«Πώς πέρασες;» ‒ Χάλια, και μ’ αρέσει να το λέω

«Πώς πέρασες;» ‒ Χάλια, και μ’ αρέσει να το λέω Facebook Twitter
Τι πιο φυσικό απ’ το να πεις «χάλια» ή «επέζησα ευτυχώς», όταν σε ρωτάνε πώς τα πέρασες στην καραντίνα;
0



ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ επιθετικής ευαλωτότητας. Εννοώ, ένα διάστημα που είσαι ευάλωτος και όχι απλώς το παραδέχεσαι και δεν το κρύβεις αλλά το τρίβεις και στα μούτρα του άλλου. Ίσως και να αντλείς κάποια χαρά απ’ όλο αυτό; Δεν εννοώ την αυτολύπηση ή τη ναρκισσιστική αφήγηση των βασάνων. Αναφέρομαι σε αυτό που δεν υποκρίνεσαι ότι «όλα καλά, πάντα καλά».

Ας το παραδεχτούμε: φέτος το καλοκαίρι θα είμαστε σε διαδικασία ίασης. Θα αναρρώνουμε από κάτι φρικτό. Μπορεί να απολαμβάνουμε κάπου το ποτό μας, αλλά μαζοχιστικά θα μας έρχεται στον νου η εντελώς περίεργη ζωή που ζήσαμε πριν από λίγους μήνες, όταν στέλναμε μήνυμα για να βγούμε, ενώ ταυτόχρονα το κινητό μάς έβγαζε ως είδηση την καμπάνια «Αll you want is Greece».

Ναι, σίγουρα ήμουν απ’ αυτούς τους εκνευριστικούς ανθρώπους που έκαναν πράγματα μες στο lockdown. Δεν τα διέλυσα όλα για να πάω να βρω την ευτυχία στο τσάι μάτσα λάτε ούτε πήρα τα βουνά ώστε να συναντήσω εκεί τον νέο εαυτό μου ως yogi πάνω σε βράχια. Αλλά έχω περάσει και καλύτερα κι αυτή η ξαφνική αφαίρεση προοπτικής δεν μου άρεσε.

Έτσι, όταν βρήκα στο σινεμά γνωστή μου που είχα να δω δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό (δεν είμαι σίγουρη ότι έχω υγιή αίσθηση του πόσος καιρός έχει περάσει από τι πλέον), δεν ντράπηκα να της πω «χάλια» όταν με ρώτησε «πώς ήταν η καραντίνα σου;». Ξέρω ότι μια ερώτηση δεν υποδηλώνει πως ο άλλος όντως νοιάζεται και ξέρω ότι υπάρχει αυτή η συμφωνία να είμαστε ευγενικοί, γιατί «όλοι περνάνε κάτι», αλλά, με τον κάπως βαλκανικό τρόπο σκέψης μου, έχω τις επιφυλάξεις μου για την αξία τού να κρύβεις τα συναισθήματα σου και να μην είσαι εκδηλωτικός/-ή.

Το σώμα θυμάται. Η επούλωση των τραυμάτων θέλει καιρό και προϋποθέτει το άγγιγμα των πληγών, την αναγνώρισή τους. Δεν βιάζομαι. Είμαι ήδη υπερβολικά περήφανη που κατάφερα να βγάλω της κορωνοπιτζάμες μου.

Θα μπορούσα να είχα ξοδέψει λίγη παραπάνω ενέργεια για να βρω κάτι ευγενικό να πω, όμως γιατί; Δεν περάσαμε όλοι ένα διάστημα κρατικού ελέγχου, πένθους και διάχυτου φόβου θανάτου; Τι πιο φυσικό απ’ το να πεις «χάλια» ή «επέζησα ευτυχώς», όταν σε ρωτάνε πώς τα πέρασες; Τίποτα μέσα μου δεν με έπειθε να ψυχαναγκαστώ να πω κάτι ωραίο. Σίγουρα, έχω πολλές όμορφες σκέψεις, αλλά όλες στρέφονται στο τώρα και στο μέλλον κι αυτό είναι μια χαρά.

689 cover
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ακόμα ξαφνιάζομαι όταν βλέπω κόσμο στον δρόμο. Δεν λέω, μου αρέσει να ’χει κόσμο στον δρόμο, απλώς γίνεται να μην περνάνε όλοι τόσο κοντά μου; Ακόμα νιώθω περίεργα που δεν μπορώ να αγγίξω, να μυρίσω, να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους άλλους αυθόρμητα. Δεν μπορώ να βρω αυτό το κουμπί που θα με κάνει να συμπεριφέρομαι σαν να μην τρέχει τίποτα και βαριέμαι να υποκριθώ το αντίθετο. Το σώμα θυμάται. Η επούλωση των τραυμάτων θέλει καιρό και προϋποθέτει το άγγιγμα των πληγών, την αναγνώρισή τους. Δεν βιάζομαι. Είμαι ήδη υπερβολικά περήφανη που κατάφερα να βγάλω της κορωνοπιτζάμες μου.

Φυσικά, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να δει κανείς το οτιδήποτε. Τόσοι γκουρού κηρύττουν την πλήρη ψυχική απονεύρωση, ώστε να μη σε αγγίζει τίποτα από δω και πέρα. Εμένα μου φαίνεται πιο σωστό να αφεθούμε να μας αγγίξει το κακό. Έτσι, μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και για άλλες κρίσεις, τις περιβαλλοντικές, που έρχονται άμεσα, και γι’ αυτές που ήδη βιώνουμε με την προκλητική ανισότητα.

Όταν ένας φίλος μου μού είπε ότι δεν θέλει να πετάξει τη μάσκα, δεν παραξενεύτηκα. Είναι στην ίδια λογική της ευαλωτότητας που δεν επιθυμεί να μείνει κρυφή αλλά ξεδιπλώνεται απροκάλυπτα. Το πρόσωπο καλύπτεται όχι μόνο για να μην κολλήσει αλλά και επειδή απεύχεται την ανέλεγκτη αλληλεπίδραση. Και είναι λογικό να μην μπορούμε ξαφνικά να χειριστούμε τα πλήθη μετά από έναν χειμώνα κλεισούρας και στερήσεων. Αναμενόμενο είναι να επιδιώκουμε τη σιγανή και σίγουρη θεραπεία των αισθήσεων μέσα από μια ισορροπημένη εναλλαγή αλληλεπίδρασης/μοναχικότητας.

Το ίδιο λογικό είναι, νομίζω, τα ΚΤΕΛ, τα αεροδρόμια και οι σταθμοί των τρένων να μοιάζουν με τοπία ψυχεδελικά, πύλες για κάτι βαθύτερο και υπαρξιακό, η ακριβής φύση του οποίου μάς διαφεύγει κάπως μετά από έναν παρατεταμένο εγκλεισμό. Και, νομίζω, το ίδιο ανένοχα μπορεί κανείς να πει ότι θέλει λίγες σιωπηλές στιγμές ειλικρινούς συμφιλίωσης με όσα έχουν συμβεί. Ένα διάλειμμα απ’ την απαίτηση να κάνουμε τη ζωή μας διαρκώς ωδή στην καλοπέραση. Δεν είμαστε πάντα καλά. Ίσως γι’ αυτό η ευγενική, υποτίθεται, φράση «Καλά; Πάντα καλά» ανέκαθεν με έκανε να ασφυκτιώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ