«Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε από τα βάσανά της»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο; 

«Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο;  Facebook Twitter
Ο οίκτος και το πάθος είναι δύο κίνητρα που οι άντρες έχουν μια άνεση να επικαλούνται όταν σκοτώνουν και εμείς, ως κοινωνία, έχουμε μάθει να νεύουμε καταφατικά. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0


«ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΖΩ,
λυτρώθηκε από τα προβλήματά της». Το γεγονός είναι αυτό: 50χρονος γιος σκότωσε με τρεις μαχαιριές την 84χρονη ανοϊκή, κατάκοιτη μητέρα του, της οποίας ήταν ο αποκλειστικός φροντιστής. Κάλεσε την αστυνομία, ενημέρωσε για την πράξη του και σχολίασε ότι η μητέρα του «λυτρώθηκε». 

Το θέμα μας σήμερα είναι ο οίκτος. Θέλω να κουβεντιάσουμε για τον οίκτο που οδηγεί σε έναν μεγαλόψυχο φόνο. Για την κατανόησή μας προς τους ανθρώπους που σκοτώνουν επειδή επωμίστηκαν δυσανάλογα βάρη, επειδή θυσιάζουν τη ζωή τους για τη φροντίδα των άλλων. Και θέλω να δούμε αν, όταν λέμε «άνθρωποι», εννοούμε τελικά και άντρες και γυναίκες. 

Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο «Humanly Possible», της Sarah Bakewell. Το θέμα του είναι η ιστορία του ουμανισμού. Πιο συγκεκριμένα, το θέμα του είναι πώς διάφορες κουλτούρες και φιλοσοφίες, σε παγκόσμιο επίπεδο και συχνά ταυτόχρονα, κατέληγαν στην ιδέα ότι μέτρο του κόσμου πρέπει να είναι ο άνθρωπος και ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, όχι επειδή την απέκτησε λόγω τίτλου, χρημάτων ή διάκρισης, αλλά επειδή απλώς τη φέρει. Η ανθρώπινη ζωή έχει αξία επειδή «είναι», χωρίς να χρειάζονται άλλα επιχειρήματα. Έχουμε, προς το παρόν, δομήσει έναν πολιτισμό μέσα στον οποίο η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη. Με βάση αυτό διεκδικούμε ισχυρά συστήματα υγείας, με βάση αυτό είναι θέμα οι γενοκτονίες, με βάση αυτό δεν αφήνουμε τους ηλικιωμένους να πεθάνουν, με βάση αυτό, όταν ένα παιδί έχει κάποια σπάνια νόσο που η διαχείρισή της κοστίζει χιλιάδες ευρώ, λέμε «πρέπει να βρεθούν τα λεφτά», αντί να πούμε «ε, οκ, αυτό του έλαχε, ένα παιδί λιγότερο». Η ιδέα ότι η ζωή έχει αξία δεν είναι αυθόρμητη για την ανθρωπότητα. Είναι ένα κεκτημένο που έχει πάρει αιώνες να ριζώσει. Το βιβλίο εξηγεί έμμεσα πώς φτάσαμε να πιστεύουμε ότι, αν κάποιος έχει γεννηθεί, ζει μια ζωή που έχει αξία και όλοι μαζί πρέπει να τη διαφυλάξουμε.

Ο φόνος, όταν είναι ντυμένος με οίκτο, μοιάζει ρομαντικός, πράξη εξύψωσης, γενναίος εναγκαλισμός του μοιραίου. Ειδικά σε περιπτώσεις που παραείναι μεγάλη η ανάγκη για φροντίδα, ο φόνος μοιάζει με επαναστατική αντίσταση σε μια κοινωνία που αδιαφορεί και ένα κράτος που σφυρίζει ανέμελα.

Μέσα σε έναν πολιτισμό που υπερηφανεύεται για την ικανότητά του να εκτιμά την ανθρώπινη ζωή, πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικές όταν προσφέρουμε κατανόηση σε ανθρώπους που με διάφορες αφορμές και επιχειρήματα αποφασίζουν να σκοτώσουν. Το «κουράστηκα να τη φροντίζω και τη λύτρωσα απ’ τα προβλήματά της» είναι απόλυτα ανθρώπινο. Είναι μια εξήγηση που ο μέσος άνθρωπος αποδέχεται. Ο φόνος, όταν είναι ντυμένος με οίκτο, μοιάζει ρομαντικός, πράξη εξύψωσης, γενναίος εναγκαλισμός του μοιραίου. Ειδικά σε περιπτώσεις που παραείναι μεγάλη η ανάγκη για φροντίδα, ο φόνος μοιάζει με επαναστατική αντίσταση σε μια κοινωνία που αδιαφορεί και ένα κράτος που σφυρίζει ανέμελα ενώ οι έχοντες ανάγκη ζουν σε βάρος της οικογένειάς τους. Ο φόνος, σε τέτοιες περιπτώσεις, μεταφράζεται πανεύκολα ως διαμαρτυρία απέναντι σ’ ένα κακό για το οποίο δεν υπάρχει σωτηρία. Αποβάλλει το «κακό», ο φονιάς δεν είναι τέρας αλλά ένας άνθρωπος σε απόγνωση. Και, πιστεύω, οι περισσότερες και οι περισσότεροι από μας βλέπουμε με κάποια συμπάθεια την απόγνωση. 

Στη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε τον φονιά που επικαλείται τον οίκτο. Η λύτρωση είναι πράξη συμπόνιας. Απ’ την άλλη πλευρά, έχουμε το κοινωνικό σύνολο που κρίνει. Ένα μέρος του θα νιώσει κατανόηση και συμπόνια. Και όταν συμβαίνει αυτό, όταν η επικοινωνία μεταξύ θύτη και κοινωνίας ολοκληρώνεται με την κατανόηση, κάθε, μα κάθε φορά, διαρρηγνύεται το κοινωνικό συμβόλαιο που λέει ότι «η ανθρώπινη ζωή έχει αξία». Ο οίκτος, αν και ανθρώπινος, είναι αυθαίρετος. Υπονοεί ότι κάποιος έχει δικαίωμα να αξιολογήσει το αν μια ζωή αξίζει να βιωθεί. Ο οίκτος είναι εξουσιαστικό συναίσθημα και αυτός που οικτίρει είναι από πάνω. Γι’ αυτό πιστεύω ότι, αν παρακολουθήσετε τα εγκλήματα που συμβαίνουν από οίκτο, θα δείτε συχνά άνδρες να οικτίρουν και να κόβουν το νήμα της ζωής κάποιας ή κάποιου. Ο οίκτος είναι εξουσιαστικός και όποιος έχει την εξουσία έτσι κι αλλιώς τον νιώθει ευκολότερα. 

Ο οίκτος και το πάθος είναι δύο κίνητρα που οι άντρες έχουν μια άνεση να επικαλούνται όταν σκοτώνουν και εμείς, ως κοινωνία, έχουμε μάθει να νεύουμε καταφατικά. Θεωρώ δεδομένο ότι όλες και όλοι ξέρετε μια μάνα ή μια γιαγιά που επί δέκα-είκοσι χρόνια φρόντιζε τη μάνα της, την πεθερά της, μια μακρινή γηραιά συγγενή, τον θείο, τον πατέρα, τον παππού, το ζεύγος υπέργηρων της οικογένειας. Θεωρώ δεδομένο ότι έχετε παρευρεθεί σε κηδείες στις οποίες το σχόλιο ήταν «ε, η γιαγιά ξεκουράστηκε και η μητέρα μου δεν άντεχε άλλο». Θεωρώ δεδομένο ότι ξέρετε μία ή περισσότερες γυναίκες που έκαναν αγόγγυστα μπάνιο, καθάριζαν από κόπρανα και ούρα, τάιζαν ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν πια να αυτοεξυπηρετηθούν. Ξέρετε επίσης σίγουρα μητέρες ανάπηρων παιδιών ή παιδιών με αυτισμό που δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να αυτοεξυπηρετηθούν και που η ζωή τους εξαρτάται ολότελα, κάθε μέρα, από τη ζωή της φροντίστριάς τους. 

Θα νιώθαμε κατανόηση για μια μητέρα που σκοτώνει το αυτιστικό παιδί της από οίκτο; Δεν θεωρώ δεδομένη την απάντηση, η ερώτηση είναι αληθινή. Θα νιώθαμε οίκτο για μια σύζυγο που πνίγει τον ανοϊκό σύζυγό της, όπως συνέβη, με αντεστραμμένα τα φύλα, στην ταινία «Amour»; Θα νιώθαμε συμπόνια για μια κόρη που μαχαιρώνει τρεις φορές στο κεφάλι τον κατάκοιτο πατέρα της; O τρόπος με τον οποίο διαθέτουμε τη συμπόνια μας φανερώνει τις προτεραιότητές μας. Κάθε συμπόνια και κάθε απαξίωση είναι μια μεταμφιεσμένη αξιολόγηση. Το αν κατανοούμε ή δεν κατανοούμε έναν φόνο δείχνει και το ποιος πιστεύουμε ότι έχει δικαίωμα να ζήσει. 

Η ανθρωπότητα θα άλλαζε αν οι φροντίστριες του κόσμου φόνευαν από κούραση. Αν οι γυναίκες έλεγαν «δεν μπορώ άλλο, θα σε ανακουφίσω απ’ τα βάσανά σου», θα είχαμε άλλη κοινωνία, άλλη κοινωνική συνοχή, άλλη οικονομία, ολότελα άλλη διάθεση πόρων. Θα προσφέραμε στις φόνισσες την κατανόησή μας; Η απάντηση δεν είναι δεδομένη σε καμία περίπτωση· όταν ο Παπαδιαμάντης δημιούργησε μια δολοφόνο που σκοτώνει από οίκτο, μας σφράγισε για πάντα, μας ρώτησε κάτι που μας δίχασε.

Αν και το θέμα έχει έμφυλες διαστάσεις, δεν είναι έμφυλο. Είναι βαθιά αξιακό. Αν πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί να αφαιρέσει μια ζωή επειδή η ζωή αυτή απαιτεί πολύ κόπο για να διατηρηθεί, παίρνουμε μια θέση. Το θέμα είναι οι συνέπειες που έχει αυτή η θέση και τι σημαίνει αν συμφωνήσουν πολλοί άνθρωποι μαζί μας. Όταν ο φόνος είναι η τελευταία λύση που βλέπουμε στη δυσανάλογη επιβάρυνση της ζωής ενός ανθρώπου, έχουμε συμφωνήσει με ένα ιδιαίτερο είδος, ας πούμε, καταχρηστικά, αυτοδικίας και έχουμε αποδεχτεί πλήρως μέσα μας την ιδέα ότι είμαστε μόνοι, χωρίς βοήθεια και ότι θα επιβιώσει ο ισχυρότερος. Αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο, έχει καλώς. Δεν θα πρέπει ωστόσο να απορήσουμε όταν η πίστη αυτή γίνει καθολική και αποφασίσουν να λυτρώσουν κάποιον αυτοί και αυτές που ως τώρα υπέμεναν αδιαμαρτύρητα. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πρακτικά Νομικά: Θα πάω φυλακή αν σκοτώσω τον θύτη μου; 

Οπτική Γωνία / Θα πάει φυλακή μια γυναίκα που θα σκοτώσει τον κακοποιητή της;

Μια συζήτηση με τη δικηγόρο Μαριάννα Βασιλείου για το «Σύνδρομο Κακοποιημένης Γυναίκας», τη δευτερογενή θυματοποίηση, και τη σημασία της άμυνας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ