«Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times

«Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times Facebook Twitter
Ο Κρούγκμαν ξεκίνησε τη στήλη του στην εφημερίδα στις 2 Ιανουαρίου του 2000. «Αυτό που μου κάνει εντύπωση, κοιτάζοντας πίσω, είναι πόσο αισιόδοξοι ήταν τότε πολλοί άνθρωποι», γράφει σήμερα. Φωτ.: Scott Eells/Bloomberg via Getty Images/Ideal Image
0

Ο ΠΟΛ ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Οικονομίας το 2008, καθηγητής σε κάποια από τα πιο διάσημα πανεπιστήμια του κόσμου, συγγραφέας και σχολιαστής, αποχαιρετά τους New York Times μετά από σχεδόν 25 χρόνια ως τακτικός αρθρογράφος της  εφημερίδας, θέση από την οποία επιτέθηκε συχνά στις πολιτικές λιτότητας και λειτούργησε ως επικριτής της πολιτικής τάξης.

Υπήρξε σκληρός επικριτής του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζορτζ Μπους του νεότερου, τόσο για την οικονομική όσο και για την εξωτερική πολιτική του, καταδικάζοντας αυστηρά τον πόλεμο στο Ιράκ. Επέκρινε επίσης περισσότερες από μία αποφάσεις της κυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα.

Η αποχώρησή του έρχεται λίγο πριν από την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, συγκυρία που δεν φαίνεται να αποτελεί σύμπτωση. Ο Κρούγκμαν ανακοίνωσε προχθές δημόσια την απόφασή του σε ένα άρθρο με τίτλο: «Η τελευταία μου στήλη: Βρίσκοντας ελπίδα σε μια εποχή έντονης δυσαρέσκειας».

Ο Κρούγκμαν ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα στις 2 Ιανουαρίου του 2000, καταθέτοντας τις σκέψεις του για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, κάτι που κάνει και στην αποχαιρετιστήρια στήλη του: «Φαίνεται ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε τι έχει αλλάξει τα τελευταία 25 χρόνια», γράφει. Το ύφος είναι το ίδιο όπως πάντα –άμεσο παρά την πολυπλοκότητα των θεμάτων που συζητούνται, και φειδωλό με τα επίθετα– αλλά ο τόνος έχει αλλάξει: η ελπίδα που ένιωθε στις αρχές του νέου αιώνα έχει αντικατασταθεί από ένα αίσθημα αποθάρρυνσης. «Αυτό που μου κάνει εντύπωση, κοιτάζοντας πίσω, είναι πόσο αισιόδοξοι ήταν τότε πολλοί άνθρωποι, τόσο εδώ όσο και σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, και πόσο αυτή η αισιοδοξία έχει αντικατασταθεί από θυμό και δυσαρέσκεια», γράφει.

Το ευρώ ως νόμισμα επέζησε της ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώθηκε το 2012, η οποία οδήγησε ορισμένες χώρες σε επίπεδα Μεγάλης Ύφεσης. Αυτό που δεν επέζησε είναι η εμπιστοσύνη στους ευρωκράτες και η πίστη σε ένα λαμπρό ευρωπαϊκό μέλλον…

«Και δεν μιλάω μόνο για τα μέλη της εργατικής τάξης που αισθάνονται προδομένοι από τις ελίτ», συνεχίζει. «Μερικοί από τους πιο θυμωμένους και πιο αγανακτισμένους ανθρώπους στην Αμερική αυτήν τη στιγμή –άνθρωποι που έχουν μεγάλη επιρροή στην επερχόμενη κυβέρνηση Τραμπ– είναι δισεκατομμυριούχοι που δεν αισθάνονται ότι τους θαυμάζουν επαρκώς… Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς πόσο καλά ένιωθαν οι περισσότεροι Αμερικανοί στις αρχές του 2000. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ένα επίπεδο ικανοποίησης από την κατεύθυνση της χώρας που μοιάζει σουρεαλιστικό με τα σημερινά δεδομένα. Πού πήγε αυτή η αισιοδοξία; Όπως το βλέπω εγώ, είχαμε μια συντριπτική κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις ελίτ: Το κοινό δεν πιστεύει πλέον ότι οι άνθρωποι που διοικούν τα πράγματα ξέρουν τι κάνουν ή ότι μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι ειλικρινείς».

Σημειώνει επίσης ότι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 υπονόμευσε κάθε πίστη του κοινού ότι οι κυβερνήσεις ήξεραν πώς να διαχειρίζονται τις οικονομίες: «Το ευρώ ως νόμισμα επέζησε της ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώθηκε το 2012, η οποία οδήγησε ορισμένες χώρες σε επίπεδα Μεγάλης Ύφεσης. Αυτό που δεν επέζησε είναι η εμπιστοσύνη στους ευρωκράτες και η πίστη σε ένα λαμπρό ευρωπαϊκό μέλλον… Και δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του κοινού. Είναι εκπληκτικό να κοιτάξει κανείς πίσω και να δει πόσο πιο ευνοϊκά αντιμετωπίζονταν οι τράπεζες πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση».

«Υπάρχει λοιπόν διέξοδος από τη ζοφερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε;», αναρωτιέται στην κατάληξη του τελευταίου άρθρου του για τους New York Times. «Αυτό που πιστεύω εγώ», γράφει, «είναι ότι ενώ η δυσαρέσκεια και η πικρία μπορεί να φέρει κακούς ανθρώπους στην εξουσία, μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να τους κρατήσει εκεί. Κάποια στιγμή το κοινό θα συνειδητοποιήσει ότι οι περισσότεροι πολιτικοί που καταφέρονται εναντίον των ελίτ είναι στην πραγματικότητα ελίτ οι ίδιοι με κάθε έννοια του όρου, και θα αρχίσει να τους καθιστά υπεύθυνους για την αποτυχία τους να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Και σε εκείνο το σημείο το κοινό μπορεί να είναι πρόθυμο να ακούσει ανθρώπους που δεν δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις, αλλά προσπαθούν να πουν την αλήθεια όσο καλύτερα μπορούν. Ίσως να μην ανακτήσουμε ποτέ το είδος της εμπιστοσύνης στους ηγέτες μας που είχαμε κάποτε. Ούτε και θα έπρεπε. Αλλά αν αντισταθούμε στην κακιστοκρατία –την κυριαρχία των χειρότερων–  η οποία αναδύεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μπορεί τελικά να βρούμε το δρόμο μας πίσω σε έναν καλύτερο κόσμο».

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δυο-τρία πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για τον Πολ Κρούγκμαν

Διάφορα / Δυο-τρία πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για τον Πολ Κρούγκμαν

Διαπρεπής οικονομολόγος με εγνωσμένες κοινωνικές ευαισθησίες, διακεκριμένος αρθρογράφος και ένθερμος «φίλος» της Ελλάδας, την οποία υπερασπίζεται με κάθε ευκαιρία, βρίσκεται σήμερα στην Αθήνα για να μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα την πορεία και το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας εν μέσω βαθιάς ύφεσης (έναρξη 4μμ)
ΑΠΟΨΕΙΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ