Θέλω κι εγώ ποδήλατο, αλλά δεν είμαι τουρίστρια

Θέλω κι εγώ ποδήλατο, αλλά δεν είμαι τουρίστρια Facebook Twitter
Οι διακοπές έχουν αρχίσει. Και η πόλη έχει έναν μόνο, ξεκάθαρο στόχο: την επέλαση των τουριστών. Σ’ αυτούς απευθύνεται. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0

ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙ. Ήδη σκάει ο τζίτζικας. Ο καύσωνας θα έρθει πάλι. Όλο και πιο γρήγορα θα έρχεται κάθε φορά, λένε οι επιστήμονες. Και ενδιάμεσα θα υπάρχουν ακραία καιρικά φαινόμενα που θα πρέπει να συνηθίσουμε να μην τα λέμε ακραία.

Μεγάλες πόλεις σε όλον τον κόσμο βάζουν τα δυνατά τους για χώρους πρασίνου και πράσινη μετακίνηση (αθόρυβη, βιώσιμη, χωρίς επιβάρυνση για το περιβάλλον). Οι οργανώσεις ουρλιάζουν. Και ο τελευταίος άπιστος έχει πειστεί ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κατεπείγοντος (οι φωτιές και οι πλημμύρες, οι άκυρες ζέστες και τα άκυρα κρύα, μια στοιχειώδης ηθική αποτίμηση της συμπεριφοράς μας προς τα ζώα και τα φυτά, όλα αυτά βοηθούν κάπως να αφυπνιστεί κανείς).

Η Αθήνα, όμως, ζει στη δική της χρονοκάψουλα. Οι διακοπές έχουν αρχίσει. Και η πόλη έχει έναν μόνο, ξεκάθαρο στόχο: την επέλαση των τουριστών. Σ’ αυτούς απευθύνεται.

Η πράσινη αστική μετακίνηση δεν είναι χιπστεριά. Είναι η ζωή μας, η καθημερινότητά μας. Δεν χρειάζεται να εφεύρει κανείς το φοβερό σχέδιο για την πόλη, αρκεί ν’ ακούσει τους επιστήμονες και τους ειδικούς και να μη μας βασανίζει με αναπλάσεις, κίνηση, θόρυβο και επάνοδο σε λογικές για τα καύσιμα που μας πάνε πενήντα χρόνια πίσω.

Τα δέντρα έχουν κουρευτεί σαν να τα εκδικήθηκε κάποιος ψαλιδοχέρης με μίσος για τις φωλιές των πουλιών. Οι «παρεμβάσεις» στο Σύνταγμα εξακολουθούν να είναι μικρά, ακαλαίσθητα τεστ ισορροπίας για όσους περνάνε από κει ψιλομεθυσμένοι Σάββατο βράδυ και μεγάλες δοκιμασίες αντοχής για όσους περιμένουν λεωφορείο ή διασχίζουν την κεντρική πλατεία καθημερινά για να πάνε στις δουλειές τους. Τα μέσα δεν έρχονται, αλλά, όταν έρχονται, στριμώχνεσαι πλάι στον κορωνοϊό του άλλου και όσοι ζούμε στο κέντρο νιώθουμε ναυαγοί σε μια νησίδα οικιστικού προνομίου.

Ώσπου να εκδιωχθούμε κι εμείς ή να κάνουμε το σπίτι μας κοινόβιο, για να βγαίνουν οι λογαριασμοί και η φρίκη του σούπερ μάρκετ, τόσο αισθανόμαστε το χάσμα να μεγαλώνει ανάμεσα σ’ εμάς κι αυτούς που μένουν στα προάστια, που τα νιώθουμε όλο και πιο μακρινά, αφού ανάμεσά μας απλώνεται μια άβυσσος από τραμ που δεν έρχονται, λεωφορεία που αγκομαχούν και αυτοκίνητα που κολλάνε στην κίνηση.

Μισώ το αυτοκίνητο, κι αυτό δεν κρύβεται. Ένα αμάξι που ξεκινάει και σταματάει (όπως όταν κολλάει στην κίνηση) είναι μια βίαιη επίθεση στο περιβάλλον μας. Κάνει θόρυβο. Μολύνει. Προκαλεί άγχος σε αυτόν που είναι παγιδευμένος μέσα σε αυτό και τώρα είναι και ακριβό.

Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να το παρατήσουν. Να κατεβαίνουν αεράτοι στο κέντρο με πατίνι, ποδήλατο ή έναν συνδυασμό μέσων μαζικής μεταφοράς και ποδιών. Δεν φαίνεται αυτό να είναι στα άμεσα σχέδια κανενός. Τα ποδήλατα είναι για τους τουρίστες.

Τους βλέπω γύρω γύρω απ’ τον Εθνικό Κήπο, το Κουκάκι, το Μετς και την Ακρόπολη να ποδηλατούν σε αγέλες. Μισό λάθος να κάνουν και να ξεφύγουν απ’ τη διαδρομή τους, να βγουν προς Βουλιαγμένης ή προς Πανεπιστήμιο, θα δουν ότι αυτή η βιώσιμη πράσινη μετακίνηση δεν επιφυλάσσεται και για τους ντόπιους-ντεκόρ στην τουριστική περιπλάνηση.

Το δίκτυο (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) δεν συνδέει πραγματικά τη μία γειτονιά της Αθήνας με την άλλη αλλά δημιουργεί νησιά μέσα στην πόλη. Στήνει διαχωρισμούς και άβατα. Ζώνες τουριστών και ζώνες κατοίκων, με τα ενοίκια παντού να εκτροχιάζονται.

Καθώς οι τιμές των καυσίμων ανεβαίνουν, και ενώ η επιστημονική έρευνα ανάγει την κλιματική αλλαγή στο μεγάλο μας πρόβλημα τώρα, η Αθήνα τρέπεται σε μια μη βιώσιμη πόλη. Η πράσινη αστική μετακίνηση δεν είναι χιπστεριά. Είναι η ζωή μας, η καθημερινότητά μας.

Δεν χρειάζεται να εφεύρει κανείς το φοβερό σχέδιο για την πόλη, αρκεί ν’ ακούσει τους επιστήμονες και τους ειδικούς και να μη μας βασανίζει με αναπλάσεις, κίνηση, θόρυβο και επάνοδο σε λογικές για τα καύσιμα που μας πάνε πενήντα χρόνια πίσω.

Όταν βλέπω τις αγέλες τουριστών με τα ποδήλατα, φέρνω στον νου μου τα ποδήλατα στο Άμστερνταμ ή τα πατίνια στη Λισαβόνα. Οι τουρίστες ξεχωρίζουν σε κάθε μέρος. Μπερδεύονται, σταματάνε με απροσδόκητο τρόπο, δεν ξέρουν ακριβώς τους δρόμους.

Στο Άμστερνταμ, όπου το ποδήλατο είναι όντως μέσο μετακίνησης των ντόπιων, οι τουρίστες ξεχωρίζουν επειδή δεν τρέχουν αλλά ποδηλατούν χαζεύοντας. Στη Λισαβόνα, όποιος παίρνει πατίνι για να συρθεί από μπαρ σε μπαρ, ξεχωρίζει απ’ τους υπαλλήλους που χρησιμοποιούν εφαρμογές διαμοιρασμού πατινιών για να φτάσουν γρήγορα στο γραφείο τους με κόστος 4-5 ευρώ.

Εδώ, στην Αθήνα, έχουμε μια στρέβλωση. Όσοι ποδηλατούν ξεχωρίζουν από εμάς, επειδή εμείς δεν έχουμε πραγματικά τη δυνατότητα να πάμε απ’ το σημείο Χ στο μακρινό σημείο Ψ για δουλειά ή διασκέδαση, χωρίς να βλάψουμε το περιβάλλον ή τον τραπεζικό μας λογαριασμό. Εμείς δεν είμαστε τουρίστες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ