«ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΠΙΟ ΩΡΑΙΟΣ εθνικός ύμνος στον κόσμο: ο ύμνος στην ελευθερία». Με τον vintage οίστρο εθνικόφρονος κονφερασιέ ανήγγειλε ο Βαγγέλης Ιωάννου την ανάκρουση του ελληνικού εθνικού ύμνου πριν από τον αγώνα με την Ουκρανία στο Eurobasket.
Δεν ξέρω αν το έχει ξαναπεί – πιθανότατα ναι, ταιριάζει άλλωστε απολύτως στο εθνεγερτικό ρεπερτόριο που μεταχειρίζεται στις ερμηνείες του. Αργότερα θα έλεγε το κορυφαίο ακόμα και για τις δικές του πολύ υψηλές επιδόσεις στο cringe γλαφυρόμετρο: «Οι Ουκρανοί είναι από σίδερο, αλλά εμείς από ατσάλι».
Το πνεύμα του Βασίλη Γεωργίου παραμένει αειθαλές πενήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το έπος του ΑΕΚ - Σλάβια στο Καλλιμάρμαρο.
Το βέβαιο είναι ότι ο συναρπαστικός αντιπερισπασμός που προσφέρουν σε καθημερινή σχεδόν βάση ο Γιάννης και τ’ άλλα παιδιά αποτελεί ένα είδος εθνικού τονωτικού σε αυτό το μετέωρο μεσοδιάστημα μεταξύ καλοκαιριού και (ζόρικου, ως αναμένεται) χειμώνα.
Εντάξει, εύκολος στόχος θα μου πεις (και θα συμφωνήσω), άσε που πολύ καλύτερα το αντιλαμβάνεται το άθλημα από κάτι άλλους που κλήθηκαν να αναμεταδώσουν, φαινομενικά χωρίς καμιά σχετική ενασχόληση προηγουμένως, και εν πάση περιπτώσει έχει και μια νοσταλγική γοητεία αυτή η μπαλάντα του βετεράνου κρατικοδίαιτου sportcaster.
Τίποτα, εξάλλου, δεν μπορεί να μαγαρίσει τον (δικαιολογημένο) ενθουσιασμό του μεγάλου κοινού που παρακολουθεί να ηγείται της «επίσημης αγαπημένης» ένα τέτοιο φαινόμενο παγκόσμιας ακτινοβολίας, ένας διαστημάνθρωπος όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που, αντίθετα από τον Νίκο Γκάλη, γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ.
(Μόνο σεβασμός για τον Μεγάλο Νικ, απλώς το υπενθυμίζω επειδή κυκλοφορούν ανάμεσά μας με ξινισμένα μούτρα διάφοροι συμπατριώτες μας που οι ιδέες, οι παραστάσεις και η αντίληψή τους για τον κόσμο έχουν μείνει στο 1987 και ακόμα πιο πίσω).
Είναι σημαντική η πορεία αυτής της τόσο ιδιαίτερης και τόσο υπερβατικής εθνικής ομάδας σε μια οικεία και αγαπημένη σε εμάς διοργάνωση όπως το Eurobasket –ασχέτως του αν πολλοί Ευρωπαίοι φίλαθλοι αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή της–, όπου είχαμε πάρει για πρώτη φορά μετάλλιο (χάλκινο) το 1949 στο Κάιρο. Αντίθετα όμως από εκείνη τη διοργάνωση, που ήταν η πιο ταπεινή στην ιστορία του θεσμού, το φετινό Eurobasket φαίνεται να είναι ένα από τα πιο ανταγωνιστικά που έχουμε δει, κι ας μοιάζει μέχρι στιγμής η δική μας ομάδα περίπου εκτός συναγωνισμού.
Τα δύσκολα πάντως θα έρθουν, αν έρθουν, σε μερικές μέρες, όσο στενεύει ο δρόμος προς τον τελικό. Το βέβαιο είναι ότι ο συναρπαστικός αντιπερισπασμός που προσφέρουν σε καθημερινή σχεδόν βάση ο Γιάννης και τ’ άλλα παιδιά αποτελεί ένα είδος εθνικού τονωτικού σε αυτό το μετέωρο μεσοδιάστημα μεταξύ καλοκαιριού και (ζόρικου, ως αναμένεται) χειμώνα. Μακάρι να φτάσει η ομάδα ως το τέλος, κι ας είναι μετά βαρύ το comedown.
σχόλια