«Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times

«Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times Facebook Twitter
Ο Κρούγκμαν ξεκίνησε τη στήλη του στην εφημερίδα στις 2 Ιανουαρίου του 2000. «Αυτό που μου κάνει εντύπωση, κοιτάζοντας πίσω, είναι πόσο αισιόδοξοι ήταν τότε πολλοί άνθρωποι», γράφει σήμερα. Φωτ.: Scott Eells/Bloomberg via Getty Images/Ideal Image
0

Ο ΠΟΛ ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Οικονομίας το 2008, καθηγητής σε κάποια από τα πιο διάσημα πανεπιστήμια του κόσμου, συγγραφέας και σχολιαστής, αποχαιρετά τους New York Times μετά από σχεδόν 25 χρόνια ως τακτικός αρθρογράφος της  εφημερίδας, θέση από την οποία επιτέθηκε συχνά στις πολιτικές λιτότητας και λειτούργησε ως επικριτής της πολιτικής τάξης.

Υπήρξε σκληρός επικριτής του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζορτζ Μπους του νεότερου, τόσο για την οικονομική όσο και για την εξωτερική πολιτική του, καταδικάζοντας αυστηρά τον πόλεμο στο Ιράκ. Επέκρινε επίσης περισσότερες από μία αποφάσεις της κυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα.

Η αποχώρησή του έρχεται λίγο πριν από την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, συγκυρία που δεν φαίνεται να αποτελεί σύμπτωση. Ο Κρούγκμαν ανακοίνωσε προχθές δημόσια την απόφασή του σε ένα άρθρο με τίτλο: «Η τελευταία μου στήλη: Βρίσκοντας ελπίδα σε μια εποχή έντονης δυσαρέσκειας».

Ο Κρούγκμαν ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα στις 2 Ιανουαρίου του 2000, καταθέτοντας τις σκέψεις του για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, κάτι που κάνει και στην αποχαιρετιστήρια στήλη του: «Φαίνεται ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε τι έχει αλλάξει τα τελευταία 25 χρόνια», γράφει. Το ύφος είναι το ίδιο όπως πάντα –άμεσο παρά την πολυπλοκότητα των θεμάτων που συζητούνται, και φειδωλό με τα επίθετα– αλλά ο τόνος έχει αλλάξει: η ελπίδα που ένιωθε στις αρχές του νέου αιώνα έχει αντικατασταθεί από ένα αίσθημα αποθάρρυνσης. «Αυτό που μου κάνει εντύπωση, κοιτάζοντας πίσω, είναι πόσο αισιόδοξοι ήταν τότε πολλοί άνθρωποι, τόσο εδώ όσο και σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, και πόσο αυτή η αισιοδοξία έχει αντικατασταθεί από θυμό και δυσαρέσκεια», γράφει.

Το ευρώ ως νόμισμα επέζησε της ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώθηκε το 2012, η οποία οδήγησε ορισμένες χώρες σε επίπεδα Μεγάλης Ύφεσης. Αυτό που δεν επέζησε είναι η εμπιστοσύνη στους ευρωκράτες και η πίστη σε ένα λαμπρό ευρωπαϊκό μέλλον…

«Και δεν μιλάω μόνο για τα μέλη της εργατικής τάξης που αισθάνονται προδομένοι από τις ελίτ», συνεχίζει. «Μερικοί από τους πιο θυμωμένους και πιο αγανακτισμένους ανθρώπους στην Αμερική αυτήν τη στιγμή –άνθρωποι που έχουν μεγάλη επιρροή στην επερχόμενη κυβέρνηση Τραμπ– είναι δισεκατομμυριούχοι που δεν αισθάνονται ότι τους θαυμάζουν επαρκώς… Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς πόσο καλά ένιωθαν οι περισσότεροι Αμερικανοί στις αρχές του 2000. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ένα επίπεδο ικανοποίησης από την κατεύθυνση της χώρας που μοιάζει σουρεαλιστικό με τα σημερινά δεδομένα. Πού πήγε αυτή η αισιοδοξία; Όπως το βλέπω εγώ, είχαμε μια συντριπτική κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις ελίτ: Το κοινό δεν πιστεύει πλέον ότι οι άνθρωποι που διοικούν τα πράγματα ξέρουν τι κάνουν ή ότι μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι ειλικρινείς».

Σημειώνει επίσης ότι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 υπονόμευσε κάθε πίστη του κοινού ότι οι κυβερνήσεις ήξεραν πώς να διαχειρίζονται τις οικονομίες: «Το ευρώ ως νόμισμα επέζησε της ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώθηκε το 2012, η οποία οδήγησε ορισμένες χώρες σε επίπεδα Μεγάλης Ύφεσης. Αυτό που δεν επέζησε είναι η εμπιστοσύνη στους ευρωκράτες και η πίστη σε ένα λαμπρό ευρωπαϊκό μέλλον… Και δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του κοινού. Είναι εκπληκτικό να κοιτάξει κανείς πίσω και να δει πόσο πιο ευνοϊκά αντιμετωπίζονταν οι τράπεζες πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση».

«Υπάρχει λοιπόν διέξοδος από τη ζοφερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε;», αναρωτιέται στην κατάληξη του τελευταίου άρθρου του για τους New York Times. «Αυτό που πιστεύω εγώ», γράφει, «είναι ότι ενώ η δυσαρέσκεια και η πικρία μπορεί να φέρει κακούς ανθρώπους στην εξουσία, μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να τους κρατήσει εκεί. Κάποια στιγμή το κοινό θα συνειδητοποιήσει ότι οι περισσότεροι πολιτικοί που καταφέρονται εναντίον των ελίτ είναι στην πραγματικότητα ελίτ οι ίδιοι με κάθε έννοια του όρου, και θα αρχίσει να τους καθιστά υπεύθυνους για την αποτυχία τους να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Και σε εκείνο το σημείο το κοινό μπορεί να είναι πρόθυμο να ακούσει ανθρώπους που δεν δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις, αλλά προσπαθούν να πουν την αλήθεια όσο καλύτερα μπορούν. Ίσως να μην ανακτήσουμε ποτέ το είδος της εμπιστοσύνης στους ηγέτες μας που είχαμε κάποτε. Ούτε και θα έπρεπε. Αλλά αν αντισταθούμε στην κακιστοκρατία –την κυριαρχία των χειρότερων–  η οποία αναδύεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μπορεί τελικά να βρούμε το δρόμο μας πίσω σε έναν καλύτερο κόσμο».

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δυο-τρία πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για τον Πολ Κρούγκμαν

Διάφορα / Δυο-τρία πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για τον Πολ Κρούγκμαν

Διαπρεπής οικονομολόγος με εγνωσμένες κοινωνικές ευαισθησίες, διακεκριμένος αρθρογράφος και ένθερμος «φίλος» της Ελλάδας, την οποία υπερασπίζεται με κάθε ευκαιρία, βρίσκεται σήμερα στην Αθήνα για να μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα την πορεία και το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας εν μέσω βαθιάς ύφεσης (έναρξη 4μμ)
ΑΠΟΨΕΙΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ