Η χώρα των διαρκών διαψεύσεων

Η χώρα των διαρκών διαψεύσεων Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Dreyk the pirate/ LIFO
0

Οι δυσχέρειες στη ζωή και οι διαψεύσεις των προσδοκιών πολύ συχνά μας κάνουν να εθελοτυφλούμε. Είτε ως άτομα, είτε συχνά ως οικογένειες, ως παρέες, ως συλλογικότητες ή ως κόμματα, φτιάχνουμε έναν μικρό χώρο για να ζήσουμε εντός του, αποφεύγοντας τον μεγαλύτερο, ευρύτερο χώρο που φαντάζει πλέον απειλητικός.

Η πολιτική κατάσταση των τελευταίων τουλάχιστον 13-14 χρόνων μας ανάγκασε σε αρκετές περιπτώσεις είτε να δημιουργήσουμε τέτοιους χώρους, είτε να γευτούμε το πικρό ποτήρι της διάψευσης. Για την αριστερά και τους κυβερνητικούς της συμμάχους του ’15, το πικρό ποτήρι είχε την γεύση της διάψευσης των υπερβολικών φιλοδοξιών που εξέθρεψαν περί της αλλαγής της Ευρώπης και της δυνατότητας σύναψης τότε μιας συμφωνίας ωφέλιμης για τη χώρα.

Τα γεγονότα της τελευταίας τετραετίας με τη σειρά τους διέψευσαν τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν τη σημερινή κυβέρνηση, προσδοκώντας σε μια κυβέρνηση που δεν θα είχε σχέση με εκείνες που οδήγησαν την κατάσταση στο οικονομικό αδιέξοδο του 2009. Πολύς κόσμος πίστεψε ότι η νέα κυβέρνηση θα ενσαρκώσει μια κεντροδεξιά ευρωπαϊκού τύπου, απαλλαγμένη από τις παλιές αντιλήψεις.

Σε αυτό συνετέλεσαν οι διακηρύξεις περί αριστείας (άρα και αξιοκρατίας), η επιλογή προσώπων για σημαντικές θέσεις που δεν ανήκαν στον πολιτικό χώρο της δεξιάς (κυρίως των Πιερρακάκη, Μενδώνη), καθώς και η αλλαγή στάσης που έκανε σε κοινωνικά ζητήματα, με το coming out κυβερνητικών στελεχών μιας παράταξης που -μην το ξεχνάμε- αυτοπροσδιοριζόταν περήφανα ως συντηρητική.

Από συντηρητική, λοιπόν, η υπόσχεση της νέας ηγεσίας, ήταν να μετατραπεί σε μια μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, υπόσχεση που έπεισε ένα ικανοποιητικό μέρος των συμπολιτών μας, απαλλάσοντάς τη Ν.Δ. από το βάρος της εύρεσης ενός κυβερνητικού εταίρου και χαρίζοντάς της αυτοδυναμία.

Έχοντας, επιπλέον, εγκολπώσει ένα μέρος από το πρώην «Ποτάμι», καθώς και κεντρικά στελέχη του πρώην Λα.Ο.Σ. (πλην Βελόπουλου) κατάφερε να δημιουργήσει μια μεγάλη παράταξη και να να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές. Μέχρι και επίσημες συγγνώμες για το αντισημιτικό τους παρελθόν μπόρεσε, μάλιστα, να αποσπάσει από δύο πρώην ακροδεξιούς βουλευτές της, αποκαθαίροντάς τους από τις αμαρτίες των άκρων. Μπορεί αντιπολιτευτικά να διαφώνησε με τη συμφωνία των Πρεσπών, όμως αντίθετα με κάποιους παράφρονες που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, ποτέ δεν πίστεψε ότι πίσω από το «ξεπούλημα της Μακεδονίας» ήταν οι Εβραίοι. 

Άλλωστε, ο νούμερο ένα εχθρός της μη ναζιστικής ευρωπαϊκής ακροδεξιάς ήταν πλέον τα «κύματα των προσφύγων», η εναντίωση στα οποία απέκτησε έναν αντιμουσουλμανικό χαρακτήρα. Η υιοθέτηση από μέρους της κυβέρνησης της πολιτικής των pushbacks, για τα οποία έχει καταγγελθεί διεθνώς, ικανοποίησε την πιο δεξιά της πτέρυγα, καθώς και το θυμικό πολλών συμπολιτών μας που βίωσαν ως απειλή την έλευση ενός μεγάλου πλήθους προσφύγων στη χώρα μας, την ώρα που η Ευρώπη έκλεινε τα σύνορά της.

Η βραδύκαυστη απόκριση της κυβέρνησης στο δυστύχημα των Τεμπών, με την προσωρινή -καθώς φαίνεται- παραίτηση του υπουργού Μεταφορών, οι παλινωδίες της επικοινωνιακής διαχείρισης και τελικά η πλήρης αδιαφορία για τις υποδομές της χώρας, ολοκληρώνουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που διέψευσε τις προσδοκίες των συμπολιτών μας που την στήριξαν στις προηγούμενες εκλογές.

Η περίπτωση της ανόδου της γερμανικής ακροδεξιάς, μετά από την υποδοχή εκ μέρους της Γερμανίας ενός εκατομμυρίου προσφύγων, ανησύχησε όλα τα ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα για την εκλογική τους μοίρα, αναγκάζοντάς τα να μετατοπιστούν δεξιότερα. Το ίδιο ισχύει και για τη Ν.Δ. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στα δεξιά της στην προηγούμενη βουλή είχε όχι απλώς ένα ακροδεξιό, αλλά ένα νεοναζιστικό κόμμα.

Το κεντρώο αντίβαρο που πέτυχε μερικώς να συσπειρώσει πολιτικά και εκλογικά, ήταν αρκετό για να της εξασφαλίσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Η αυστηρή και συχνά αχρείαστα αυταρχική διαχείριση της πανδημίας άρχισε να απαλλάσει σταδιακά τη Ν.Δ. από αυτό το βάρος. Τότε ένα πραγματικά φιλελεύθερο κομμάτι της άρχισε να διατηρεί αποστάσεις ή να διαφωνεί ανοιχτά. Σε αυτό συνετέλεσε και η επιδοματική πολιτική που άρχισε να ασκεί η νέα κυβέρνηση.

Η κακή διαχείριση, επίσης, μιας σειράς φυσικών καταστροφών επέτεινε την απόσταση ενός κεντρώου κόσμου που είχε στηρίξει την κυβέρνηση. Η δε δημοσιοποίηση της υπόθεσης των υποκλοπών επισφράγισε τη ρήξη και την αποκοπή μέρους κεντρώων, αλλά και κεντροδεξιών πολιτών από τις συγκεντρωτικές αξιώσεις του «επιτελικού κράτους» - όρος που χρεωκόπησε αυτογελοιοποιούμενος.

Η βραδύκαυστη απόκριση της κυβέρνησης στο δυστύχημα των Τεμπών, με την προσωρινή -καθώς φαίνεται- παραίτηση του υπουργού Μεταφορών, οι παλινωδίες της επικοινωνιακής διαχείρισης και τελικά η πλήρης αδιαφορία για τις υποδομές της χώρας, ολοκληρώνουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που διέψευσε τις προσδοκίες των συμπολιτών μας που την στήριξαν στις προηγούμενες εκλογές.

Ό,τι πήρε λίγους μήνες στο Σύριζα, πήρε λίγα χρόνια στη Νέα Δημοκρατία. Θα μπορούσε αυτό να θεωρηθεί μια κάποια πρόοδος, αλλά ίσως να αξίζουμε μια καλύτερη μοίρα, όσοι απομείναμε να προσπαθούμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε σε αυτή τη χώρα.

Το ερώτημα στα χείλη πολλών είναι λογικό: «Ποια είναι η εναλλακτική»; Η μέρα της Μαρμότας είναι μια λύση. Ίσως όμως θα ‘ταν καλύτερο να απαιτούμε θεσμικές αλλαγές που θα επιτρέπουν τουλάχιστον να ελέγχουν οι πολίτες τις αποφάσεις των κυβερνώντων, ανακαλώντας τους εν ανάγκη. Η εμβάθυνση, δηλαδή, της δημοκρατίας που δεν θα εξαντλείται πλέον σε μια εκλογική διαδικασία κάθε τέσσερα χρόνια.

Αλλά αυτό απαιτεί μια διαφορετική σχέση με την πολιτική. Μια σχέση που δεν καταγγέλει και δεν διαμαρτύρεται τόσο, όσο επιθυμεί να αναλάβει ευθύνες και να τις φέρει επιτυχώς σε πέρας. Ό,τι δηλαδή δεν έχουν καταφέρει και πολύ συχνά δεν θέλουν να κάνουν σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι επαγγελματίες πολιτικοί της χώρας μας.

Η διάψευση των προσδοκιών δεν είναι απαραίτητα ένα τραύμα για να επουλωθεί. Η διάψευση μπορεί να είναι η απαρχή μιας νέας συνειδητοποίησης και μιας δραστηριοποίησης προς μιαν άλλη κατεύθυνση. Αρκεί να γίνουμε πιο πορώδεις στη σχέση μας με την πραγματικότητα. Αντί να αποστρέφουμε το βλέμμα μας απέναντί της, να την υποδεχτούμε με όλες τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες εκπλήξεις της. Μια αποδοχή τελικά θνητότητας και θέλησης για δημοκρατία και δημιουργία.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ