Το μικρό καλοκαίρι του Δημήτρη Ευθυμάκη

Το μικρό καλοκαίρι του Δημήτρη Ευθυμάκη Facebook Twitter
Είναι το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι. Αυτό που ο Δημήτρης Ευθυμάκης κολυμπάει ανέμελος στις αμμουδιές της Πύλου με σωσίβιο φλαμίνγκο, υποκαθιστώντας τον Έλληνα που δεν θέλει να αντικατασταθεί.
0

Ο ΦΟΝΞΙΟΝΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ, πανίσχυρη και ασυνείδητη συλλογική διεργασία. Για έναν ανθρωπολόγο, η σύνδεση ανάμεσα στο ναυάγιο της Πύλου, τη θλιβερά συνακόλουθη θεωρία πληθυσμιακής αντικατάστασης και την υπόθεση των αρθρογράφων-που-δεν-υπάρχουν είναι σχετικά προφανής. Και, ως συνήθως, είναι δημογραφική.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε τερματικό δημογραφικό μαρασμό. Απ’ τα χρόνια του Μνημονίου και μετά, «μειωνόμαστε» κατά εκατοντάδες ανθρώπους τη μέρα – συνολικά, από το 2010, ο ελληνικός πληθυσμός έχει μειωθεί κατά 600.000. Είναι ένα φαινόμενο περίπλοκο, πολυπαραγοντικό, κι εμείς έχουμε όλους ανεξαιρέτως τους παράγοντες στο κόκκινο (χαμηλές γεννήσεις, αυξημένοι θάνατοι, επιδείνωση βιοτικού επιπέδου, εργασιακή ανασφάλεια, νέοι που μεταναστεύουν και δεν επιστρέφουν, σύστημα υγείας σε κατάρρευση κ.ά.).

Προς το παρόν, τίποτα δεν επιτρέπει να ελπίζουμε ότι οι τάσεις αυτές είναι αναστρέψιμες. Με λίγα λόγια, τείνουμε προς εθνική σμίκρυνση, αν όχι μερική εξαφάνιση.

Μια κοινωνία που πεθαίνει σε απ’ ευθείας μετάδοση αναγκαστικά αισθητικοποιεί τον θάνατο και την καταστροφή, βρίσκοντάς τους προεκτάσεις γοητευτικές και απολαυστικές. Μια έλξη για το τέλος, μια μαγνητική και λάγνα αναζήτηση του απύθμενου βάθους.

Η τάση αυτή, όπως συχνά παρατηρείται (ειδικά όταν μιλάμε για ελεύθερη πτώση, που εδώ γι’ αυτό μιλάμε), συνοδεύεται από γενικευμένη παρακμή, κυνισμό, μισανθρωπία, κανιβαλισμό. Μια κοινωνία που πεθαίνει σε απ’ ευθείας μετάδοση αναγκαστικά αισθητικοποιεί τον θάνατο και την καταστροφή, βρίσκοντάς τους προεκτάσεις γοητευτικές και απολαυστικές. Μια έλξη για το τέλος, μια μαγνητική και λάγνα αναζήτηση του απύθμενου βάθους.

Ταυτόχρονα, έχουμε το εξής: η Ελλάδα είναι μια κοινωνία της οποίας το εθνικό αφήγημα είναι ιστορικά βασισμένο στον εθνοφυλετισμό και στην (πολύ συγκεκριμένη) ελληνορθόδοξη παράδοση. Οτιδήποτε «άλλο» θα πρέπει να φτύσει αίμα για να αφομοιωθεί – εννοούμε να αφομοιωθεί στη συνείδηση όσων φέρουν το εθνικό αυτό αφήγημα. Εξού και η ακραία ντόπια δημοφιλία της θεωρίας «πληθυσμιακής αντικατάστασης» που είναι, οφείλουμε πλέον πάντα να το υπογραμμίζουμε, μια ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας.

Κι έτσι φτάνουμε στον «Δημήτρη Ευθυμάκη». Στην εφιαλτική και μεταθανάτια νεοελληνική επικράτεια όπου είναι αδύνατον τόσο να ζήσεις όσο και να γεννηθείς, στο κλειστοφοβικό dοmain των ψευδών συμβόλων και των αντεστραμμένων αναπαραστάσεων, οι εικονικοί ημεδαποί εμφανίζονται στον βαθμό που αναχαιτίζονται οι πραγματικοί αλλοδαποί. Σαν αντιπαραβαλλόμενα pop-ups.

Οι αρθρογράφοι-που-δεν-υπάρχουν ΕΙΝΑΙ οι νέοι ημεδαποί – φέρουν μάλιστα και όλα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που γαργαλάνε το φαντασιακό της συμβολικής πλειοψηφίας και που το Protagon αλίευσε προσεκτικά σε «τράπεζες φωτογραφιών»: γκριζαρισμένοι άνδρες με κοκκάλινο γυαλί πρεσβυωπίας και καθησυχαστικό γενάκι πρώην αριστερού, που τώρα όμως τα λέει σωστά. Πρόκειται για την πρώτη μόλις γενιά ενός νέου εικονικού πληθυσμού της χώρας που έρχεται. Αρθρογράφοι-που-δεν-υπάρχουν για αναγνώστες-που-δεν-ζουν-πια-κι-ούτε-πρόκειται-να-γεννηθούν, αλλά που τουλάχιστον εξακολουθούν να είναι «ο εαυτός τους». 

Είναι έτσι, λοιπόν, το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι. Αυτό που ο Δημήτρης Ευθυμάκης κολυμπάει ανέμελος στις αμμουδιές της Πύλου με σωσίβιο φλαμίνγκο, υποκαθιστώντας τον Έλληνα που δεν θέλει να αντικατασταθεί.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ