«Ποιοι είναι όλοι αυτοί;» - «Πού τα βρίσκουν τα λεφτά»;

ΚΥΡΙΑΚΗ «Ποιοι είναι όλοι αυτοί;» - «Πού τα βρίσκουν τα λεφτά»; Facebook Twitter
Λίγες ώρες πριν είχα κάνει τη γνωστή εξοντωτική άσκηση στο σούπερ μάρκετ: προσθαφαιρέσεις, προσφορές 1+1, εσωτερικός διάλογος, 70 ευρώ για τα απολύτως απαραίτητα, ελαφρύ αίσθημα ήττας. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0



ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ,
όταν η Αθήνα ήταν γεμάτη ανερχόμενους δημοσιογράφους, λαμπρούς νέους αγγλοσαξονικής καταγωγής που ήθελαν εν μια νυκτί να μάθουν πώς έφτασε η Ελλάδα κοντά στη χρεοκοπία, υπήρχε μια σειρά από πράγματα που έπρεπε να κάνει ένας επίδοξος fixer για να αναδείξει το πορνό της παρακμής σε εικόνες: συνέντευξη με Βαρουφάκη, βόλτα στην καμένη Πανεπιστημίου με τα άδεια μαγαζιά και τα σπασμένα μάρμαρα, ραντεβού σε νοσοκομείο του ΕΣΥ. Αργά ή γρήγορα ο δημοσιογράφος ρωτούσε: «Μα δεν καταλαβαίνω. Η χώρα έχει χάσει το ¼ της οικονομίας της, η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη, αλλά όλα τα καφέ είναι γεμάτα».

Με εκνεύριζε απίστευτα αυτή η ερώτηση. Έπαιρνα πάντα μια βαθιά ανάσα πριν απαντήσω: «Το “έξω” είναι στην κουλτούρα μας. Ο κόσμος δεν μένει μέσα, θα βγει ακόμα και για έναν μόνο καφέ, ειδικά αν κάνει ζέστη. Θα πιει μόνο ένα ποτό ή θα κάτσει σε περίπτερο, σε μια πλατεία, και θα πιει μια μπίρα. Μην πέφτετε σε αυτή την παγίδα». Tο πίστευα αυτό που έλεγα και, εν μέρει, είχα δίκιο.

Το χειρότερο είναι πως αν μιλήσεις για τον πληθωρισμό της απληστίας, για το γεγονός πως έχουν πέσει τα μεταφορικά και η ενέργεια, αλλά όχι οι τιμές, γίνεσαι αυτός ο «κουραστικούλης αριστερούλης» που γκρινιάζει αντί να ξοδεύει ηρωικά και να μένει ταπί και περήφανος στις 20 του μήνα.

Θυμήθηκα την απάντηση μου μετά από καιρό, ένα τυχαίο βράδυ καθημερινής στο κέντρο. Λίγες ώρες πριν είχα κάνει τη γνωστή εξοντωτική άσκηση στο σούπερ μάρκετ: προσθαφαιρέσεις, προσφορές 1+1, εσωτερικός διάλογος, 70 ευρώ για τα απολύτως απαραίτητα, ελαφρύ αίσθημα ήττας. Στην έξοδο του μετρό στο Σύνταγμα λίγο αργότερα, μια λαοθάλασσα πήγαινε από μπαρ σε μπαρ και από εστιατόριο σε εστιατόριο για να φάει σαλάτες με σύκο, yuzu και μαραθόριζα (18 ευρώ) και να πιει κοκτέιλ με μαστίχα και τζιν εμπλουτισμένο με γιασεμί, φραγκόσυκο και τσίλι (13 ευρώ). Προφανώς και υπήρχαν τουρίστες, αλλά η πλειοψηφία ήταν Έλληνες.

«Ποιοι είναι όλοι αυτοί;», «Πού τα βρίσκουν τα λεφτά;» ρωτούσα τις φίλες μου ξανά και ξανά την επομένη που είχαμε μαζευτεί σε ένα μπαλκόνι, τρώγοντας τα αλλόκοτα πράγματα που καταναλώνει μια συγκεκριμένη κατηγορία γυναικών όταν βρεθούν μόνες: πατατάκια από παντζάρι, ροζέ κρασί, vegan παγωτό και «καναδέζικη» πίτσα «από ξυλόφουρνο» (για το ξεκάρφωμα). Είχαμε πιάσει μία από αυτές τις κλασικές συζητήσεις για την ακρίβεια στην Αθήνα, τη στεγαστική κρίση, τη μόνιμη ματαίωση που νιώθουμε κι άλλα τέτοια χαρούμενα. «Όλοι αυτοί, να ξέρεις, κυκλοφορούν με μαύρο χρήμα και μετά κάνουν φορολογική δήλωση για 20.000 ευρώ», μου είπε η Δ. που αγωνιά για την επιχείρησή της ‒ το κτίριο στο οποίο στεγάζεται αγοράστηκε πρόσφατα από έναν Λιβανέζο και περιμένει να δει τι θα γίνει με το ενοίκιό της.

Μετά το application για τη βενζίνη, που μας καλούσε να οργώσουμε την Αττική για να βρούμε φτηνά καύσιμα, και το ανεκδιήγητο καλάθι του νοικοκυριού, που μας καλεί να καταναλώσουμε ψωμί για τοστ με γεύση άχυρο, φέτες γκούντα, μαργαρίνη και ελαιόλαδο με 12 ευρώ το κιλό, φαντάζομαι ότι η επόμενη κίνηση θα είναι κάποιο επίσημο app για τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ. «Θα ψάχνουμε τις καλύτερες προσφορές για σερβιέτες σε όλο το Λεκανοπέδιο», είπε η Κ. «Ναι, θα λανσαριστεί, θα γίνει χαμός και μετά κάποιος παππούλης από αυτούς που έγραφαν για την “κρίση που είναι ευκαιρία” θα γράψει ένα post στο Facebook και θα μας μαλώσει που γκρινιάζουμε “γιατί πάντα υπάρχουν δημιουργικές λύσεις” και επειδή “Ουκρανία / ανατιμήσεις / εφοδιαστική αλυσίδα / μεταφορικά / πρώτες ύλες”. Νομίζω, βασικά, ότι το χειρότερο είναι πως αν μιλήσεις για τον πληθωρισμό της απληστίας (το greedflation), για το γεγονός πως έχουν πέσει τα μεταφορικά και η ενέργεια, αλλά όχι οι τιμές, γίνεσαι αυτός ο “κουραστικούλης αριστερούλης” που γκρινιάζει αντί να ξοδεύει ηρωικά και να μένει ταπί και περήφανος στις 20 του μήνα». 

Να κάτι ακόμα που δεν περίμενα να ξανακάνω μετά την κρίση, τον ερασιτέχνη οικονομολόγο. Αφού πέρασα την προηγούμενη δεκαετία γκουγκλάροντας έντρομη τα δομημένα ομόλογα, τα spreads, τα capital controls και τους οίκους αξιολόγησης, ήρθε η ώρα του πληθωρισμού και της παραοικονομίας.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

47’ λεπτά με τη Μαρίνα Χρονά

Γεύση / Μαρίνα Χρονά: «Με ενδιαφέρει το προσιτό φαγητό, γιατί θέλω να έχω επαφή με τον κόσμο»

Έξω από πιάτσες, δίπλα στο Μουσείο, η νεαρή σεφ άνοιξε μέσα στο καλοκαίρι ένα new age μπιστρό που τα κάνει όλα απλά και κατανοητά, που συζητιέται όχι μόνο γιατί είναι νόστιμο αλλά και γιατί με τις τιμές του μπορεί να γίνει εύκολα στέκι, σαν να είναι η ταβέρνα της γενιάς μας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ