Γιατί οι νέοι έχουν θυμώσει με την κυβέρνηση; Τι πυροδοτεί την οργή τους;

Γιατί οι νέοι έχουν θυμώσει με την κυβέρνηση; Τι πυροδοτεί την οργή τους; Facebook Twitter
Στις δημοσκοπήσεις που αφορούν τους νέους μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι εδώ και καιρό τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην πλειοψηφία είναι η απογοήτευση ο θυμός και ο φόβος. Φωτ.: Eurokinissi
0



ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ
και την οικονομική κρίση που τη συνοδεύει, καθώς και την αύξηση της δυσαρέσκειας για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν μεγάλη φθορά ως τώρα για την κυβέρνηση όσον αφορά τον γενικό πληθυσμό. Εκεί όμως που η κυβέρνηση μοιάζει να χάνει το παιχνίδι, καθώς η απήχηση της είναι πολύ μικρή, είναι στους νέους που της γυρίζουν την πλάτη, και υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό. 

Η κυβέρνηση αναζητά τα αίτια κυρίως στην επικοινωνία και παραβλέπει πολλούς από τους πραγματικούς λόγους. Γιατί μπορεί να εντοπίζει ότι η πολιτική της γραμμή δεν περνάει π.χ. στο Instagram, και αυτό να ισχύει, αλλά η οργή των νέων πυροδοτείται βασικά από τις πολιτικές της αποφάσεις και παραλείψεις. 

Οι νέοι αισθάνονται ότι η κυβέρνηση αποφασίζει για αυτούς χωρίς αυτούς. Δίχως να τους ακούει και δίχως να αφουγκράζεται τις ανάγκες τους. Πολλές από τις αποφάσεις της, ειδικά στην παιδεία, θεωρούνται σκληρές ή και άδικες από μια μεγάλη πλειοψηφία. Ούτε οι νέοι που έχουν βγει στην αγορά εργασίας όμως, βλέπουν τις «πολλές και καλές νέες δουλειές για τα νέα παιδιά» που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός. 

Στις δημοσκοπήσεις που αφορούν τους νέους μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι εδώ και καιρό τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην πλειοψηφία είναι η απογοήτευση ο θυμός και ο φόβος. 

Οι νέοι, που δεν θυμούνται τίποτα άλλο τα τελευταία 11 χρόνια πέρα από διαδοχικές κρίσεις που άλλοι προκάλεσαν αλλά (και) αυτοί πληρώνουν, ίσως περισσότερο από τους άλλους, νιώθουν ότι η κυβέρνηση τους τιμωρεί και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο, αυτή της πανδημίας και των περιορισμών της, που ανέστειλε βίαια τις ζωές τους. 

Η κυβέρνηση αγνόησε τα σημάδια για μεγάλο διάστημα, ακόμα και όταν εν μέσω πανδημίας είδε τους νέους να κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στις πολιτικές του υπουργείου Παιδείας και να ριζοσπαστικοποιούνται μέσα από τις κινητοποιήσεις αυτές. Αρκετά κυβερνητικά στελέχη κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως υποκινητή, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όσο και αν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει λόγο να χαίρεται από κάθε αντικυβερνητική διαδήλωση και να προσδοκά κομματικά οφέλη. 

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία οργανωτική και πολιτική δυνατότητα να κινητοποιεί μαζικά τόσο μεγάλα τμήματα νεολαίας. Οι οργανωμένες δυνάμεις του στα πανεπιστήμια έχουν ελάχιστη επιρροή και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα και από τα χαμηλά ποσοστά της παράταξης της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στις φοιτητικές εκλογές.

Όχι ότι δεν υπήρχαν δυνάμεις της αριστεράς, ειδικά του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με οργανωτικό ρόλο στις κινητοποιήσεις αυτές. Αλλά δεν αρκούσε αυτό για την πρωτοφανή συμμετοχή και μαζικότητα που είχαν πολλές από αυτές τις διαδηλώσεις. Η αίσθηση της αδικίας ήταν ο μεγαλύτερος υποκινητής.

Οι νέοι, που δεν θυμούνται τίποτα άλλο τα τελευταία 11 χρόνια πέρα από διαδοχικές κρίσεις που άλλοι προκάλεσαν αλλά (και) αυτοί πληρώνουν, ίσως περισσότερο από τους άλλους, νιώθουν ότι η κυβέρνηση τους τιμωρεί και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο, αυτή της πανδημίας και των περιορισμών της, που ανέστειλε βίαια τις ζωές τους. 

Κινητοποιήσεις μαθητών Facebook Twitter
Όποιος άκουγε τους μαθητές που κατέβηκαν εν μέσω καραντίνας στις κινητοποιήσεις θα διαπίστωνε ότι θεωρούν πως υπάρχει κι ένα θέμα ισονομίας με τους περσινούς απόφοιτους (επίσης παιδιά της καραντίνας) καθώς εκείνοι έχουν το ίδιο μειονέκτημα αλλά για δύο συνεχείς χρονιές και την «τιμωρία» της πιο δύσκολης εισαγωγής στα ΑΕΙ.  Φωτ.: Eurokinissi

Οι σημερινοί μαθητές της Γ’ λυκείου θεωρούν άδικη την απόφαση της κυβέρνησης να εφαρμόσει από αυτήν τη χρονιά της πανδημίας τη μείωση των εισακτέων, λόγω των βάσεων οι οποίες θα αυξηθούν, ενώ θα δώσουν πανελλήνιες σε δυσμενέστερες συνθήκες από τους περσινούς (με δύο χρονιές καραντίνας, απώλειες μαθημάτων και με –προβληματική– τηλεκπαίδευση). Κι όλα αυτά χωρίς, στην ουσία, καμία προετοιμασία, χωρίς διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα και χωρίς εναλλακτική, κι ας παρουσιάζει ως τέτοια η κυβέρνηση τη δυνατότητα φοίτησης «σε δημόσιο ΙΕΚ» για τους χιλιάδες που αναμένεται να αποκλειστούν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση (αν οι βαθμολογίες κινηθούν στα περσινά επίπεδα).

Όποιος άκουγε τους μαθητές που κατέβηκαν εν μέσω καραντίνας στις κινητοποιήσεις θα διαπίστωνε ότι θεωρούν πως υπάρχει κι ένα θέμα ισονομίας με τους περσινούς απόφοιτους (επίσης παιδιά της καραντίνας) καθώς εκείνοι έχουν το ίδιο μειονέκτημα αλλά για δύο συνεχείς χρονιές και την «τιμωρία» της πιο δύσκολης εισαγωγής στα ΑΕΙ.  

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το προηγούμενο σύστημα είχε προβλήματα. Αλλά η απόφαση να αυστηροποιηθεί η εισαγωγή από φέτος, που οι μαθητές έχουν χάσει μαθήματα, που δεν άνοιξαν τα φροντιστήρια και δεν είχαν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν σε κανονικές συνθήκες, θεωρείται εξαιρετικά άδικη από τη μαθητική κοινότητα και γι' αυτό υπήρξε τόσο μεγάλη συμμετοχή των μαθητών αυτών στις διαδηλώσεις. 

Εξίσου τιμωρητική θεωρήθηκε και από τους φοιτητές η θέσπιση του ανώτατου ορίου φοίτησης, χωρίς πριν να έχουν μελετηθεί και αντιμετωπιστεί οι αιτίες για τις οποίες οι νέοι στην Ελλάδα αργούν τόσο πολύ να αποφοιτήσουν, ειδικά σε συγκεκριμένες σχολές (π.χ φυσικομαθηματικό). Το υπουργείο νομοθέτησε χωρίς να γνωρίζει τους λόγους, τις δυσκολίες, τα εμπόδια και χωρίς να ενδιαφερθεί να τα μάθει, καθώς, όπως φωνάζουν πολλοί αλλά δεν ακούγονται, υπάρχουν και παθογένειες και προβλήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τα οποία ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό.

Κανείς δεν ρώτησε τη γνώμη των φοιτητών, ούτε ερεύνησε πριν για να διαπιστώσει τα προβλήματα αυτά. Η κυβέρνηση έμεινε στη διαπίστωση ότι σε άλλες χώρες η φοίτηση έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια, άρα αυτό θα νομοθετηθεί και στην Ελλάδα, χωρίς να την απασχολήσουν οι άλλες διαφορές που έχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια από αυτά π.χ της Αγγλίας και της Γερμανίας και πόσο βοηθούν τα συστήματα σπουδών των πανεπιστημίων αυτών τους φοιτητές για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους χωρίς καθυστέρηση. 

Γιατί οι νέοι έχουν θυμώσει με την κυβέρνηση. Τι πυροδοτεί την οργή τους. Facebook Twitter
Οι φοιτητές αισθάνονται ότι η «εξίσωση» με τα άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια γίνεται μόνο όσον αφορά τις υποχρεώσεις τους αλλά όχι στα δικαιώματα τους, ούτε στην ποιότητα των σπουδών, και αυτό το εισπράττουν ως μία μεγάλη αδικία σε βάρος τους.  Φωτ.: Eurokinissi

Με δυο λόγια, οι φοιτητές αισθάνονται ότι η «εξίσωση» με τα άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια γίνεται μόνο όσον αφορά τις υποχρεώσεις τους αλλά όχι στα δικαιώματα τους, ούτε στην ποιότητα των σπουδών, και αυτό το εισπράττουν ως μία μεγάλη αδικία σε βάρος τους.  

Το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν προκαλεί τόσο μεγάλη οργή σε όλους, όπως καταγράφεται και στις έρευνες, αλλά εδώ η κυβέρνηση μπορούσε να επιδιώξει τη συναίνεση και δεν το έκανε, παρότι όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν το πρόβλημα. Αν εδώ αντέγραφε τις μεθόδους φύλαξης που ακολουθούν τα περισσότερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν να διαφωνήσουν.

Άλλωστε πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιδοκίμασαν δημόσια το σύστημα της Οξφόρδης, ένα σύστημα με αυστηρή ιδιωτική φύλαξη και κάμερες παντού. Κι εδώ η κυβέρνηση επέλεξε την «μετωπική», ορίζοντας ένα ειδικό αστυνομικό σώμα και προκαλώντας αχρείαστες συγκρούσεις που διχάζουν και ξοδεύουν πολιτική ενέργεια. Θα μπορούσε να δοκιμάσει να το λύσει πιο συναινετικά, με την κοινωνία μαζί της, καθώς η πλειοψηφία είναι υπέρ της φύλαξης και γενικότερα του «νόμου και της τάξης» στα πανεπιστήμια.    

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis, ένα ποσοστό 54% παρουσιάζεται υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνόμευσης, αλλά αυτό έχει υποχωρήσει αρκετά σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες. 

Από όλα αυτά τα προβλήματα, η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί ελάχιστα και αναζητά αλλού τις αιτίες της οργής των νέων. Έχει αντιληφθεί σωστά την ανάγκη δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, αλλά κατά τ’ άλλα αναζητά τα αίτια του θυμού των νέων σε μερικά από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των γενεών. Μερικά από αυτά, μέσα από τα οποία πιστεύει ότι μπορεί να τους προσεγγίσει, είναι η φιλοζωία και το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και για αυτό ορισμένες κινήσεις του Μαξίμου τελευταία έχουν αυτή τη στόχευση. 

Η Νέα Δημοκρατία ως παραδοσιακό και συστημικό κόμμα δεν σπάει και πολύ το κεφάλι της για τους νέους, μάλλον επειδή γνωρίζει ότι δεν καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Πολλοί από αυτούς δεν πηγαίνουν καν στην κάλπη για να ψηφίσουν. Οπότε οι κυνικοί κομματικοί υπολογισμοί δίνουν μεγαλύτερη σημασία στους γηραιότερους που επηρεάζουν καθοριστικότερα το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αυτή όμως είναι μία λάθος ανάγνωση, για πολλούς λόγους, και όσοι έχουν αγνοήσει τους νέους, το έχουν πληρώσει, καθώς η δύναμή τους δεν είναι μόνο αυτή που καταγράφεται στην κάλπη.

Γιατί οι νέοι έχουν θυμώσει με την κυβέρνηση. Τι πυροδοτεί την οργή τους. Facebook Twitter
Οι νέοι ήταν τα μεγαλύτερα θύματα των συνεπειών της πανδημίας και δεν σκοπεύουν να βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται συνεχώς δυσκολότερη, χωρίς να αντιδρούν. Φωτ.: Eurokinissi

Οι νέοι ήταν τα μεγαλύτερα θύματα των συνεπειών της πανδημίας και δεν σκοπεύουν να βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται συνεχώς δυσκολότερη, χωρίς να αντιδρούν. Μας έδωσαν ήδη ένα δείγμα γι' αυτό. Ο μεγάλος θυμός οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση και η κυβέρνηση θα τα βρει όλα αυτά μπροστά της αν δεν σκύψει με ειλικρινές ενδιαφέρον πάνω από τα προβλήματα τους. 

Οι νέοι που βγαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας έχουν κάθε λόγο να είναι απελπισμένοι. Οι σημερινοί δευτεροετείς φοιτητές, που είναι τυπικά στα μισά των σπουδών τους, σχεδόν δεν έχουν προλάβει να γνωρίσουν το πανεπιστήμιο, ενώ οι πρωτοετείς δεν έχουν ιδέα πως είναι. Οι μαθητές που θα δώσουν φέτος πανελλήνιες έχουν περάσει και τις δύο τελευταίες χρονιές σε καραντίνα, αναγκασμένοι να μελετούν σε δύσκολες συνθήκες, με όλη την οικογένεια έγκλειστη στο σπίτι και τις εντάσεις που αυτό  σε πολλές περιπτώσεις συνεπάγεται. 

Η κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους, που δεν έχει εξηγήσει επαρκώς και με ειλικρίνεια, αποφάσισε να εφαρμόσει σε αυτούς τους μαθητές και φοιτητές τα νέα αυστηρά μέτρα, χωρίς αντίστοιχα που θα βελτιώνουν τις σπουδές τους και θα τους δίνουν κάποια προοπτική. Η αυστηρή αυτή στάση δύσκολα δεν θα συναντήσει άλλες αντιδράσεις και μάλλον όσα είδαμε μέσα στην πανδημία δεν ήταν παρά ένα μικρό πρελούδιο. 






 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τα παιδιά, οι έφηβοι και η πανδημία

Μέρες καραντίνας / Ασφυξία και θυμός: Τα παιδιά, οι έφηβοι και η πανδημία

Η Αναστασία Κουμούλα, ψυχίατρος Παιδιών και Εφήβων, συντονίστρια διευθύντρια Τμήματος Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο, περιγράφει το αποτύπωμα της πανδημίας στις νέες ηλικίες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τα καλά μέτρα, οι κακοί νέοι και η εμπιστοσύνη που χάθηκε

Bίβιαν Στεργίου / Τα καλά μέτρα, οι κακοί νέοι και η εμπιστοσύνη που χάθηκε

Υπάρχουν και νέοι που φέρονται απαίσια και ανεύθυνα. Και; Σε όλες τις ηλικίες υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται με άθλιο τρόπο γενικώς. Πώς αυτό «χρωματίζει» μια ολόκληρη ηλικιακή ομάδα, που δήθεν δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της;
ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ
Στη χώρα μας η ενημέρωση έχει γίνει δύσκολη πολύ

Βίβιαν Στεργίου / Στη χώρα μας η ενημέρωση έχει γίνει δύσκολη πολύ

Η εμπιστοσύνη στη δημοσιογραφία χάνεται, το σκεπτόμενο κομμάτι κάνει μια επιλογή πηγών, ένα μέρος των πολιτών απλώς αφήνεται και καταναλώνει παθητικά νέα, ενώ άλλοι χάνονται στα σκοτάδια του Ίντερνετ.
ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ