ΕΣΤΕΙΛΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ έστειλε, έκανε reaction στο τελευταίο μου μήνυμα. Προβλήθηκε, αλλά δεν διαβάστηκε, που σημαίνει ότι διαβάστηκε, αλλά δεν απαντήθηκε. Κανονίσαμε, αλλά δεν κανονίσαμε. Σκόρπια «breadcrumbs» στη συνομιλία, «θέλω, αλλά δεν μπορώ», «θέλω, αλλά δεν προλαβαίνω». Και μια φωτό full body nude με προεπιλογή «εμφάνιση μια φορά». Τα πραγματικά ψίχουλα τα κράτησα για τις δεκαοχτούρες που ταΐζω στα μπαλκόνια.
Μεγάλη Εβδομάδα, μεγάλος νταλκάς, και το τροπάριο της Κασσιανής στα ηχεία: «Κύριε η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρωδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: “Αλίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτίας κι ο έρωτας της αμαρτίας”».¹
Άραγε αυτή η παράδοση του pick me girl, είτε πρόκειται για το μήλον της Έριδος που τελικά ο Πάρης πρόσφερε στην Αφροδίτη, ξεχωρίζοντάς την από την Αθηνά και την Ήρα, είτε για το χρυσό μήλο που ο Θεόφιλος πρόσφερε τελικά στη Θεοδώρα και όχι στην Κασσιανή, μας έχει ποτίσει τόσο βαθιά και θα μας στοιχειώνει για πάντα;
Είμαι έτοιμη να δραπετεύσω και να έρθω να σε βρω. Δεν ξέρω πόσο μακριά θα φτάσω, αλλά έχω κόκκινα μαλλιά, κόκκινα νύχια και κόκκινα χείλη. Ίσως κι εγώ, με τόσο κόκκινο, να είμαι ένα κινούμενο red flag στην Αθήνα. Αν γλιτώσω από τους πιστούς απόψε, θα τρακάρουμε.
Δεν βάφω αυγά, δεν ζυμώνω τσουρέκια, δεν πλάθω κουλουράκια, δεν νηστεύω, δεν επιδιώκω να συναντήσω συγγενείς και φιλαράκια. Μόνο γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό και άλατα με άρωμα γαρδένια. Αράζω μέσα στις σαπουνόφουσκες και στρίβω ένα strawberry banana. Σε περιμένω όσο γράφω στις σημειώσεις του κινητού μου ιστορίες για το πώς θα σε έπλενα αν…
Έτσι θα περάσει και αυτό το Πάσχα, με πένθος και προσμονή για το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης. Το τροπάριο της Κασσιανής στα ηχεία τελειώνει και αρχίζει το τροπάριο της Άννας Βίσση. «Από σένα να γλιτώσω είναι αδύνατον, το ξέρω δεν μπορώ / Σαν Σταυρό σε κουβαλάω, σαν αγκάθινο στεφάνι σε φορώ».²
Σφίγγω το κλάμερ στα μαλλιά μου και βουλιάζω στο καυτό αφρόλουτρο με τη Σουσού παρέα στην κουπαστή της μπανιέρας. Τα παιχνίδια μου επιπλέουν στον αφρό, το κροκοδειλάκι, το αρκουδάκι και το δελφινάκι. Η Σουσού ίσα που τολμάει να απλώσει το πατουσάκι της και γλείφει τις σαπουνάδες ανυποψίαστη. Βουλιάζω Μεγάλη Τρίτη και αναδύομαι Μεγάλη Παρασκευή. Τόσο διαρκούν οι μπαταρίες στο δελφινάκι. Όταν σταματάει η δόνηση σημαίνει ότι πρέπει να βγω στη στεριά. Όσο το καυτό νερό μού απαλύνει τους πόνους διαπραγματεύομαι την αναβλητικότητά μου, τους λογαριασμούς μέσα σε σφραγισμένους φακέλους.
Να βάλω το μάξι φόρεμα με το σκίσιμο στο πλάι ή το μίντι με το στράπλες; Ποιον φίλο θα προδώσω και σε ποιον θα παραδοθώ σαν αμνός προς σφαγή; Οι καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής δίνουν το τέμπο. Ο επιτάφιος είναι σχεδόν έτοιμος για την περιφορά, έξω από την εκκλησία της γειτονιάς το πλήθος των πιστών περιμένει καρτερικά. Είμαι έτοιμη να δραπετεύσω και να έρθω να σε βρω. Δεν ξέρω πόσο μακριά θα φτάσω, αλλά έχω κόκκινα μαλλιά, κόκκινα νύχια και κόκκινα χείλη. Ίσως κι εγώ, με τόσο κόκκινο, να είμαι ένα κινούμενο red flag στην Αθήνα. Αν γλιτώσω από τους πιστούς απόψε, θα τρακάρουμε.
Τα ακουστικά στ’ αυτιά μου παίζουν «God knows I tried». Περνάω ανάμεσα στον κόσμο, αποφεύγοντας την οπτική επαφή. Με τσεκάρουν καχύποπτα όσο προσπαθώ να ξεγλιστρήσω από τον ιερό κλοιό που σχηματίζουν με τα καλοντυμένα σώματά τους περιμετρικά της εκκλησίας. Είναι το «όλοι μαζί» κι εγώ είμαι απλά αυτή που είμαι. Μόνη και Μαγδαληνή. Να φταίει το διχτυωτό καλσόν ή το κόκκινο χρώμα;
«On Monday they destroyed me, but by Friday I’m revived», μουρμουρίζει η Lana.
Μεγάλη Παρασκευή χωρίς εσένα, πολύ Μεγάλη. Τόσο μεγάλη που για μένα διήρκεσε μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής. Έξω από την ίδια εκκλησία ερημιά. Μόνο τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς με περιμένουν και ξεπηδάνε μέσα από τα παρτέρια. Τι χαρά! Τι ανταμοιβή να με αγαπάνε τόσο οι γάτες. Με πόση λαχτάρα τρώνε τις κροκέτες και τα πατέ της Σουσούς, ξέρουν ότι «το ξένο είναι πιο γλυκό».
Δεν θα σε βρω όσο κι αν ψάχνω στα χασάπικα, στα αφτεράδικα, στα Ταρό και στην τρανς ψυχεδέλεια. Θα με βρεις εσύ όμως στον επόμενο κόκκινο σηματοδότη που θα παραβιάσεις. «Όταν σε ψάχνω, χάνεσαι και αν χάνομαι, με βρίσκεις, σε μένα θέλεις crème brûlée, στις άλλες τρως και friskies».
Διαβάστηκε;
1. Το τροπάριο της Κασσιανής
2. «Ό,τι μου ζητήσεις», στίχοι - μουσική: Ν. Καρβέλας
3. «God knows I tried», Lana del Rey - Rick Nowels
