Ο Λουίτζι Μαντζιόνε λαμβάνει περισσότερα γράμματα από τον Αϊ Βασίλη

Ο Λουίτζι Μαντζιόνε λαμβάνει περισσότερα γράμματα από τον Αϊ Βασίλη Facebook Twitter
Η πράξη του «μη φιλοσοφημένου» Λουίτζι ήταν μια στιγμή πρακτικής φιλοσοφίας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΠΟΥ κατέδωσε τον Λουίτζι Μαντζιόνε πρέπει να αισθάνεται αρκετά ηλίθιος τώρα που πρόδωσε κάθε έννοια αλληλεγγύης για μια χούφτα δολάρια που μάλλον δεν θα λάβει. Ο καταδότης ενδέχεται να χάσει τις 60.000 γιατί κάλεσε το νούμερο της αστυνομίας αντί για την ειδική γραμμή που είχε φτιαχτεί για πληροφορίες σχετικά με τη δολοφονία του CEO. Την ίδια στιγμή, ακόμα κι αν παρακαμφθεί αυτό το γραφειοκρατικό εμπόδιο, ο υπάλληλος θα λάβει κάποια αμοιβή μόνο όταν –και εάν– ο Λουίτζι καταδικαστεί. Κάπως έτσι λειτουργεί ο αμερικανικός καπιταλισμός που έχτισαν οι δουλέμποροι και οι κυνηγοί των σκλάβων: ληστεύει ακόμα και αυτούς που του φιλούν τα χέρια.

Αλλά και ο ίδιος ο Λουίτζι πρέπει να αισθάνεται κάπως παράξενα μέσα στο Μητροπολιτικό Κέντρο Κράτησης του Μπρούκλιν, όπου έχει γίνει σταρ, κερδίζοντας τον θαυμασμό των άλλων φυλακισμένων, λαμβάνοντας εκατοντάδες γράμματα και 600.000 δολάρια(!) σε δωρεές, μαθαίνοντας πως πλέον είναι «ήρωας» και thirst trap του διαδικτύου. Η δίκη του δεν έχει αρχίσει ακόμα. Αν καταδικαστεί, μπορεί να αντιμετωπίσει τη θανατική ποινή. Δηλώνει αθώος.

Όλοι ήξεραν ότι το υγειονομικό σύστημα των ΗΠΑ είναι απάνθρωπο, ότι τα κέρδη των λίγων βασίζονται στους θανάτους των πολλών, ότι οι ασφαλιστικές ληστεύουν τους ανθρώπους. Το ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να το πουν, αδυνατούσαν ν’ αναδείξουν την πλήρη έκτασή του, ν’ ανοίξουν μια μαζική συζήτηση γι’ αυτό πριν από τη δολοφονία του CEO.

Είναι σαφές ότι η αριστερά δεν κατάλαβε πολλά απ’ την υπόθεση Μαντζιόνε. Τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς οι αντιδράσεις της υπήρξαν απογοητευτικά προβλέψιμες. Αφού πρώτα επισήμαναν, ορθώς, ότι ο Λουίτζι δεν θα έχαιρε της ίδιας αντιμετώπισης απ’ τις αρχές και από τους θαυμαστές του αν δεν ήταν λευκός άντρας (μια απαραίτητη υπενθύμιση των αξιολογικών μας κρίσεων), πολλοί αριστεροί εστίασαν στο γεγονός ότι δεν ήταν, υπό καμία έννοια, αριστερός. Ακριβέστερα, έδωσαν έμφαση στην έλλειψη κάποιας συνεκτικής αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας, στις φιλελεύθερες πτυχές της σκέψης του, στο γεγονός ότι δεν ήταν οργανωμένος πολιτικά – λες και τα πάντα θα ήταν διαφορετικά αν ο δολοφόνος του Brian Thompson ήταν ένας συνδικαλιστής μ’ ένα μανιφέστο βασισμένο στον Μαρξ.

Αυτές οι αναλύσεις απέχουν αρκετά απ’ την καρδιά του ζητήματος. Η ιδεολογική ταυτότητα του Λουίτζι απασχολεί μόνο όσους αξιολογούν τις πράξεις με βάση τη συνάφειά τους μ’ ένα πρόγραμμα δράσης. Απεναντίας, αυτό που εκφράζει ο Μαντζιόνε είναι η ανάδυση μιας αντίληψης, ένα φαινόμενο που ο Ντελέζ ονόμαζε «διόραση»: η στιγμή που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το «ανυπόφορο» που βρίσκεται μπροστά τους.

Αυτή η αντίληψη δεν αφορά κάτι κρυμμένο. Όλοι ήξεραν ότι το υγειονομικό σύστημα των ΗΠΑ είναι απάνθρωπο, ότι τα κέρδη των λίγων βασίζονται στους θανάτους των πολλών, ότι οι ασφαλιστικές ληστεύουν τους ανθρώπους. Το ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να το πουν, αδυνατούσαν ν’ αναδείξουν την πλήρη έκτασή του, ν’ ανοίξουν μια μαζική συζήτηση γι’ αυτό πριν από τη δολοφονία του CEO.

Προφανώς, η αυτοδικία δεν είναι μια πρακτική που θα μας σώσει απ’ το παρόν αδιέξοδο (το γεγονός ότι μια τέτοια δράση λειτούργησε ως εφαλτήριο για ν’ ανοίξει μια συζήτηση που έμοιαζε ν’ ανήκει στο παρελθόν λέει περισσότερα για το σήμερα απ’ ό,τι για τις πολιτικές προοπτικές παρόμοιων πρακτικών).

Παρ’ όλα αυτά, ο Λουίτζι –ένας άνθρωπος χωρίς ιδεολογία, αλλά με μια απτή αίσθηση ηθικής– κατάφερε να δει το ανυπόφορο και, μέσω της πράξης του, να «κοινωνικοποιήσει» αυτή την οπτική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και αν, όπως υποστήριζε ο Φουκό, «ο ρόλος της φιλοσοφίας δεν είναι να αποκαλύψει αυτό που είναι κρυμμένο αλλά να καταστήσει ορατό αυτό ακριβώς που είναι ορατό», η πράξη του «μη φιλοσοφημένου» Λουίτζι ήταν μια στιγμή πρακτικής φιλοσοφίας.

Ενώ μεγάλες μερίδες της αριστεράς δεν μπόρεσαν ν’ αντιληφθούν τη λειτουργία της περίπτωσης Μαντζιόνε, η ανάλυση του μαρξιστή θεωρητικού Franco «Bifo» Berardi παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον.¹ Για τον Bifo ο Λουίτζι ενσαρκώνει τη βούληση για εκδίκηση και τη μνησικακία που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και ειδικά τις ΗΠΑ). Η ζωή στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι γεμάτη επίπονες και ταπεινωτικές εμπειρίες, κάνοντάς μας να θέλουμε να τιμωρήσουμε αυτούς που θεωρούμε υπαίτιους για τη δυστυχία μας – μια επιθυμία που αυξάνεται (και παραμένει ατομική) «λόγω της μοναχικής μας σχέσης με την οθόνη και με τη συνεχή ηλεκτρονική ροή».

Μάλιστα, ο Bifo ισχυρίζεται ότι η επιθυμία για εκδίκηση που εκπροσωπεί ο Λουίτζι είναι η ίδια που εκφράζεται στην εκλογή του Τραμπ, όπου εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν έναν «Avenger-in-Chief» που υπόσχεται ότι «θα θεραπεύσει τον πόνο τους εξαλείφοντας ορισμένα άτομα ή συγκεκριμένες κοινωνικές ή φυλετικές ομάδες» (εκδίκηση ενάντια στους Δημοκρατικούς, «αλλά επίσης –και κυρίως– εκδίκηση ενάντια σε εκείνους που απειλούν την αγνότητα του ρατσιστικού αμερικανικού ονείρου»).

Παρά τη διεισδυτικότητα αυτής της ανάλυσης, μου φαίνεται πως πρέπει να αναγνωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ της πικρόχολης επιθυμίας για εκδίκηση των οπαδών του Τραμπ και της πράξη εκδίκησης του Λουίτζι. Σε αντίθεση με τη νιτσεϊκή μνησικακία των τραμπικών –η οποία, σύμφωνα με τη Wendy Brown, εκφράζει την προσπάθεια ανάκτησης ενός ματαιωμένου στάτους μέσω της ανάθεσης ευθυνών σε έναν σωτήρα–, η καταστροφική χειρονομία του Μαντζιόνε εκκινεί από μια πρότερη κατάφαση: μια αίσθηση ηθικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πράξη του συνιστά δράση και όχι αντίδραση, μια «ενεργή δύναμη» που λειτουργεί αφυπνιστικά.

Ποια είναι τα αποτελέσματα της δράσης του Λουίτζι; Η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από το σύστημα υγείας και τις ασφαλιστικές, οι διαδηλώσεις με το σύνθημα «Health Over Wealth», εκατοντάδες γράμματα. Σ’ ένα από αυτά, στο οποίο ο Λουίτζι απάντησε στις αρχές Μαρτίου, μια 66χρονη Αμερικανίδα εξηγεί ότι η κόρη της πάσχει από μια σπάνια, θανατηφόρα ασθένεια. Παρά την κατατονική κατάσταση της νεαρής και την ανάγκη της για νοσοκομειακή φροντίδα, η ασφαλιστική UnitedHealthcare αρνήθηκε να καλύψει τα έξοδα. Απευθυνόμενη στον Λουίτζι, η μητέρα γράφει πως οι ασφαλιστές της UHC είναι «εγκληματίες» και υπόσχεται πως, όσο ζει, θα πολεμάει για ένα καλύτερο σύστημα υγείας.


[1] Franco «Bifo» Berardi. (13 Φεβρουαρίου, 2025). «Νέοι Ήρωες», (μτφρ. Τάσος Σαγρής). Κενό Δίκτυο. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία…» που τη ζωντάνεψε το AI / Ποιος θα ήθελε να δει τους νεκρούς του να «ζωντανεύουν»; / AI, η αθανασία σού πάει πολύ / Ο θάνατος στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης 

Οπτική Γωνία / Ποιος θα ήθελε να δει τους νεκρούς του να «ζωντανεύουν»;

Οι φωτογραφίες νεκρών αγαπημένων μας αποκτούν «ζωή» μέσω εφαρμογών AI. Πώς αλλάζει η Τεχνητή Νοημοσύνη τον τρόπο που βλέπουμε τον θάνατο σήμερα και ποια διλήμματα και φιλοσοφικά ερωτήματα θέτει;
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Οι διακοπές που δεν κάναμε φέτος

Ρεπορτάζ / Οι διακοπές που δεν κάναμε φέτος

Με τους μισθούς καθηλωμένους και τα κόστη των διακοπών να έχουν ξεφύγει, οι μεγάλες καλοκαιρινές εξορμήσεις που συνηθίζαμε μέχρι πρόσφατα, κατέληξαν σε «long weekends» για πολλούς, ενώ για άλλους ούτε καν αυτό δεν είναι πια επιλογή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βέτο τριών υπουργείων για τη Βασιλίσσης Όλγας – Αμετακίνητος ο Χάρης Δούκας

Αθήνα / Βέτο τριών υπουργείων για τη Βασιλίσσης Όλγας – Αμετακίνητος ο Χάρης Δούκας

Σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης μεταξύ κεντρικής διοίκησης και Δήμου Αθηναίων βρίσκεται πλέον το θέμα της λεωφόρου Βασιλίσσης Όλγας, μετά την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να προχωρήσει, κατά πλειοψηφία, στην επαναφορά της κυκλοφορίας οχημάτων και στη μετατροπή της σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η Νέα Δημοκρατία και οι δύο επιστροφές που θέλει

Ρεπορτάζ / Η Νέα Δημοκρατία και οι δύο επιστροφές που θέλει

Κάποιοι ελπίζουν στην επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και άλλοι ζητάνε την επιστροφή του Γρηγόρη Δημητριάδη. Οι πληροφορίες της LiFO επιβεβαιώνουν τις συζητήσεις για την επιστροφή του Δημητριάδη, αλλά στο κόμμα και όχι στο Μαξίμου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ