Τα δικά μας παιδιά, τα κακομαθημένα

Κακομαθημένο Facebook Twitter
Μίλα στον Έλληνα γονιό για όρια, πες του στην ευγενέστερη γλώσσα ότι δεν είναι δυνατόν το παιδί του να ξεσηκώνει τον τόπο, και αν δεν είναι αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για να τσακωθείς ή να ψυχραθείς, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι.  
0



ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΠΕΙΡΕΙΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑ
 σε μία παρέα ξέγνοιαστων παραθεριστών –ανάμεσά τους και γονείς- μπροστά στα πιατάκια με τις φλούδες από καρπούζι, ξεκινάς μια ιστορία περί παιδικού σαματά σε κάποια ελληνική παραλία.

Στη δική μας την παρέα, λόγου χάριν, έχει μεγάλο σουξέ ένα εντελώς αθώο περιστατικό πριν από λίγα χρόνια, κάπου στο Αγκίστρι, όπου Γαλλάκι παίζει με Ελληνάκια στο νερό. Γίνεται της τρελής από τις φωνές των δικών μας, το Γαλλάκι διασκεδάζει πολύ με όλο αυτό το χάος, αλλά δεν ακούγεται ιδιαιτέρως και κάποια στιγμή, παραδόξως ταυτόχρονα, οι μητέρες των δύο σφυρίζουν το σήμα λήξης.

Η μεν Γαλλίδα τον φωνάζει μία φορά και ο μικρός βγαίνει απ’ το νερό στο επόμενο λεπτό. Η Ελληνίδα λογικά τον περιμένει ακόμη.

Αξιωματικά, σε όποιον Έλληνα κι αν αναφέρεις κάτι παρόμοιο, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από την απλή ενόχληση στον σοβαρό εκνευρισμό, όλα διανθισμένα με λίγα «γαλλικά». «Έλα, μωρέ, σιγά οι αιώνιες μ@λ@κί@ς για την πειθαρχία των παιδιών των ξένων». «Ναι, γι’ αυτό τα παιδιά τους είναι ζαβά και ψυχανώμαλα». «Τι να μας πουν, ρε συ, Άγγλοι, Γάλλοι πουρκουάδες που διώχνουν τα παιδιά τους απ’ το σπίτι στα 18;».

Εδώ και καιρό κυκλοφορούμε σαν ευσυνειδητά ρομπότ ανάμεσα στους εκπροσώπους μιας γενιάς, που ο κόσμος να χαλάσει, δεν θα βγει από τη βολή της. Δεν θα αναλάβει την ευθύνη για τίποτα. Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν μεγαλώσει τέλεια παιδιά, και θα «καθαρίσουν» ακόμη και με ένα δόντι, ακόμη και με το «Π», ακόμη και μέσα απ’ τον τάφο που λέει ο λόγος για τη στραβή του γιου ή της κόρης.

Μίλα στον Έλληνα γονιό για όρια, πες του στην ευγενέστερη γλώσσα ότι δεν είναι δυνατόν το παιδί του να ξεσηκώνει τον τόπο, και αν δεν είναι αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για να τσακωθείς ή να ψυχραθείς, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι.  

Βέβαια, γιατί να σπείρει κανείς τη διχόνοια καλοκαιριάτικα; Γιατί να εμπλακεί σε τέτοιες συζητήσεις; Η κακομαθησιά πλέον είναι δομικό στοιχείο της προσωπικότητας της ελληνικής «Γενιάς Ζ».

Κακομαθησιά ανάμεικτη με κυνισμό και σχεδόν καθόλου συναισθηματική νοημοσύνη. Για το IQ η συζήτηση γίνεται ακόμη πιο προβληματική, καθώς κάποτε μπερδεύεται στη μέση η εξυπνάδα και οι εξυπηρετήσεις της τεχνολογίας και το πράγμα γίνεται μαντάρα.

Σου λέει ο άλλος: «Αυτή η γενιά γεννήθηκε με ένα κινητό στο χέρι και παίζει την τεχνολογία στα δάχτυλα». Αφήνοντας τελείως ασχολίαστο αυτό το επιχείρημα, μπορούμε απλώς να αναφέρουμε ότι το τεστάρισμα της ευφυίας ενός νεαρού ανθρώπου θα γίνεται πάντα στα απλά, στα καθημερινά, στα της στιγμής, εκεί δηλαδή που πάντα λάμπει ο πραγματικά οξυδερκής, από το λυσσάρι της Google.

Και μετά είναι και όλα αυτά τα τερτίπια που βλέπεις σε σχέσεις, σε δουλειές, σε κοινωνικά τραβολογήματα, όλο αυτό το αποτέλεσμα του «δεν μου έβαλαν όρια ποτέ» που ξεχύνεται σε γραφεία, καφετέριες, εστιατόρια, λεωφόρους και σε κάνει να νιώθεις γέρος, υπερβολικός και ανυπεράσπιστος, επειδή εσύ ποτέ δεν τη «βγήκες» με τέτοιο ασυγχώρητο θράσος πουθενά.

Ας πούμε, στη δουλειά, τον βλέπεις τον άλλον: θέλει τον τίτλο, θέλει την εξουσία που του αντιστοιχεί, θέλει και να το παίξει «αεράτος», αλλά από ικανότητες μέτρια πράγματα, γλωσσάρα παπούτσι, χαζόψεματα, χαζοΐντριγκες και καταστροφικό gossip-άκι και η φανέλα δεν ιδρώνει ποτέ. Καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει, αν δοθούν προνόμια σε ένα τέτοιο βύσμα.

Εννοείται ότι υπάρχουν αισχροί εργοδότες, όπως υπάρχουν και κάτι ατάλαντα της κακιάς ώρας που άνοιξαν καφετέρια μετά από χρόνια γλαστροσύνης στην τηλεόραση κι αναζητούν κορόιδα, και ναι, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, αλλά όχι ότι δεν υπάρχουν κι ορδές από τα παραπάνω, να τα λέμε όλα.

Στις σχέσεις; Ούτε εδώ εγκαταλείπεται το καλάμι. Πάντα κάποιος/-α πέφτει πολύς σε κάποιον/-α άλλο / -η. Ανεξήγητη έπαρση, οριακά κακοποιητική, χειριστικές συμπεριφορές και πόζα, πόζα, ανυπόφορη πόζα να ξεχειλίζει από τα social media, σαν αφρόδιχτο για τα επόμενα ψάρια, αν αποδειχθεί ότι το υπάρχον δεν «μασάει» εύκολα.

Ας αφήσουμε καφετέριες και καταστήματα. Ας μιλήσουν οι εργαζόμενοι αυτών των κλάδων για ό,τι ζουν, ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, εν μέσω πανδημίας. Για τις μάσκες που άλλος μπορεί και άλλος δεν μπορεί. Για την αγένεια, για την ανυπομονησία στην εξυπηρέτηση, που λόγω περιοριστικών μέτρων, έγινε πιο αργή. Για τις φωνές, τις προσβολές, το κανονικότατο bullying που εκπορεύεται από τη σαχλή, παλιακή ατάκα «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», να κάτι που αυτή η γενιά δεν είχε κανένα πρόβλημα να υιοθετήσει.

Κι ας περάσουμε στους δρόμους, στις μεγάλες λεωφόρους, στις Λωρίδες Εκτάκτου Ανάγκης που χρησιμοποιούνται σαν πίστες κάποιου video-game. Κι ας σκοτωθούν. Κι ας σε σκοτώσουν. Και το χειρότερο; Για όλα –μα για όλα!- από το πιο αμελητέο, μέχρι το πιο σοβαρό, θα υπάρχει μια δικαιολογία στην άκρη της γλώσσας, έτοιμη να σερβιριστεί. Δεν υπάρχει πια «συγνώμη» σκέτο. Υπάρχει το εξοργιστικό «συγνώμη, αλλά...», η θεοπάλαβη ανάγκη ο φταίχτης να βγει και από πάνω, να σου την πει και τελικά να σε ταπώσει κιόλας, αν γίνεται, παρακαλώ.

(Για τα social media ας μη γίνει καμία αναφορά. Δυστυχώς, στον πολτό των ύβρεων συμμετέχει με χαρά όλο το ελληνικό ηλικιακό φάσμα, που απλώς αποδεικνύει το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ).

Πάντα ήμασταν –στο μυαλό μας μόνο- οι επιλέκτοι, οι περιούσιοι, το ελληνικό DNA το πολύτιμο, αλλά τώρα που όλες αυτές οι ανοησίες πότισαν από γενιά σε γενιά, απλώς δεν συμμαζεύεται η κατάσταση.

Τόλμα, όμως, να μας πεις κακομαθημένους. Επαναστατούμε, εξοργιζόμαστε, δεν ανεχόμαστε τις συγκρίσεις με τους ξένους. «Τι θες; Λόγω της οικονομικής κρίσης κι αυτοί που τους λιβανίζεις με τη μαμά και τον μπαμπά ζουν!». Τρομερό επιχείρημα κι αυτό –κρίση κι ανεργία από μάστιγες έγιναν βολικά άλλοθι στο να μη δουλεύει το μυαλό ούτε για τα βασικά, αλλά αν το πεις είσαι ένα βρωμοφιλελές, οπότε άχνα δεν βγάζεις- όμως...

Όμως, η πικρή και εξοργιστική αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό κυκλοφορούμε σαν ευσυνειδητά ρομπότ ανάμεσα στους εκπροσώπους μιας γενιάς, που ο κόσμος να χαλάσει, δεν θα βγει από τη βολή της. Δεν θα αναλάβει την ευθύνη για τίποτα. Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν μεγαλώσει τέλεια παιδιά, και θα «καθαρίσουν» ακόμη και με ένα δόντι, ακόμη και με το «Π», ακόμη και μέσα απ’ τον τάφο που λέει ο λόγος για τη στραβή του γιου ή της κόρης.

Και όλο αυτό είναι απείρως πιο σιχαμένο και πιο αποκαρδιωτικό απ’ οποιοδήποτε τσαντισμένο επιχείρημα κάποιου γονιού που του θίξανε το πρόγραμμα ανατροφής ή κάποιου βλασταριού που αισθάνεται ότι το «κυνηγάνε» κι ότι το «αδικούν».

Και ναι, υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά για την ώρα ο κανόνας σκάει στα μούτρα μας κάθε αναθεματισμένη μέρα. Το να μην το λέμε ανοιχτά, επειδή φοβόμαστε τις ξεκούραστες αηδίες που θα μας σούρουν στα σχόλια ή την αποδοκιμασία από φίλους και γνωστούς, είναι καθαρή (μας) βλακεία. Όσο μπορούμε, διορθώνουμε. Κι όσο αντέχουμε, δεν αφήνουμε να πέσει κάτω. Είναι για καλό. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι Αντετοκούνμπο, ο Τσιτσιπάς κι ανάμεσά τους το χάος

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος / Οι Αντετοκούνμπο, ο Τσιτσιπάς κι ανάμεσά τους το χάος

Κάθε κυνισμός είναι ανάλγητος. Αλλά ο κυνισμός των πολύ πλούσιων και πολύ διάσημων είναι ελεεινός. Και ο κυνισμός των ανθρώπων που από καραμπόλες τύχης, ταλέντου και δουλειάς έγιναν πρότυπα, είναι επικίνδυνος.
ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γεώργιος Γκουρτζίεφ: βαθυστόχαστος, πρωτοπόρος διανοητής ή ταλαντούχος παραμυθάς;

Σαν σημερα / Γεώργιος Γκουρτζίεφ: βαθυστόχαστος, πρωτοπόρος διανοητής ή ταλαντούχος παραμυθάς;

Μυστικιστής, φιλόσοφος, πνευματικός δάσκαλος, συγγραφέας, μουσικοσυνθέτης, ταξιδευτής, υπήρξε πνεύμα χαρισματικό που επηρέασε κόσμο. Εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό του (29/10/1949) πολλά ερωτήματα γι' αυτό τον «γητευτή ψυχών» παραμένουν άλυτα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ