Στον ρομαντικό κόσμο του Ροστάν, ο ήρωάς του ο Συρανό, διάσημος για την μεγάλη του μύτη και την ακόμα μεγαλύτερη καρδιά του, γοήτευσε -με τον μέχρι θανάτου έρωτά του για τη Ρωξάνη- το κοινό στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την όπερα. Τον τρυφερό και αστείο ξιφομάχο και ποιητή υποδύεται ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Για την περσινή του ερμηνεία στο ρόλο του Συρανό απέσπασε τις καλύτερες κριτικές. Η παράσταση επαναλαμβάνεται φέτος σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Πάνθεον. Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα συναντήσαμε έναν ηθοποιό αληθινά ερωτευμένο με το ρόλο του.
H καραμέλα για το τι πρέπει να κάνεις και τι δεν πρέπει να κάνεις σε αυτήν τη δουλειά, είναι για μένα τρομερό λάθος. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να κουβαλάς την ποιότητά σου και αυτό είναι που θα σε καθοδηγεί στις επιλογές σου.
Η συζήτηση με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο
Αυτό το ρόλο γιατί τον έχεις ζηλέψει;
Πριν χρόνια είχα δει τον Ντεπαρντιέ, στον κινηματογράφο. Δεν είδα τον Κιμούλη και δεν είχα την τύχη να δω και την παράσταση του Καραθάνου. Αναμετρήθηκα χωρίς να έχω μέτρο σύγκρισης, αλλά να σου πω κάτι; Δε με ένοιαζε, δεν είχε καμία σημασία. Το έργο ζήλεψα, ήταν υπέροχο, ρομαντικό, είχε αυτή τη γραφή, αυτό μου ταίριαζε. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι στην εποχή μας είναι δύσκολο, ειδικά ένας άντρας να αποδεχτεί ή να δείξει τη ρομαντική του διάθεση.
Το συνδέεις το έργο με τη σημερινή εποχή;
Το κοινό μου έδωσε αυτό το σήμα. Ξαφνικά, με αυτό το έργο σήμερα, ενώ προσπαθούμε ξέρεις να είμαστε πολύ σκληροί με την πραγματικότητα και ότι όλα είναι θέματα επιβίωσης, έχουμε ανάγκη να είναι σημαντικό το θέμα των συναισθημάτων, των καθαρών συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του πάθους, της αυτοθυσίας και δεν είναι καθόλου «παλιακά» όπως πολλές φορές λένε.
Το πιστεύεις ότι τα αισθήματα σήμερα έρχονται σε δεύτερη μοίρα; Προηγείται η επιβίωση;
Είναι πολύ εύκολο να πουλάνε στον κόσμο ότι το βασικότερο που πρέπει να κάνει είναι να βρει ένα τρόπο να επιβιώσει. Έτσι τον κατευθύνεις πιο εύκολα. Δεν του αφήνεις χρόνο να σκεφτεί ή να θέλει να ζήσει κάτι που είναι πολύ απλό και όμορφο και χωρίς κόστος. Αυτό που λέμε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία έρχεται σε αντίθεση με αυτό που προσπαθούν να σου πουλήσουν. Και μέχρι πριν λίγο καιρό ήμασταν πολύ καλοί όλοι ως καταναλωτές αυτής της ιδέας, γιατί είχαμε να τους πληρώνουμε.
Φυσικά δεν είμαστε και εντελώς άβουλοι……
Όχι, εδώ είναι η άλλη μεριά. Πρέπει να σκεφτείς πώς εσύ μπορείς να διαχειριστείς τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου. Να μάθεις δηλαδή στα παιδιά σου τι είναι αναγκαίο για να είναι ευτυχισμένα, όχι για να επιβιώσουν.
Εσύ έχεις παιδιά;
Όχι, δεν έχω ακόμα. Έχουν οι φίλοι μου, οι γύρω μου και βλέπω. Νομίζω ότι πρέπει να πάρουν μια σκυτάλη, η οποία είναι μέχρι τώρα πολύ κατεστραμμένη από εμάς, τους προηγούμενους. Κάθε φορά οι προηγούμενοι την καταστρέφουν αυτή τη σκυτάλη κι έχουμε την ελπίδα, μήπως κάποιος νέος που θα πάρει την πάρει θα αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
Αυτό έχει άμεση σχέση με το χρήμα;
Έχει με την έννοια του ότι οι γονείς μας στερήθηκαν πολλά πράγματα και θέλησαν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, για εμάς. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις πώς φτάνεις στο άλλο άκρο. Νομίζω στη θέση τους το ίδιο θα κάναμε κι εμείς. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε σωστά.
Εσύ από την δουλειά σου έχεις βγάλει χρήματα, δεν είναι έτσι;
Ναι, θα μπορούσα να βγάζω περισσότερα, αλλά βγάζω αυτά που έχω ανάγκη.
Έχεις κάνει και τηλεόραση και διαφημίσεις. Πιστεύεις ότι κάτι από αυτά έβλαψε την καριέρα σου;
Όχι, δεν με έχει βλάψει κάτι πραγματικά. Το κοινό που πάει θέατρο, κινηματογράφο, βλέπει διαφημίσεις και τηλεόραση, είναι σχεδόν το ίδιο. Εγώ αυτό που κοίταξα να κάνω ήταν να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε ό,τι έκανα. Και το χάρηκα και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου προκειμένου να μην κάνω εκπτώσεις. Γιατί ήθελα να αποδείξω και στον εαυτό μου ότι αυτό που κάνω έχω κάποιο λόγο και το κάνω. Ήθελα να νοιώθω καλά και νοιώθω καλά με ότι κι αν έχω κάνει. Αν κάνεις κάτι που σε ξεφτιλίζει ο πρώτος που νοιώθει άβολα μέσα σε αυτό είναι ο εαυτός σου. Μετά έρχεται ο κόσμος.
Σε ρωτάνε γιατί κάνεις διαφημίσεις;
Γιατί ζούμε σε μια χώρα που μπορεί να έχεις κάνει τις απίστευτες επιτυχίες και να πρέπει να δουλεύεις ασταμάτητα για να ζήσεις. Ναι, εδώ αναρωτιούνται. Αν δουν τον Κλούνεϊ που έχει απίστευτα λεφτά να κάνει διαφήμιση, δεν πάει το μυαλό τους να αναρωτηθούν.
Υπάρχει «πρέπει να κάνω» και «δεν πρέπει» στη δουλειά;
Αυτή η καραμέλα για το τι πρέπει να κάνεις και τι δεν πρέπει να κάνεις είναι για μένα τρομερό λάθος. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να κουβαλάς την ποιότητά σου και αυτό είναι που θα σε καθοδηγεί στις επιλογές σου. Άλλωστε στο θέατρο πολλές φορές -γιατί πολλές φορές μπορεί να την πατήσεις- μπορεί να επιλέξεις κάτι και δεν ξέρεις πώς θα σου προκύψει στην πορεία. Ακόμα και να μην ταιριάζουν τα χνώτα σου με τους άλλους. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει συνταγή για τίποτα.
Είναι πολύ εύκολο να πουλάνε στον κόσμο ότι το βασικότερο που πρέπει να κάνει είναι να βρει ένα τρόπο να επιβιώσει. Έτσι τον κατευθύνεις πιο εύκολα.
Σε ενδιαφέρει όμως να ρισκάρεις;
Τι ωραίο το να ρισκάρεις! Με την τέχνη ρισκάρεις στο κάθε σου βήμα, εκτίθεσαι σε κάθε σου βήμα. Αν δεν έκανες τίποτα από τα δύο, αν δεν ρίσκαρες, αν δεν ήσουν συνεχώς σε μία έκθεση, δε θα μπορούσες να ζεις σαν καλλιτέχνης. Γενικότερα δε ζεις αν δεν κινήσεις λίγο τον αέρα γύρω σου, αν δεν υπάρχει αυτή η ζωντάνια, η αγωνία. Πώς μπορείς να ζεις χωρίς να ρισκάρεις; Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένα ρίσκο. Στην τέχνη το ρίσκο είναι το απαραίτητο συστατικό, είναι η καθημερινότητα.
Το να γίνεις ηθοποιός το είχες αποφασίσει από μικρός;
Ήθελα να γίνω ηθοποιός από 3 ετών. Έβλεπα τις ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση και τρελαινόμουν. Αγαπημένος μου ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος, τον θεωρώ Ευρωπαίο ηθοποιό, φινετσάτο. Μεγαλώνοντας, στην πορεία, εκτίμησα το Θανάση Βέγγο. Συνειδητοποίησα αργότερα, αφού μπήκα στη σχολή, ότι αυτό που έκανε δεν ήταν κωμικό, ήταν τραγικό, ήταν υπέροχο. Κατάλαβα και γιατί δεν μου άρεσε όταν ήμουν μικρός. Κάτι με στενοχωρούσε, απλώς δεν μπορούσα να το μεταφράσω. Έτσι εγώ, για κάποιον περίεργο λόγο, που δεν ήξερα, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν είχα τη λύσσα, ήταν σαν κέφι, έλεγα μέσα μου «αν τα φέρει η ζωή».
Στο σχολείο κάνατε θέατρο;
Στο σχολείο, να το πω κι αυτό, ήμουνα μαθητής της βάσης, ίσα να περνάω τη χρονιά. Στο γυμνάσιο έτυχε και μου πρότειναν να παίξω σε ένα μαθητικό θεατρικό διήμερο. Είχαν στήσει μια εξέδρα οικοδομής στο προαύλιο του σχολείου και θυμάμαι είχα κάνει κάτι από Ψαθά. Βγήκαμε πρώτοι με την ερασιτεχνική ομάδα στους πανελλήνιους αγώνες θεάτρου με το έργο των Ρικ και Άμποτ «Η παράσταση συνεχίζεται’’ και είπα ‘’Τελείωσε, αυτό θέλω να κάνω».
Μπήκα στη σχολή, στο Ωδείο Αθηνών, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου αν πραγματικά αξίζω για αυτό που ονειρεύομαι. Ήθελα πολύ να ξέρω τι μπορώ να κάνω σε αυτό που γουστάρω να κάνω.
Η σχολή;
Εντάξει, να πούμε κάτι για να γελάσουμε: τον χειρισμό μου στον Σαίξπηρ, στον Άμλετ: έχω το πρώτο κομμάτι μου και λέω ‘’Αχ! να ημπορούσε τούτη η τόσο στέρεη σάρκα να ξεπαγώσει και ως αχνός δροσιά να γίνει!» και έδειχνα κάπου. Μου λέει ο δάσκαλος μου, ο Κωστής Λειβαδέας ‘’Γιατί δείχνεις;’’, και λέω ‘’Δεν υπάρχει ένα πτώμα εδώ που δείχνω;’’ Χαμπάρι δεν είχα πάρει ότι ο Άμλετ το λέει για τον εαυτό του. Μετά από αυτό, άρχισα να παίρνω κωμωδίες όπως καταλαβαίνεις, σταθερά.
Όταν ήθελες να γίνεις ηθοποιός, τι ακριβώς ζήλευες;
Όταν μπήκα στη σχολή, δεν ήθελα τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από ότι μέσα από αυτό που γουστάρω να κάνω, να γίνω διάσημος και να βγάλω λεφτά. Αυτό νομίζω πως είναι το πρώτο συναίσθημα. Όποιος λέει ότι θέλει να κάνει τέχνη, λέει ψέματα. Στα 18 είσαι σε μια ηλικία και ψάχνεις να γίνεις σημαντικός. Στην πορεία συναντάς κι άλλους ανθρώπους που αγαπάνε το ίδιο πράγμα.
Καλλιεργείται μέσα σου μία ανάγκη που ξεπερνάει αυτό το αρχικό πρωτόγονο συναίσθημα της σημαντικότητας. Αρχίζει να συμβαίνει κάτι πιο βαθύ που έχει να κάνει με την ψυχή σου. Βέβαια, συμβαίνει και το άλλο. Να μπαίνει κάποιος στη σχολή με τη σκέψη να γίνει διάσημος και να μην αλλάξει καθόλου. Κι αυτό είναι μέσα στην ανθρώπινη σκέψη, τι λέμε...
Είναι ζόρικο επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός;
Στη δουλειά μας είναι όλα τα πράγματα φανερά. Δηλαδή, υπάρχει ως θετικό. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, κανένας κακοχαρακτήρας, κανένας. Είναι πολύ εύκολο να ξεμπροστιαστείς, συμβαίνουν τόσα πράγματα σε μία προετοιμασία μιας δουλειάς. Η ίδια η ματαιοδοξία της δουλειάς σε αποκαλύπτει. Σε άλλες δουλειές, αν είσαι με κάποιον σε ένα γραφείο 25 χρόνια δίπλα σου, όλα γίνονται υπόγεια, όλα είναι υπέροχα μεταξύ τους… όλα είναι μες το πρόγραμμα.
Έκανες επιτυχία σε μια νύχτα με το «Μόλις χώρισα», ενώ δούλευες αρκετά χρόνια πριν.
Δούλευα συνεχώς τα προηγούμενε χρόνια. Με αυτό το έργο ξεχώρισα. Επίσης εξαιτίας αυτής της παράστασης έκανα τηλεόραση, τα «Εγκλήματα»». Έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα. Αυτό που προσπαθώ να μην ξεχάσω ποτέ από αυτή την παράσταση, που ήταν μια παράσταση φίλων είναι τα τηλέφωνα που κάναμε μεταξύ μας όταν μάθαμε ότι πήγαν 4 άτομα και πήραν εισιτήριο. Τα πρώτα 4 άτομα που πλήρωσαν για να μας δουν. Τηλεφωνιόμασταν και το λέγαμε ο ένας στον άλλο από τη χαρά μας.
Άλλαξες πολύ από τότε;
Σίγουρα έχω αλλάξει. Ξέρεις, θες δε θες, αλλάζεις. Άκουσε, κουράστηκα πολύ, το πάλεψα και το μόνο που μπορούσα να κάνω, κάθε στιγμή, ήταν να δουλεύω σκληρά. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Είναι μέσα στο πρόγραμμα και οι ματαιώσεις και οι απογοητεύσεις, αλλά τίποτα δεν είναι σημαντικό ώστε να με αποτρέψει από αυτό που κάνω. Δηλαδή, με το καλημέρα, με το που μπήκα στη σχολή πήρα τον μεγαλύτερο βαθμό και σε ένα εξάμηνο έχασα τους φίλους μου. Μαθαίνεις από τη ζωή και στη συνέχεια φρόντιζα να πάρω δράμα για να μη χάνω φίλους.
Παρόλα αυτά, στο θέατρο έκανες φίλους;
Έκανα φίλους από το θέατρο. Έχω κάποιους φίλους, σαν αδέρφια μου από το σχολείο και έχω και 2-3 πολύ καλούς φίλους από το θέατρο. Για μένα είναι πολύ σημαντικό το θέμα φιλία. Είμαι ανοιχτός με τους ανθρώπους και αυτό κάποιες φορές είναι επικίνδυνο.
Επειδή είναι έτσι η φύση της δουλειάς;
Είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ με ανθρώπους που γνωρίζεις κάθε φορά στο θέατρο, στην πρόβα, εκεί φέρνεις τα προβλήματά σου και ακούς τα προβλήματά τους. Σήμερα παίζουμε μαζί, αύριο παίζεις αλλού, είναι λίγο σαν το φανταριλίκι. Με κάποιους θα είχες τη δυνατότητα να είσαι φίλος, αλλά δε γίνεται, χωρίζουν οι δρόμοι συχνά. Είναι γλυκόπικρο.
Είσαι ευχαριστημένος;
Νιώθω ότι μου έχει δοθεί ένα εισιτήριο στη ζωή μου, να μπω σε αυτό το τρένο, που λέγεται θέατρο, να είμαι επιβάτης, ηθοποιός. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα κατέβω από αυτό το τρένο, γιατί δεν είναι δικό μου, μου ανήκει μόνο η διαδρομή. Λατρεύω αυτό που κάνω, το αγαπώ, δεν με κατατρέχει όμως. Δεν έχω τις αγωνίες, το βάσανο ότι αν λείψω δύο μήνες θα με ξεχάσουν. Και τα διαλείμματα μου θα τα κάνω και την προσωπική μου ζωή την έχω φέρει σε μία ισορροπία. Η ζωή μου ναι μεν εξαρτάται από το θέατρο επειδή το αγαπάω, το λατρεύω, αλλά η ζωή μου δεν είναι το θέατρο, η ζωή μου είναι ζωή μου. Δε θέλω αν κάποια στιγμή τελειώσει το θέατρο να μην έχω ζωή.
Θα μου πεις ένα συμπέρασμα που έβγαλες όλα αυτά τα χρόνια από τη δουλειά;
Αν κοιτάξω πίσω, υπάρχουν πράγματα που έκανα, που δεν είχα ποτέ ονειρευτεί. Είχα ονειρευτεί πολύ λιγότερα πράγματα. Να με αντέξει το σανίδι και να μπορώ να παίζω. Δεν είχα δει στα όνειρα μου ότι μπορώ να συνεργαστώ με όλους αυτούς που συνεργάστηκα, που γνώρισα, ότι θα έπαιρνα τόση αγάπη από τον κόσμο.Το συμπέρασμα μου είναι ένα: ό,τι κι αν γραφτεί, ό,τι κι αν κάνουμε, κανείς δεν ξέρει πραγματικά, εκτός από εσένα τον ίδιο, πότε πραγματικά έχεις φτάσει σε ένα καλό σημείο σαν καλλιτέχνης. Η επιτυχία είναι σαν τον στιγμιαίο καφέ, δεν διαρκεί. Την γεύεσαι εκείνη την στιγμή και προχωράς μπροστά σε κάτι επόμενο.
Τι σου λείπει;
Έχω κουραστεί οργανικά, είναι φυσιολογικό κατά καιρούς, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος ψυχικά με αυτό που κάνω. Το μόνο που έχω ανάγκη είναι να κάνω κάποια διαλείμματα. Λαχταρώ να έχω λίγο χρόνο να δω θέατρο, και έχω τη ανάγκη να ‘’ζηλέψω’’. Να ζηλέψω ηθοποιούς, παραστάσεις γιατί αυτό θα μου δώσει δύναμη.
Δείτε περισσότερα
