μπουκάλια ούζο, τσίπουρο και κονιάκ και πολλές παλιές φωτογραφίες από καράβια να διακοσμούν τους τοίχους.

Η Καλλιόπη Γρηγοράτου, η κόρη του ιδρυτή, έχει πάρει τα ηνία και συνεχίζει την παράδοση του πατέρα της. «Οι γονείς μου ήρθαν από το Μεσολόγγι. Ο πατέρας μου, ο Σταύρος, που δούλευε σε καφενείο, έστησε αυτό το στέκι στον Πειραιά» θυμάται η Καλλιόπη και προσθέτει: «Σέρβιραν καφέ ελληνικό καϊμακλίδικο με το μπρούντζινο μπρίκι και ψώνιζαν δίπλα από την αγορά ψαράκια που τηγάνιζαν. Επίσης, πάστωναν παλαμίδα και γαύρο. Ήταν οι μεζέδες για το ούζο και το τσίπουρο».

Σήμερα συνεχίζει η ίδια την παράδοση και από τη μικρή κουζίνα της βγάζει λουκάνικα τηγανητά, χωριάτικη σαλάτα, ψάρια μαρινάτα και ό,τι φρέσκο βρει στην αγορά, και τα σερβίρει με τον παραδοσιακό αλουμινένιο δίσκο του καφενείου από τις επτά το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι. «Οι πελάτες μας είναι κυρίως ναυτικοί και έμποροι, εδώ είναι το στέκι τους, είναι τόπος συνάντησης και των συναλλαγών τους. Έρχονται ακόμη άνθρωποι ηλικιωμένοι που ήταν πελάτες του πατέρα μου. Τακτικός θαμώνας είναι ένας ναυτικός 90 χρονών που μας διηγείται ιστορίες από τα ταξίδια του και μάλιστα έχει μπαρκάρει με το καράβι Tevere που είναι στην παμπάλαια ασπρόμαυρη φωτογραφία που κρέμεται στον τοίχο. Συνήθως αναπολούν τη ζωή τους στα καράβια, τις φουρτούνες και, φυσικά, τους απασχολεί η σύνταξη, που έχει μειωθεί. Σπάνια έρχονται γυναίκες για να πιουν το καφεδάκι τους».

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Ο «Σταύρος,» ένα παραδοσιακό καφενείο με το παλιού τύπου ψυγείο, ράφια με μπουκάλια ούζο, τσίπουρο και κονιάκ και πολλές παλιές φωτογραφίες από καράβια να διακοσμούν τους τοίχους. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Πάνω στον πάγκο φιγουράρει και το παραδοσιακό κουδούνι με την ξύλινη λαβή που στο σχολείο σήμαινε το διάλειμμα και όταν την ρωτώ ποιος είναι ο ρόλος του στο μαγαζί, απαντάει γελώντας: «Το χτυπώ όταν γίνεται οχλαγωγία με τις πολιτικές συζητήσεις, για να ηρεμούν τα πνεύματα». Στη στοά υπάρχει και ένα μεγάλο ξύλινο παράθυρο κλειστό, που τα προηγούμενα χρόνια ήταν ανοιχτό για να σερβίρουν μεζέ για το ούζο στους εργαζόμενους στην αγορά.

Καφέ-ουζερί «Ο Σταύρος», Γούναρη 14, Πειραιάς, 210 4122513

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Ο Γιάννης Μπιμπής, Πειραιώτης, τρέχει το μαγαζί. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Στο καφέ-ουζερί «Ο Σταμάτης» ο χρόνος έχει σταματήσει στο 1935, τότε που βγήκε η άδεια λειτουργίας του, που είναι κορνιζαρισμένη και κρέμεται στον τοίχο. Η σάλα είναι μακρόστενη, ντυμένη με ξύλο σκουρόχρωμο κι έχει τραπεζάκια που φιλοξενούν τους θαμώνες. Ο Γιάννης Μπιμπής, Πειραιώτης, τρέχει το μαγαζί. «Γνώριζα τον ιδιοκτήτη, τον παππού Σταμάτη, που είχε έρθει από τη Μικρά Ασία, και έτσι το ανέλαβα» λέει, ενώ ετοιμάζει στον πάγκο της ανοιχτής κουζίνας ένα πιατάκι με αγγουράκι, τυράκι και σαλάμι, τον κρύο μεζέ για την μπίρα, και προσθέτει: «Οι θαμώνες είναι ναυτικοί και μικροεφοπλιστές. Εδώ είναι το στέκι τους, ξεκινούν με καφέ και συνεχίζουν με μεζέ και ούζο».

Η παρέα των ηλικιωμένων που πίνει καφέ ελληνικό συμμετέχει στη συζήτηση και επιβεβαιώνει ότι έρχεται σταθερά εδώ τα τελευταία πενήντα χρόνια. «Λέμε θαλασσινές ιστορίες, για τις γυναίκες που γνωρίσαμε στα ταξίδια μας και περιοριζόμαστε πλέον στις αναμνήσεις μας» προσθέτει ο κύριος Θόδωρος, ενώ ο μεγαλύτερος της παρέας, ο κύριος Δημήτρης, λέει γελώντας: «Εγώ γεννήθηκα το 1935, τότε που βγήκε και η άδεια του μαγαζιού. Ήταν ωραία τα παλιά χρόνια εδώ, η περιοχή αυτή ήταν τα Λεμονάδικα και η παραλία συγκέντρωνε τα εμπορικά καΐκια.

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Η παρέα των ηλικιωμένων που πίνει καφέ ελληνικό συμμετέχει στη συζήτηση και επιβεβαιώνει ότι έρχεται σταθερά εδώ τα τελευταία πενήντα χρόνια. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Είχε πολλά καφενεία η περιοχή τη δεκαετία του '30 με ονομασίες από τους τόπους των ιδιοκτητών τους, όπως Αμοργός, Σάμος, Ικαρία, τα οποία συγκέντρωναν τους νησιώτες που έρχονταν στον Πειραιά και όσους είχαν πλέον εγκατασταθεί στην πόλη. Μουσική από το ραδιόφωνο κρατάει συντροφιά στις παρέες που μετά τον καφέ συνεχίζουν με ούζο και μπίρα και τσιμπολογούν χαλαρά καλαμαράκι και σαρδέλες που μόλις έχουν βγει από το τηγάνι, φάβα με μπόλικο κρεμμύδι και ντομάτα κομμένη τριαντάφυλλο.

«Ο Σταμάτης», Λεωχάρους 15, Πειραιάς, 210 4129071

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Ξεκίνησε να λειτουργεί ως παραδοσιακό αμοργιανό ναυτικό καφενείο και από το 1988 που το ανέλαβα μαζεύει Ικαριώτες, Φουρνιώτες και Σαμιώτες. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Στη στοά μίας από τις πρώτες πολυκατοικίες που χτίστηκαν το 1956 στο λιμάνι του Πειραιά βρίσκεται η ψηλοτάβανη σάλα που φιλοξενεί το Ικαριώτικο Καφενείο. Στην τζαμαρία γράφει Καφενείον Φούρνοι Ικαρία και μέσα ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στη δεκαετία του '50, με τη ζωγραφική στους τοίχους, τα μπρούντζινα φώτα των καραβιών, τους παλιούς χάρτες, τις διαφημίσεις από μπίρες, τους καθρέφτες, τις εικόνες του Αϊ-Νικόλα και τις ξύλινες μινιατούρες, αντίγραφα από πραγματικά σκάφη, να ενισχύουν αυτή την αίσθηση. Στα μαρμάρινα τραπεζάκια παρέες όλων των ηλικιών τσιμπολογούν χταποδάκι ψητό, ελιές, γίγαντες και τσουγκρίζουν τα ποτήρια με το τσίπουρο.

Ο σημερινός συνιδιοκτήτης, ο Νίκος ο Ικαριώτης, όπως θέλει να τον αποκαλούν, αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει στην ιστορία του αυθεντικού χώρου. «Ξεκίνησε να λειτουργεί ως παραδοσιακό αμοργιανό ναυτικό καφενείο και από το 1988 που το ανέλαβα μαζεύει Ικαριώτες, Φουρνιώτες και Σαμιώτες. Είναι αυτοί που ζουν στην Αθήνα και το καφενείο είναι ο τόπος συνάντησής τους. Κάποιοι, μάλιστα, έρχονται σταθερά εδώ και 30 χρόνια» λέει ο Νίκος και προσθέτει: «Εδώ είναι η μικρή Βουλή της Ελλάδας. Οι συζητήσεις είναι είτε πολιτικές είτε αθλητικές, αλλά αφορούν και τις αναμνήσεις από τα ταξίδια τους. Έρχονται πολλές φορές σε αντιπαράθεση, αλλά χωρίς εντάσεις. Με εξιτάρει πόσο σοφοί είναι οι άνθρωποι που έχουν ρουφήξει όλη την πείρα της ζωής».

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Θα φας φτηνά και καλά. Ο μεζές συνοδεύει την παρέα. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Νίκος μπαίνει στην ανοιχτή κουζίνα και ετοιμάζει ποικιλίες με λουκάνικο τηγανητό, αυγό βραστό, κοπανιστή, παστή σαρδέλα και λακέρδα. «Μαγειρεύω φάβα, γίγαντες, απαραιτήτως χόρτα και φτιάχνω τυροκαυτερή. Από την αγορά προμηθεύομαι καθημερινά φρέσκο ψαράκι ψιλό, που το κάνω στο τηγάνι, και χταπόδι ψητό. Από το νησί μου, την Ικαρία, φέρνω τυριά, ελιές και τουρσιά και ενισχύω τους μεζέδες. Κρατάμε τον κόσμο, είμαστε οικογένεια όλα αυτά τα χρόνια».

Οι ανεμιστήρες στο ταβάνι χαρίζουν ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι και μια παρέα τουριστών απολαμβάνει τους μεζέδες και την ατμόσφαιρα. «Το παραδοσιακό καφενείο μας το έχει ο γαλλικός τουριστικός οδηγός και έρχονται πολλοί τουρίστες που τους κερνάμε και εντυπωσιάζονται με τη φιλοξενία μας» λέει με καμάρι ο Νίκος. Το όμορφο σκηνικό του παραδοσιακού καφενείου συμπληρώνεται από το παλιό αυθεντικό κουρείο που βρίσκεται δίπλα στην είσοδό του.

Ικαριώτικο Καφενείο, Ακτή Ποσειδώνος 24, 210 4130090

Βόλτα στα παλιά καφενεία που ακόμη αντέχουν κι ελάχιστοι γνωρίζουν στο λιμάνι του Πειραιά Facebook Twitter
Oι περισσότεροι θαμώνες τιμούν τα τραπεζάκια στη στοά. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Σε έναν δρόμο λίγο πιο πάνω από την αγορά του Πειραιά στρίψαμε στην οδό Νικήτα για να ανακαλύψουμε σε μια παλιά στοά το «Καφενείο». Στεγάζεται σε ένα κτίριο της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, από τα παλιότερα, όπου λειτουργούσε το Καφενείο από το 1945. «Στο κτίριο αυτό στεγάζονταν πολλά σωματεία ναυτικών, ασυρματιστές, σημειωτές, κι εμείς το αναλάβαμε το 2011» λέει η Ευθαλία Βαχλή και ο άντρας της Κώστας Παπαδόπουλος συμπληρώνει: «Είχαμε παλιά κυλικείο στον Πειραιά και τώρα σερβίρουμε καφέ και μεζέδες για το ούζο και την μπίρα». Είναι γνωστό ως «καφενείο», δεν έχει όνομα, «έτσι το ξέρουν όλοι» λέει ο Κώστας.

Χώρος αυθεντικός, ψηλοτάβανος, με φωτογραφίες διακοσμημένες με κοχύλια στους τοίχους, με παλιού τύπου ψυγείο-βιτρίνα και κουζινάκι, πατάρι που δεν χρησιμοποιείται γιατί «είμαστε μεγάλοι πλέον και δεν αντέχουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά για να σερβίρουμε» λέει η Ευθαλία. Άλλωστε, οι περισσότεροι θαμώνες τιμούν τα τραπεζάκια στη στοά.

Τα μικρά πιάτα με τον μεζέ που παρελαύνουν έχουν φρέσκο μαριδάκι και γαύρο που μόλις βγήκαν από το τηγάνι αλλά και κεφτεδάκια, ενώ στην κατσαρόλα μοσχοβολά το τας κεμπάπ. Απαραίτητο συμπλήρωμα οι ελιές, ντομάτα κομμένη στα τέσσερα και σκληρό κίτρινο τυρί. Οι θαμώνες, χαλαροί, τσιμπολογούν τους μεζέδες και οι συζητήσεις τους αφορούν την πολιτική, που είναι επίκαιρες λόγω των ημερών.

Καφενείο, Νικήτα 10, 210 4171168

 

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στη λούμπεν Θεσσαλονίκη στα τέλη του 70: Στου «Πρόδρομου»

Ελλάδα / Στη λούμπεν Θεσσαλονίκη στα τέλη του 70: Στου «Πρόδρομου»

Οι πελάτες λαϊκόφατσες, εργάτες, λιμενεργάτες, χτίστες, φορτηγατζήδες, άνεργοι κωλομπαράδες. Γλέντι, πάθη, φωνές, ματιές κρυφές και διακριτικές συνεννοήσεις που άναβαν φωτιές και πάθη και μαλώματα.
TOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ
Τα πάντα για το τσίπουρο: Προέλευση, ποικιλίες και μεζέδες για να το ταιριάξεις

Γεύση / Τα πάντα για το τσίπουρο: Προέλευση, ποικιλίες και μεζέδες για να το ταιριάξεις

Το τσίπουρο είναι η πλέον χαρακτηριστική ελληνική υπογραφή στην παραγωγή ποτών. Είναι δεμένο με μια μακρά παράδοση, αλλά καταφέρνει να διατηρείται στην επικαιρότητα. Έχει την πρώτη θέση στα τραπέζια της παρέας σε όλη την Ελλάδα και του ανήκει ο πρώτος λόγος στη συνοδεία του ελληνικού μεζέ.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ