ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΑ social media μου ήταν γεμάτα κριτικές για ένα κείμενο που είχε γραφτεί σχετικά με την αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη. Οι περισσότεροι έβριζαν τον αρθρογράφο που εξέφραζε «μια κάποια συμπάθεια» στον Δημήτρη Λιγνάδη. Κάποιος γνωστός μου έγραψε «ξερνάω» με 8 emoji εμετού δίπλα. Κάποιος άλλος: «Τον ξέρω τον Χ, είναι φίλος μου, είναι ντροπή όλη αυτή η δολοφονία χαρακτήρων».
«Όλο αυτό δεν θα κρατήσει πάνω από σαράντα οκτώ ώρες», μου είπε ένας γνωστός μου. «Όλα ξεχνιούνται στα social». Διαφώνησα, και από περιέργεια ξεκίνησα να ψάχνω ποια ήταν τα μεγάλα θέματα συζήτησης στα ελληνικά social media (αρνούμαι να τα πω «κοινωνικά δίκτυα», δεν είμαι καθηγητής στο Πάντειο) τους τελευταίους έξι μήνες.
Δεν μιλάω για την αυστηρά ειδησεογραφική επικαιρότητα: η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, η πανδημία συνεχίστηκε, ο πληθωρισμός τρελάθηκε, η ΝΑSA έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφία από τα βάθη του σύμπαντος, το bitcoin καταποντίστηκε, η Αττική Οδός έκλεισε από τα χιόνια. Η υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου, η δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη, η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ‒ όλα αυτά υπήρχαν στα social media. Εκτός από αυτά, όμως, υπήρχαν πολλά ακόμα.
Το πραγματικά παράξενο σε όλα αυτά ήταν ο εξοντωτικός όγκος όλης αυτής της πληροφορίας αλλά και το πόσο γρήγορα, σαν κομήτης, έσκαγε το κάθε θέμα και μετά ξεχνιόταν. Η Ουκρανία αλλά και η «ακύρωση» του Τάσου Ξιαρχό προκαλούσαν πάθος, οργή και μετά ερχόταν η κόπωση.
Αρχικά ήταν η συναυλία του ΛΕΞ: κόσμος που ξαφνικά ανακάλυψε τον νέο Μεσσία («Υπάρχει κι αυτή η καλή ραπ για τη νεολαία μας»), αριστεροί που ήθελαν με το ζόρι να τον κάνουν «δικό τους» (οι απαγγελίες στίχων του ΛΕΞ με στόμφο από ανθρώπους που πιθανόν έναν μήνα πριν νόμιζαν ότι «λεξ» είναι μάρκα τσίχλας ήταν οι αγαπημένες μου), το εξώφυλλο της ΕΣΤΙΑΣ («Ταπεινωμένοι και πεινασμένοι αποδοκιμάζουν τη δημοκρατία»).
Πριν από αυτό ήταν ο Μητσιάς με τους ομοφυλόφιλους που δεν πρέπει να προκαλούν, οι ράπερ που τσακώθηκαν στα βραβεία Μad, η Λατινοπούλου που αποδοκίμασε τη Δανάη Μπάρκα ως κακό πρότυπο για τη νεολαία, ένα εμπρηστικό κείμενο ναρκισσευόμενου δημοσιογράφου που κατηγορούσε μια γυναίκα που είχε καταγγείλει τον βιασμό της, το ερώτημα αν οι Έλληνες καλλιτέχνες στηρίζουν ή όχι την Ουκρανία («Στηρίζει η κυρία Μποφίλιου τον Πούτιν; Γιατί δεν τοποθετείται;»), ένας άγνωστος κύριος που κλότσησε μια γάτα σε ταβέρνα στην Αιδηψό, ο Τάσος Ξιαρχό που κορόιδεψε live στο Ιnstagram μια κοπέλα με παραπανίσια κιλά επειδή τόλμησε να φορέσει μπλουζάκι με ρίγες, οι δηλώσεις του Πετρούνια για το ΜeΤoo («Δεν έχω δει αθλητή που πέτυχε τους στόχους του να έχει τέτοιο παράπονο»), η «ακύρωση» του youtuber Αλέξανδρου Κοψιάλη.
Το πραγματικά παράξενο σε όλα αυτά ήταν ο εξοντωτικός όγκος όλης αυτής της πληροφορίας αλλά και το πόσο γρήγορα, σαν κομήτης, έσκαγε το κάθε θέμα και μετά ξεχνιόταν. Η Ουκρανία αλλά και η «ακύρωση» του Τάσου Ξιαρχό προκαλούσαν πάθος, οργή και μετά ερχόταν η κόπωση. Θέματα που είχαν γίνει έξι μήνες πριν μου φάνηκαν πολύ μακρινά πια. «Έχουμε ξεχάσει την Ουκρανία;» αναρωτιούνται ήδη τα μεγάλα ειδησεογραφικά μέσα.
Δέκα χρόνια πριν, την εποχή της αραβικής άνοιξης και της ελληνικής κρίσης, νομίζαμε πως τα social media (το Facebook και το Twitter δηλαδή, το Ιnstagram ήταν ακόμα ένα app όπου ανεβάζαμε φωτό τις πατούσες μας και κάκτους σε νησιά με προκαθορισμένα φίλτρα) ήταν μια ελπίδα, ένα φοβερό μέσο εκδημοκρατισμού.
H θεωρία ήταν ότι οι πολίτες αποκτούν δύναμη μέσω των κοινωνικών δικτύων, παρακάμπτοντας τις παραδοσιακές οδούς εξουσίας. Μιλήσαμε για τη δημοσιογραφία των πολιτών, ακολουθήσαμε hashtags για να παρακολουθήσουμε τις πορείες διαμαρτυρίας ενάντια στο μνημόνιο (#rbnews).
Έχουν περάσει δέκα χρόνια και νιώθουμε σαν να ήταν εκατό. Οι ψευδαισθήσεις έχουν τελειώσει πλέον. Το Facebook, το αγαπημένο social των μεσήλικων αυτού του κόσμου, είναι γεμάτο με fake news και θεωρίες συνωμοσίας, εκεί όπου πάνε οι αντιεμβολιαστές για να μιλήσουν. Το Τwitter είναι γεμάτο bots, δεν θα μιλήσω καν για την εκλογή του Τραμπ, το Βrexit ή τη ρωσική μηχανή προπαγάνδας, μπορεί κανείς να κοιτάξει και την εξέλιξη του ελληνικού Τwitter, με hashtags όπως #nd_xeftiles και #syriza_xeftiles να τρεντάρουν κάθε δεύτερη μέρα.
Πέρα από τους αφορισμούς για τα social media που «βλάπτουν τη δημοκρατία» και μας «καίνε τον εγκέφαλο», δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί πώς στο καλό μπλέξαμε έτσι.
σχόλια