Συμπεράσματα μιας μόνιμης κρίσης

Συμπεράσματα μιας μόνιμης κρίσης Facebook Twitter
Η κοινωνική ελευθερία, η οικονομική ασφάλεια και η ρήξη με τον αντικοινωνικό ατομικισμό για χάρη ενός νέου δημοκρατικού ήθους αναζητούν αξιόπιστη πολιτική έκφραση. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΝΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΥ ξαφνικά όλοι μιλούν για το τι κράτος θέλουμε και χρειαζόμαστε. Αυτά τα δύο, όπως είναι φυσικό, δεν συμπίπτουν πάντοτε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διεκδικεί τώρα, ένα ή δυο μήνες πριν από τις εκλογές, τη «συνειδητοποίηση» όλων των εθνικών παθογενειών από καταβολής.

Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, καταγγέλλει την αποδιάρθρωση του κράτους προς όφελος διεφθαρμένων συμφερόντων. Την ίδια ώρα που η Γαλλία συνταράσσεται από ένα μεγάλο κίνημα θυμού, κάποιοι φαίνονται ενθουσιασμένοι από την επιστροφή της πάλης των τάξεων και άλλοι γκρινιάζουν βλέποντας απλώς την ανατροφοδότηση μιας πολιτικής κουλτούρας σύγκρουσης από «τους κακομαθημένους Γάλλους».

Προφανώς σε καμιά χώρα δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινά αποδεκτή προσέγγιση και ερμηνεία των κρίσεων, ούτε καν των μεμονωμένων δυστυχημάτων ή άλλων καταστροφών. Απέναντι στις διάφορες στιγμές κοινωνικής αναταραχής και εθνικής κρίσης παρατηρούμε ότι επιστρέφουν παλιά, δοκιμασμένα αντανακλαστικά: η πολιτική αριστερά βλέπει κλασικά την εξέγερση του λαού κατά της αδικίας, ενώ ο συντηρητικός-φιλελεύθερος χώρος επιμένει κυρίως στις πράξεις βίας ή επαναλαμβάνει την καταδίκη του λαϊκισμού στο όνομα μιας ρεαλιστικής λογικής.

Πίσω από την πολιτική σκηνή, όμως, ο χαοτικός δημόσιος σχολιασμός διαλέγει απλώς στρατόπεδο, φτάνοντας στα άκρα τους αντίστοιχους αφορισμούς.

Τα άτομα – και οι νεότεροι μάλιστα περισσότερο – θέλουν πια να έχουν έναν κάποιον έλεγχο στη ζωή τους και ψάχνουν διεξόδους πέρα από εκδοχές επιβιωτικής μιζέριας.

Ας παραδεχτούμε όμως πως οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων χρόνων οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα που είναι λογικό να μην ικανοποιούν τα πιο φανατικά στρατεύματα. Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως όντως ένας τεχνοκρατικός-διαχειριστικός φιλελευθερισμός, ο οποίος αρχικά επιδιώκει να πολιτευτεί με ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα στις βουλήσεις των επενδυτών και στις ανάγκες των ασθενέστερων στρωμάτων, δεν μπορεί να σταθεί σε συνθήκες κρίσης. Ή πρέπει να «ριζοσπαστικοποιηθεί» (καταφεύγοντας εν ανάγκη σε ολιγαρχικές λογικές και προσπερνώντας το Κοινοβούλιο) ή να υποχωρήσει ομολογώντας κάποια ορατά αδιέξοδα. Ιδίως όταν (όπως στη Γαλλία) βασίζεται στη βούληση ενός Προέδρου που δεν έχει στην ουσία πολιτική παράταξη και κοινωνικές συμμαχίες πίσω του.

Γενικά, πάντως, μπορούμε να πούμε ότι η λογική του τεχνο-διαχειριστικού φιλελευθερισμού φαίνεται πως δυσκολεύεται ή δεν θέλει να συμβιβαστεί με την κοινοβουλευτική πολιτική παράδοση και το κοινωνικό παιχνίδι της δημοκρατίας που έχει ενδιάμεσα σώματα, θεμιτά συμφέροντα και αξιώσεις: μεταφέρει διαρκώς στυλ και μεθόδους διοίκησης από εταιρείες συμβούλων όπως η McKinsey, κατασκευάζοντας ένα μοντέλο πολιτικής διεύθυνσης, αποξενωμένο από κάθε λαϊκότητα.

Η πολιτική δυσκολία του managerial φιλελευθερισμού φανερώνεται στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, όταν οι περισσότεροι πολίτες αναζητούν μορφές ανθεκτικής κοινωνικής προστασίας, ενώ επανεκτιμούν και συναισθηματικά μια αξία που δεν μπορεί να τη σεβαστεί ο κόσμος των start-ups και οι γκουρού που υπόσχονται διαρκώς σοκ «δημιουργικής καταστροφής» και ευέλικτων προσαρμογών: την οικονομική ασφάλεια.

Τα άτομα –και οι νεότεροι μάλιστα περισσότερο‒ θέλουν πια να έχουν έναν κάποιον έλεγχο στη ζωή τους και ψάχνουν διεξόδους πέρα από εκδοχές επιβιωτικής μιζέριας. Όμως αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με τη γοητεία του ηδονισμού των παλαιότερων φάσεων της ασφάλειας και της ευημερίας όσο με μια διαφορετική αποτίμηση της ατομικής φιλοδοξίας και των προσδοκιών για τη ζωή και την ευτυχία.

Όπως και να το κάνουμε, μια πλειοψηφία ανθρώπων –και των πιο μοντέρνων σε ύφος ζωής‒ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να γίνουν επιχειρηματίες του εαυτού τους σε μια αγορά δεξιοτήτων και προσόντων. Κάποιοι το κάνουν (και μάλιστα μερικοί ριζοσπάστες το κάνουν επιτυχημένα, παρά την ιδεολογική τους απέχθεια για το «σύστημα»), αλλά ένας ευρύτερος κόσμος δεν θέλει να πειθαρχήσει σε έναν τέτοιο στόχο και να δέσει τη ζωή ή την οικογένειά του σε μια αντίστοιχη κοινωνική λογική.

Η πανδημία και στη συνέχεια οι τραπεζικοί τριγμοί, όπως και η μεγάλη, αφόρητη (ακόμα και για μισθούς των 1.500 και 2.000 ευρώ) ακρίβεια έχουν κάνει αισθητό σε περισσότερους ένα σημαντικό κενό κοινωνικής και οικονομικής προστασίας. Όσο και αν ο κόσμος μας διασχίζεται εκ παραλλήλου από διαμάχες ταυτότητας και αντιθέσεις πολιτικών αξιών αλλά και από το σοβαρό ρήγμα που άνοιξε ο πόλεμος στην Ουκρανία, υπάρχει ένα διακριτό κοινωνικό ζήτημα με υπαρξιακές επιπτώσεις.

Ακριβώς αυτό το νέο κοινωνικό ζήτημα αφορά κυρίως την ποιότητα και την αμοιβή της εργασίας αλλά και το είδος της κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας που θέλουμε. Το γεγονός πως ένας αριθμός νεότερων ανθρώπων προτιμά να ζει με επιδόματα ή οικογενειακές προσόδους παρά να εργάζεται με φτηνούς και θλιβερά πιεστικούς όρους είναι μια διάσταση αυτής της μεγάλης πολιτισμικής μεταβολής που στη δημοσιογραφική ορολογία ονομάστηκε «μεγάλη παραίτηση». Μπορεί, άραγε αυτή η πολιτισμική μεταβολή να γίνει κατανοητή και να βγουν πολιτικά συμπεράσματα;

Αν όμως το ένα δεδομένο δείχνει προς την αδυναμία του τεχνοκρατικού, «μεταπολιτικού» φιλελευθερισμού να συντονιστεί με σημαντικές κοινωνικές ανάγκες, το άλλο συμπέρασμα της συγκυρίας είναι πως ο συναισθηματικός ριζοσπαστισμός της οργής δεν γεννάει πολιτικό σχέδιο ούτε πάντα δημοκρατικές και πολιτικά πολιτισμένες συνειδήσεις. Ούτε η αντιγραφή σοσιαλιστικών προγραμμάτων της δεκαετίας του ’80 ούτε η κολακεία σε κάθε μοριακό ξέσπασμα θυμού μπορούν να απαντήσουν στοιχειωδώς στην ηθική και κοινωνική κρίση της δημοκρατίας.

Η κοινωνική ελευθερία, η οικονομική ασφάλεια και η ρήξη με τον αντικοινωνικό ατομικισμό για χάρη ενός νέου δημοκρατικού ήθους αναζητούν αξιόπιστη πολιτική έκφραση. Και στη συρροή αυτών των κρίσεων που εξασθενίζουν τις κοινωνίες δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε ένας αφ’ υψηλού βοναπαρτισμός ούτε και τα αδρανή συνθήματα ενός ριζοσπαστισμού που στην Ελλάδα επαναλαμβάνει τα λόγια της πρώτης Μεταπολίτευσης.

\Και επειδή γράφω αυτό το κείμενο έχοντας κατά νου και την Ελλάδα και τη Γαλλία, το ζήτημα σε κάθε περίπτωση είναι να βρεθεί μια κατεύθυνση, ένας συνολικός προσανατολισμός, πέρα από τους εκλογικούς υπολογισμούς των εκατέρωθεν στρατοπέδων: τη θαυμάσια αναταραχή των μεν και την επιθυμητή σταθερότητα των άλλων, το κόμμα της αγανάκτησης και το κόμμα της τεχνητής αισιοδοξίας. Αυτός ο προσανατολισμός οφείλει να απαντά στην κρίση εμπιστοσύνης με λίγο πιο σύνθετο τρόπο γιατί ούτε το νέο κοινωνικό ζήτημα ούτε οι πολιτικές του επιπτώσεις έχουν εύκολη απάντηση.  

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Πολιτικό επταήμερο / Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Ο θάνατος δεκάδων νέων στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη προκάλεσε σε όλους μας συγκίνηση και ένα βαρύ συλλογικό πένθος. Περισσότερο απ’ όλους όμως άγγιξε τους συνομηλίκους των θυμάτων, οι οποίοι βίωσαν το γεγονός αυτό ως μια μεγάλη αδικία που ήρθε να σημαδέψει τη γενιά τους, μια γενιά συνολικά αδικημένη καθώς ζει μόνο κρίσεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Explainer: Γιατί ο Μακρόν επιμένει σε ένα νομοσχέδιο που «γδέρνει» την πολιτική του εικόνα;

Διεθνή / Explainer: Γιατί ο Μακρόν επιμένει σε ένα νομοσχέδιο που φθείρει την πολιτική του εικόνα;

Οι πραγματικοί λόγοι της οργής των Γάλλων, τα ποσά των συντάξεων που θα λαμβάνουν μετά τη μεταρρύθμιση και η εμπλοκή του... Μπραντ Πιτ στην κουβέντα για το γαλλικό συνταξιοδοτικό.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Οπτική Γωνία / Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Όσο τα θέματα της Ευρώπης θεωρούνται συζητήσεις που δεν «πουλάνε» δημοσιογραφικά ή θέματα επίδειξης λαμπερών ονομάτων, τόσο η Ευρώπη θα συναρπάζει κυρίως τους εχθρούς της.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια;

Ρεπορτάζ / Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια στην Ελλάδα;

Μια μεγάλη οικολογική καταστροφή βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα. Πολύτιμα οικοσυστήματα πλατάνων νεκρώνονται από μια μολυσματική ασθένεια, η οποία μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ανίκητη και έχει αποδεκατίσει χιλιάδες δέντρα. Υπάρχει λύση;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Ρεπορτάζ / Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Χρειάστηκαν επίμονες προσπάθειες από πολλούς ανθρώπους και φορείς, όμως το ζήτημα της φροντίδας των ασυνόδευτων παιδιών-προσφύγων, που είχε επανειλημμένως εκθέσει τη χώρα, φαίνεται ότι διευθετείται πλέον αρκετά ικανοποιητικά. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει όμως το «μετά», καθώς μέχρι πρόσφατα, όσα παιδιά ενηλικιώνονταν, βρίσκονταν κυριολεκτικά στον «αέρα», κάτι που πλέον αλλάζει χάρη σε προγράμματα όπως αυτό του Κέντρου Κυψέλη που τρέχουν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και η IRC Hellas. Ο Κασμίρ και ο Ουσμάν, που πλέον ενηλικιώθηκαν, θέλουν να ζήσουν μόνιμα στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Οπτική Γωνία / Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Ο Τραμπ συνεχίζει απτόητος να επιμένει ότι συκοφαντείται με στόχο την περιθωριοποίησή του, όπως συμβαίνει με τους Μαύρους Αμερικανούς. Επιμένει ότι, αντίθετα με τις «συκοφαντίες», δεν ήταν και δεν είναι καθόλου ρατσιστής.
ΑΝΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Αριστείδης Χατζής: «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 ως γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Οπτική Γωνία / «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 σαν γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Το νόημα της εθνικής επετείου, τα κομβικά γεγονότα, οι πρωταγωνιστές και οι παρελάσεις. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του ΕΚΠΑ, Αριστείδης Χατζής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Μ. Καραγιάννης / Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Πόσο πιθανή είναι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού; Οδηγείται η Ευρώπη σε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία; Και πόσο θα επηρεάσει μια πιθανή εκλογή του Τραμπ; Απαντά ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Μάνος Καραγιάννης. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οπτική Γωνία / Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι απαντούν στις δημοσκοπήσεις ότι θα πάνε στην κάλπη των ευρωεκλογών για να στείλουν μήνυμα στο κόμμα που ψήφισαν στις εθνικές εκλογές.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Αθήνα / «Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Ο Χρήστος Μαργαρίτης, συνιδιοκτήτης του νεοκλασικού (γωνία Θεάτρου και Σωκράτους) στο υπόγειο του οποίου στεγάζεται η θρυλική ταβέρνα, διαψεύδει τα περί πώλησής του και ξετυλίγει την ιστορία του πατρικού του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
σπιρτζης καραμανλής

Οπτική Γωνία / Τα Τέμπη, η ευθύνη των υπουργών και η υποκρισία

Άλλη μία εξεταστική επιτροπή της Βουλής ολοκληρώθηκε χωρίς να καταλήξει πουθενά, με τα κόμματα να δίνουν τη μάχη των εντυπώσεων. Η Δικαιοσύνη, όμως, συνεχίζει την έρευνα και όλα παραμένουν ανοιχτά.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ρεπορτάζ / Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ο Δήμος ετοιμάζεται να κατεδαφίσει μια από τις παλαιότερες κατοικίες της Αθήνας, υπονομεύοντας την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Αγροτέρας Αρτέμιδος.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ