Στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου

Στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου… Facebook Twitter
Δεν υπάρχει μέσος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ με την έννοια ενός πολιτικού ανθρωπότυπου που διαθέτει ενιαία συγκροτημένη σκέψη και αναζητά το ίδιο από τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει, δηλαδή δεν υπάρχει κάτι απόλυτα σαφές. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ, άραγε, ένας μέσος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ εν όψει του δεύτερου γύρου, μπροστά στην κάλπη και δύο μοναδικές και καθοριστικές επιλογές: να ψηφίσει τον νυν πρόεδρο του κόμματος, ο οποίος είναι πολιτικά και εκλογικά δοκιμασμένος πια και έχει αποδείξει τι μπορεί να κάνει, ή να ρίξει την ψήφο του στον δήμαρχο της Αθήνας, ο οποίος πριν από περίπου έναν χρόνο κατάφερε αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο για τον δήμο, απ’ όπου άντλησε περισσή αυτοπεποίθηση (για υπεροψία μίλησαν κάποιοι), αλλά βιάστηκε υπερβολικά να γίνει και αρχηγός του κόμματος το οποίο τον επέλεξε και είναι άπειρος πολιτικά;

Η απάντηση θα μπορούσε να έχει –και έχει– πολλές και εντελώς διαφορετικές και συγκρουόμενες πτυχές, ωστόσο έχει και μια ουσιαστική αδυναμία, βασίζεται σε μια σχεδόν εσφαλμένη παραδοχή. Δεν υπάρχει μέσος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ με την έννοια ενός πολιτικού ανθρωπότυπου που διαθέτει ενιαία συγκροτημένη σκέψη και αναζητά το ίδιο από τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει, δηλαδή δεν υπάρχει κάτι απόλυτα σαφές. Απουσιάζει μια ενιαία έκφραση και αντίληψη για την πολιτική ταυτότητα του χώρου, απουσιάζει το κοινό πολιτικό όραμα και ίσως το μόνο που τους ενώνει είναι η προσδοκία κατάκτησης της εξουσίας, με ή χωρίς ιδιοτέλεια.

Λείπουν οι λεγόμενοι «χαρισματικοί» ηγέτες που θα λειτουργούσαν ως συγκολλητική ουσία ετερόκλητων πραγμάτων, λείπουν τα θηριώδη ποσοστά που θα οδηγούσαν στην εξουσία και θα πολλαπλασίαζαν τις προσδοκίες για άμεσα οφέλη.

Η μεγάλη οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ είχε το μεγαλύτερο κόστος από οποιοδήποτε άλλο κόμμα, δεν αναδιάταξε μόνο τον πολιτικό χάρτη (με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός είδους υποκατάστατου) αλλά άλλαξε με ριζικό τρόπο και τη σύνθεση αυτών που επιμένουν σήμερα να το επιλέγουν το ΠΑΣΟΚ ως την ιδανική πρόταση.

Είναι ενδεικτικό ότι καθένας από τους τέσσερις βασικούς διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος την περασμένη Κυριακή συμβόλιζε και εξέφραζε έναν διαφορετικό κόσμο, μίλαγε μια διαφορετική πολιτική γλώσσα, είχε άλλες παραστάσεις, κουλτούρες, διαφορετικές επιδιώξεις και αντιλήψεις. Δεν θα ήταν υπερβολή αν γράφαμε πως αν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε τις ιστορικές ρίζες που έχει, οι οποίες αποτελούν κοινό σημείο αναφοράς για όλους, οι τέσσερις θα περνούσαν και ως τέσσερις ξένοι στο ίδιο κόμμα.

Αναρωτιέμαι τι κοινό μπορεί να έχουν ο Νίκος Ανδρουλάκης, που με τη ρητορική του παραπέμπει σε έναν κλασικό πασόκο της δεκαετίας του ’80, με τον Παύλο Γερουλάνο, ο οποίος συμβολίζει κάτι σαν ένα μεταμοντέρνο, αστικό ΠΑΣΟΚ, με την Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία μοιάζει με μια κλασική καιροσκόπο πολιτικό, από αυτές που, άντε, θα χώραγαν άνετα και στο ΠΑΣΟΚ του σήμερα αλλά και στη διευρυμένη προς τον κεντρώο χώρο Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, και τον Χάρη Δούκα, ο οποίος μάλλον συγκεντρώνει ή προσπαθεί να πείσει ότι συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά απ’ όλους αυτούς, αλλά δυσκολεύεται να πείσει ότι μπορεί να κουβαλήσει ένα τόσο βαρύ φορτίο που θα οδηγήσει το κόμμα του μελλοντικά στην εξουσία.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ: είναι πολιτικά εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, αντιλαμβάνονται με εντελώς ξεχωριστό τρόπο σήμερα το περιεχόμενο της σοσιαλδημοκρατίας, την οποία υποτίθεται ότι εκφράζει το κόμμα αυτό (δεν βοηθάει και η πανευρωπαϊκή κρίση που περνάει η άλλοτε κραταιά σοσιαλδημοκρατία), έχουν διαφορετικά κίνητρα.

Το επιχείρημα ότι πάντα αυτό συνέβαινε στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα στα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας στη χώρα μας είναι αρκετά αδύναμο στην εποχή μας· λείπουν οι λεγόμενοι «χαρισματικοί» ηγέτες που θα λειτουργούσαν ως συγκολλητική ουσία ετερόκλητων πραγμάτων, λείπουν τα θηριώδη ποσοστά που θα οδηγούσαν στην εξουσία και θα πολλαπλασίαζαν τις προσδοκίες για άμεσα οφέλη, ενώ πολλοί θα έκαναν τα στραβά μάτια, και ένα ιδιαίτερα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στις μέρες μας (το οποίο σε μεγάλο βαθμό προέρχεται από τα πάλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ των θηριωδών ποσοστών) για διάφορους λόγους ιδιωτεύει, αρνούμενο να συμμετέχει στο κομματικό παιχνίδι.

Αν το μοναδικό κοινό κριτήριο για όσους προσέλθουν στις κάλπες τη δεύτερη φορά είναι ποιος από τους δύο θα τους φέρει πιο κοντά στην εξουσία, η επιλογή είναι πραγματικά δύσκολη. Ο Ανδρουλάκης αναμφισβήτητα έχει κάνει μικρά, αλλά σταθερά βήματα και κάθε φορά καταφέρνει να αυξήσει έστω και λίγο τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν διεξαχθεί ως τώρα, αλλά δείχνει να έχει ένα ταβάνι, χωρίς πολλές πιθανότητες να ξεπεράσει τον εαυτό του, αν και τίποτα δεν αποκλείεται.

Ο Χάρης Δούκας, άπειρος, με την υποχρέωση να διαχειριστεί τα τεράστια προβλήματα του πιο μεγάλου δήμου της χώρας, εντούτοις αποτελεί για πολλούς από αριστερά του ΠΑΣΟΚ μια προοπτική για συνεργασία μαζί τους.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM