Πώς φτάσαμε πάλι εδώ;

ΚΥΡΙΑΚΗ Πώς φτάσαμε πάλι εδώ; Facebook Twitter
Τις τελευταίες μέρες διαβάζω δεξιά κι αριστερά πάλι τα ίδια «να φύγω από αυτήν την κωλοχώρα», «διώξτε τα παιδιά σας να γλιτώσουν» και αναρωτιέμαι ξανά και ξανά: Πώς φτάσαμε πάλι εδώ; Εικονογράφηση: Yann Le Bec
0

ΑΠ' ΟΛΗ ΤΗ ΦΡΙΚΗ αυτών των ημερών δύο φωτογραφίες ξεχώρισα. Η πρώτη απεικονίζει τον πίνακα του Σταθμαρχείου Λάρισας. Θυμίζει video game των αρχών της δεκαετίας του ’90: τρεις γραμμές, δύο post-it κολλημένα, μια σειρά από κλειδάκια πάνω, τετράγωνα κουμπιά κάτω.

Η δεύτερη είναι μια φωτογραφία του μηχανοδηγού Γιώργου Κουτσούμπα στον χώρο εργασίας του. Κοιτά κατευθείαν την κάμερα. Γύρω του ο χώρος θυμίζει υποβρύχιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: πανάρχαια όργανα βαμμένα ένα φιστικί που έχει ξεβάψει, ένας σκουριασμένος ανεμιστήρας, ένα αναλογικό τηλέφωνο στον τοίχο. Το δάπεδο είναι ξηλωμένο ολοσχερώς σε διάφορα σημεία.  

Με το δυστύχημα στα Τέμπη κάποιος τράβηξε απότομα το χανζαπλάστ. Το χειρότερο είναι πως μετά το κλάμα και την οργή ήρθε η γνωστή πικρή αναγνώριση: «Α, ναι, τίποτα δεν έχει αλλάξει τελικά, είναι όσο σκατά ήταν πάντα».

Έγινε μια έκρηξη και είδαμε όλα όσα μισούμε σε αυτήν τη χώρα μαζεμένα ‒ θάνατοι για το τίποτα, όλα τυχαία, το βαθύ κράτος της παρακμής, χαμένα εκατομμύρια παντού, αναθέσεις, διαγωνισμοί σε παράταση, υπάλληλοι σε άδεια, σε μετάταξη, το κράτος ως παράσιτο εις βάρος των πολιτών του. Όλο αυτό με μοναδικό περιτύλιγμα Ελλάδα 2.0 / ψηφιοποίηση / εκσυγχρονισμός. Πώς φτιάχνει όλο αυτό; Πώς αλλάζει; 

Το μόνο που είναι πλέον εμφανές είναι πως υπάρχουν δημοσιογράφοι τους οποίους ο κόσμος λατρεύει να μισεί και λειτουργούν εν γνώσει τους ως «περσόνες» ή και ως τρολ. Δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά ρόλοι.

Σημάδι των αλλόκοτων καιρών που ζούμε είναι κι αυτό το beef «θεσμικών» (κάτι σαν τους «συστημικούς», όπως τους αποκαλούσαν οι συριζαίοι επί πρώτων μνημονίων) δημοσιογράφων και entertainers (Είναι ο Λιάγκας entertainer; O Κανάκης;) για την τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας μετά την τραγική κάλυψη του γεγονότος.

Ποιος να μας το ’λεγε πως εν έτει 2023 θα υπήρχε κόσμος που θα σκεφτόταν σοβαρά το «Άρης Πορτοσάλτε ή Αντώνης Κανάκης», κάτι σαν αυτό το παιχνίδι με τα εφιαλτικά υποθετικά σεξουαλικά διλήμματα τα οποία παίζαμε ως φοιτητές.

Το μόνο που είναι πλέον εμφανές είναι πως υπάρχουν δημοσιογράφοι τους οποίους ο κόσμος λατρεύει να μισεί και λειτουργούν εν γνώσει τους ως «περσόνες» ή και ως τρολ. Δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά ρόλοι. Αυτό ίσχυε πάντα, όμως πλέον νιώθει κανείς πως δεν συνομιλούν καν με το κοινό αλλά κλείνουν το μάτι σε ένα δυνητικά ιδανικό ακροατήριο πολιτικών, γνωστών και φίλων.

Πέρα απ’ όλα αυτά, όμως, η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα σημείο καμπής γιατί σηματοδοτεί ένα συλλογικό αδιέξοδο. Είναι εμφανές ότι κάτι έχει αλλάξει απροσδιόριστα. Δεν είναι εμφανές ακόμα με ποιον τρόπο ή πού θα οδηγήσει όλο αυτό, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Αντίστοιχα σημεία καμπής ήταν η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008 και το κίνημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα το καλοκαίρι το 2011. Κανείς μας δεν ήξερε τι θα ερχόταν μετά, μόνο ότι κάτι αναγκαστικά θα άλλαζε αργά η γρήγορα με κάποιον τρόπο.

Τα χρόνια της κρίσης άπειροι νέοι (και όχι μόνο) άνθρωποι έφυγαν τρέχοντας από την Ελλάδα και δεν γύρισαν ποτέ. Τις τελευταίες μέρες διαβάζω δεξιά κι αριστερά πάλι τα ίδια «να φύγω από αυτήν την κωλοχώρα», «διώξτε τα παιδιά σας να γλιτώσουν» και αναρωτιέμαι ξανά και ξανά: Πώς φτάσαμε πάλι εδώ;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ