O αργός θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ

O αργός θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ Facebook Twitter
Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έχει πεθάνει πολιτικά, σίγουρα με τη μορφή και τα χαρακτηριστικά που είχε την περίοδο κατά την οποία εκατομμύρια επένδυαν επάνω του. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ έχουμε γίνει θεατές μιας αργής, σχεδόν βασανιστικής για όσους επένδυσαν σε αυτό, αποσύνθεσης ενός κόμματος που βρέθηκε στην εξουσία σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της νεότερης ιστορίας της χώρας. Σχεδόν καθημερινά επιφανή στελέχη του, που λίγα μόλις χρόνια πριν είχαν νευραλγικές θέσεις εξουσίας και από αυτές επηρέαζαν τις ζωές μας, αποδεικνύονται πολύ κατώτερα των περιστάσεων, έχουν πάψει πια να μιλάνε πολιτικά και με επιχειρήματα και έχουν επιδοθεί σε έναν σκληρό μεταξύ τους προσωπικό ανταγωνισμό προκειμένου να καταφέρουν την εξόντωση του αντιπάλου με επίδικο κάποιες θέσεις εξουσίας.

Ο οποίος αντίπαλος, μάλιστα, δεν βρίσκεται εκτός αλλά εντός των τειχών, είτε επειδή τον άφησαν να μπει και κάποιοι τον καλοδέχτηκαν είτε επειδή βρίσκεται εκεί για χρόνια και θεωρεί εαυτόν έναν από τους ιδιοκτήτες του κόμματος. Ο ευτελισμός του κόμματος, προτελευταία πράξη του οποίου ήταν οι εκλογές για ανάδειξη συνέδρων, ολοκληρώνεται με την εκλογή αρχηγού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έχει πεθάνει πολιτικά, σίγουρα με τη μορφή και τα χαρακτηριστικά που είχε την περίοδο κατά την οποία εκατομμύρια επένδυαν επάνω του, ελπίζοντας όχι απλά σε ανανέωσης της πολιτικής αλλά και στη δικαίωση της προσπάθειας εξάλειψης ή μείωσης, έστω, των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων που διευρύνονται συνεχώς. Το λεγόμενο «αριστερό πρόσημο» αποτέλεσε το εύκολο διαβατήριο για την επίτευξη του στόχου αναρρίχησης στην εξουσία.

Υπάρχουν πολλοί τώρα που εύλογα αναρωτιούνται πού θα πάνε όσοι πίστεψαν σε αυτά που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και αισθάνονται προδομένοι.

Άνοιξε εύκολα πόρτες και δημιουργούσε προσδοκίες σε μια δύσκολη εποχή κατά την οποία η πολιτική είχε απαξιωθεί σε μεγάλο βαθμό και το πολιτικό προσωπικό καριέρας είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο γιατί η διαχείριση που είχε ακολουθήσει για δεκαετίες είχε οδηγήσει στην απόλυτη κοινωνική και οικονομική χρεωκοπία. Οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές. Αλλά αυτοί που έσπευσαν να διαχειριστούν ελπίδες και προσδοκίες ήταν τραγικά ανεπαρκείς. Πέταξαν μια μοναδική ευκαιρία, από αυτές που σπάνια παρουσιάζονται στην πολιτική ζωή και ακόμα πιο σπάνια επαναλαμβάνονται.

Είτε κάποιος αποτιμήσει θετικά είτε αρνητικά τον χρόνο κατά τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή, σίγουρα η σχετικά σύντομη ιστορία του ως κόμματος εξουσίας θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον αντικείμενο μελέτης στα αμφιθέατρα, case study που ακούγεται και λέγεται συχνά. Από τη μελέτη αυτή δεν θα αναδεικνύονται μόνο οι παθογένειες της αριστεράς ή έστω κάποιων που χρησιμοποίησαν αριστερό πρόσημο αλλά και ενός μεγάλου μέρους του ίδιου του πολιτικού συστήματος το οποίο εμφανίζει έντονα στοιχεία μιας παρατεταμένης παρακμής.

Αν υπάρχει ωραίος, με την έννοια της αξιοπρέπειας, πολιτικός θάνατος ενός κόμματος, αυτός είναι ο ξαφνικός. Τον εφάρμοσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν με την έλευση του Στέφανου Κασσελάκη έφυγαν για να δημιουργήσουν τη Νέα Αριστερά. Γι’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πεθάνει και οι εξελίξεις που ακολούθησαν στην Κουμουνδούρου τούς δικαίωσαν. Ανεξάρτητα από το αν βρουν τον δρόμο τους πολιτικά και επιβιώσουν ή όχι, όταν είδαν ότι το κόμμα τους άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα απροσδιόριστο πολιτικό συνονθύλευμα με αλλοπρόσαλλο πολιτικό λόγο και αβέβαιο προσδιορισμό, που συχνά παρέπεμπε στον Τραμπ, έφυγαν και έσωσαν τουλάχιστον την πολιτική τους αξιοπρέπεια.

Όσοι παρέμειναν στην Κουμουνδούρου, για περίπου έναν χρόνο παρακολουθούσαν τον Κασσελάκη να δίνει σαφή δείγματα πολιτικής ανεπάρκειας και να μεταλλάσσει το κόμμα τους σε κάτι που παρέπεμπε σε προϊόν μεταπολιτικής, και τον στήριζαν· κάποιοι το έκαναν έστω με τη σιωπή τους. Ποτέ δεν αναρωτήθηκαν για το προφανές: γιατί βρήκε έδαφος και ζωτικό χώρο ένας πολιτικά τυχάρπαστος και κέρδισε την ηγεσία του κόμματος που έλεγε πως ήταν αριστερό, ποιοι ήταν αυτοί που τον εξέλεξαν και πώς διαμόρφωσαν πολιτικά κριτήρια που τους οδήγησαν να επιλέξουν έναν άγνωστο για αρχηγό τους;

Υπάρχουν πολλοί τώρα που εύλογα αναρωτιούνται πού θα πάνε όσοι πίστεψαν σε αυτά που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και αισθάνονται προδομένοι. Η απάντηση έχει δοθεί εν μέρει από τα εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων αναμετρήσεων: είτε πήγαν μαζικά σπίτι τους απογοητευμένοι είτε έφτασαν ένα πρωτοφανές για τη χώρα ποσοστό που αγγίζει το 20% και προσδιορίζεται πολιτικά κομμάτι στα δεξιά της δεξιάς. Αυτό το τελευταίο, που μοιάζει παράδοξο, παραπέμπει σε ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε στη Γαλλία αρκετά χρόνια πριν.

Εκατομμύρια άνθρωποι από τον κόσμο της εργασίας, ένα είδος προλεταριάτου της εποχής, μετακινήθηκαν από το άλλοτε πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας (και εν μέρει από το σοσιαλιστικό) προς το κόμμα του Λεπέν, αργότερα της Λεπέν. Ωστόσο αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία που συνδέεται και με τη λαϊκιστική προσέγγιση των μεγάλων θεμάτων της εποχής, με την αποϊδεολογικοποίηση των ιδεολογιών κ.ά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ