«ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ, μόλις είπε “έχω κάνει εμβόλιο, έχω κάνει αποτρίχωση (waxed and vaxed) και είμαι έτοιμη για λίγη δράση σε αυτό το ταξίδι”. Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι το vibe όλων μας αυτό το καλοκαίρι» έγραψε ένας (μάλλον άγνωστος) Αμερικανός σεφ στις 21 Απριλίου στο Τwitter.
Το σλόγκαν «waxed and vaxed» έγινε meme, t-shirt, σκετς στο SNL, thread στο Reddit. Την ίδια ώρα οι ειδικοί μίλησαν για μια άνοιξη των γραμμάτων και των τεχνών, για μια επιστροφή στη γιορτή και στην ακολασία. Το καλοκαίρι αυτό, μας είπαν, θα βγούμε όλοι έξω χορεύοντας γυμνοί και εμβολιασμένοι, σε χωράφια με ξανθά στάχυα.
Λίγους μήνες πριν, ένα απόγευμα του Μαρτίου, στα βάθη της πανδημίας, ετοιμαστήκαμε για την καθιερωμένη μας απογευματινή βόλτα ως το Πάρκο Ελευθερίας. Ήταν ένα από τα λίγα κοντινά μέρη όπου μπορούσαμε να πάμε το μωρό με το καρότσι.
Για χρόνια το Πάρκο Ελευθερίας φιλοξενούσε κυρίως ζωόφιλους που έβγαζαν βόλτες τα σκυλιά τους, γονείς με μικρά παιδάκια που έκαναν βαρελάκια, κουτρουβαλώντας τα λοφάκια του γκαζόν, μερικές παρέες που έκαναν τάι-τσι και σκέιτερ που έκαναν βόλτα μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου. Ήταν σχεδόν πάντα ήσυχα.
Με την πανδημία το πάρκο άρχισε να γεμίζει ασφυκτικά με παρέες εφήβων. Τις Κυριακές έδινε πια την αίσθηση μιας μόνιμης υπαίθριας συναυλίας. Εκείνο το απόγευμα κοιτούσαμε την κίνηση στη Βασιλίσσης Σοφίας, πίνοντας μπίρα από το περίπτερο και κουνώντας μανιωδώς το καρότσι μπρος-πίσω για να κοιμηθεί το μωρό, όταν συνειδητοποιήσαμε πως πίσω μας, στο βάθος του πάρκου, κάποιος έκανε πάρτι με φωτιές και τραγούδια.
«Η ζωή είναι μικρή», σκεφτήκαμε, «γιατί να περιμένω για να κάνω σεξ, σχέση ή παιδί;». Όλα, αναγκαστικά, έγιναν πολύ πιο γρήγορα, ίσως γιατί βρεθήκαμε εβδομάδες ολόκληρες μόνοι μας με τις επιλογές μας. Αντίστοιχα, βέβαια, πολύς κόσμος σκέφτηκε και κάτι άλλο: «Η ζωή είναι μικρή, θα περάσω εγώ άλλα δέκα χρόνια με αυτόν τον τύπο;».
Φαντάστηκα πως ήταν ένα από αυτά τα πάρτι που γίνονταν στις παραλίες, αρχές των ’00s, όπου καθόμασταν όλοι γύρω από τη φωτιά, ένας ψηλός με κοτσίδα έπαιζε το ίδιο πονεμένο ρεπερτόριο στην κιθαρούλα του (λίγο Pink Floyd, λίγο «Ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο», τραγουδισμένο με λυγμό στη φωνή) και κάναμε όλοι ασκήσεις θάρρους, καταπιέζοντας τους εφηβικούς μας πόθους.
Πλησιάζοντας, συνειδητοποίησα πως σε αυτό το πάρτι κανείς δεν καταπίεζε τους πόθους του. Τρία αγόρια με ξυρισμένα φρύδια μοιράζονταν ένα άσπρο μπουκάλι χωρίς ετικέτα και φιλιόντουσαν, την ώρα που από κάποιο κινητό ακούγονταν τσιφτετέλια. Πιο δίπλα κάποιος βάραγε ένα τουμπελέκι στους ρυθμούς του κινητού, ενώ κάτι κορίτσια με μακριά μαλλιά γελούσαν υστερικά πάνω από τη φωτιά. Κάποιος είχε σκάψει έναν λάκκο στο γκαζόν, είχε βάλει μερικά ξύλα και είχε ανάψει φωτιά. Πάνω από το κεφάλι τους πλανιόταν ένα σύννεφο από καπνό και ορμόνες.
«Τότο, έχω την αίσθηση ότι δεν είμαστε πια στο Κάνσας» λέει η έκπληκτη Ντόροθι, όταν ο ανεμοστρόβιλος τη μεταφέρει στη Χώρα του Οζ. Δεν είχα την ψευδαίσθηση πως με την πανδημία όλοι είχαν κάτσει σπίτι τους, καταπίνοντας τα αντικαταθλιπτικά με τις χούφτες και βλέποντας Νetflix, αλλά νομίζω πως εκεί συνειδητοποίησα ότι, όποιος ήθελε να κάνει σεξ ή να κάνει πάρτι, τα κατάφερνε μια χαρά.
Όταν διηγήθηκα την ιστορία στις φίλες μου, με αντιμετώπισαν με μπλαζέ ψυχραιμία. Η μία είχε στείλει μόλις το μήνυμα 4 (παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη) για να κάνει σεξ με κάποιον που γνώρισε στο Τinder. Η άλλη μου είπε πως οι κουβέντες για το σεξ είναι «βαρετές» και «ας μιλήσουμε καλύτερα για τη σεξουαλικότητα». Με ισοπέδωσαν με ατάκες όπως «το σεξ είναι άλλη μια βιολογική λειτουργία και το έχουμε κάνει θέμα λόγω καταπίεσης» και «ηρέμησε με τις γενικότητές σου, το σεξ είναι απλώς μια δραστηριότητα», λες και μιλούσαμε για τένις σε καλοκαιρινή κατασκήνωση.
Στο μόνο που συμφωνήσαμε είναι πως η πανδημία λειτούργησε περίπου ως επιταχυντής. Όπως μετά από μια μεγάλη φυσική καταστροφή ή μια απώλεια αναθεωρούμε τα πάντα, έτσι και η πανδημία μάς έδωσε άπλετο χρόνο μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε καθόλου χρόνο. «Η ζωή είναι μικρή», σκεφτήκαμε, «γιατί να περιμένω για να κάνω σεξ, σχέση ή παιδί;». Όλα, αναγκαστικά, έγιναν πολύ πιο γρήγορα, ίσως γιατί βρεθήκαμε εβδομάδες ολόκληρες μόνοι μας με τις επιλογές μας. Αντίστοιχα, βέβαια, πολύς κόσμος σκέφτηκε και κάτι άλλο: «Η ζωή είναι μικρή, θα περάσω εγώ άλλα δέκα χρόνια με αυτόν τον τύπο;».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια