Δημόσιος χώρος, αποικίες και ιδιωτικά άσυλα

Δημόσιος χώρος, αποικίες και ιδιωτικά άσυλα Facebook Twitter
Η πόλη έχει μετατραπεί πλέον σε κάτι εντελώς αφιλόξενο για τους γηγενείς κατοίκους της και τους απλούς ανθρώπους της. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0

ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΝΑ κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο κέντρο της Αθήνας και με τα τραπεζοκαθίσματα των μαγαζιών της εστίασης να έχουν καταλάβει, με πρόσχημα τον κορωνοϊό και την ανοχή της πολιτείας, όλα τα πεζοδρόμια, τις πλατείες και τους ελεύθερους χώρους, η πόλη έχει μετατραπεί πλέον σε κάτι εντελώς αφιλόξενο για τους γηγενείς κατοίκους της και τους απλούς ανθρώπους της.

Ο πεζός υποφέρει, οι γονείς με το βρεφικό καροτσάκι αναγκάζονται να κατέβουν στον δρόμο και να εκτεθούν έτσι σε κίνδυνο, στα ΑμεΑ ουσιαστικά απαγορεύεται η διέλευση από τα πεζοδρόμια. Πρόκειται στην κυριολεξία για μια εφόρμηση των λογής ιδιωτικών συμφερόντων στον δημόσιο χώρο με σκοπό την κατάληψή του και την οικονομική εκμετάλλευσή του, χωρίς καμία άδεια, χωρίς κανέναν κανόνα και χωρίς κανένα αντίτιμο από την πλευρά των καταπατητών.

Οι πολίτες βιώνουν τον καθημερινό «ιμπεριαλισμό» του μαγαζάτορα που παράνομα και απροκάλυπτα δεν μοιάζει να έχει καμιά αναστολή να προσθέσει μερικά ακόμα ζωτικά μέτρα δημόσιου χώρου στο μαγαζί του, άρα μερικά παραπάνω ευρώ στην τσέπη του.

Στην Ελλάδα, όταν αναφερόμαστε σε «ιδιωτικά συμφέροντα», συνήθως φτιάχνουμε μια φαντασίωση ότι αυτό αφορά γιγάντιες πολυεθνικές, πανίσχυρους οργανισμούς και φρικτούς «νεοφιλελεύθερους» καπιταλιστές που έρχονται εδώ να αγοράσουν «φθηνά».

Μόνο που σε τούτη την περίπτωση οι εκμεταλλευτές είναι όλος αυτός ο ωκεανός των μικρομάγαζων ο οποίος χαρακτηρίζει διαχρονικά τον ελληνικό οικογενειακό μικροκαπιταλισμό. Και δεν αγοράζουν τον δημόσιο χώρο απλώς φθηνά. Τον καταπατούν εντελώς δωρεάν, τζάμπα. Είναι, στην ουσία, μια κοινοτοπία του κακού, την οποία οργανώνουν, προς όφελός τους και εις βάρος όλων των υπολοίπων, κανονικοί άνθρωποι απλώς και μόνο «γιατί μπορούν». Μόνο και μόνο διότι καμία δημόσια αρχή δεν είναι διατεθειμένη να τους στενοχωρήσει ώστε να αποδοθεί ξανά στους πολίτες εκείνο που ανήκει σε όλους, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν: ο δημόσιος χώρος.

Φαίνεται, συνεπώς, ότι αν και το ελληνικό κράτος ουδέποτε υπήρξε αποικιακό ή θύμα αποικιοκρατίας το ίδιο, δεν στερείται αποικιακής και κατακτητικής κουλτούρας. Οι πολίτες του βιώνουν μια χαρά τον καθημερινό «ιμπεριαλισμό» του μαγαζάτορα που παράνομα και απροκάλυπτα δεν μοιάζει να έχει καμιά αναστολή να προσθέσει μερικά ακόμα ζωτικά μέτρα δημόσιου χώρου στο μαγαζί του, άρα μερικά παραπάνω ευρώ στην τσέπη του. Δεν υπάρχει μόνο ο ιμπεριαλισμός των «φονιάδων των λαών» αλλά και ο απλός των κατακτητών της πόλης μας.

Ωστόσο, δεν πρέπει να είμαστε άδικοι με τους μικρέμπορους. Δεν είναι οι μόνοι στη δημόσια σφαίρα με αυτή την αποικιακή λογική. Δηλαδή δεν είναι οι μόνοι που έχουν διαμορφώσει για τον εαυτό τους και τη δουλειά τους ιδιόμορφα άσυλα όπου ο νόμος του κράτους δεν μπορεί να επιβληθεί και να ισχύσει. Πλήθος άλλων δημόσιων ή ιδιωτικών οργανισμών στη χώρα έχουν καταφέρει για ποικίλους λόγους να επιβάλουν την άποψη ότι γι’ αυτούς ισχύει κάτι άλλο σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους.

Επί δεκαετία, για παράδειγμα, και με πρόσχημα ένα αυταρχικό παρελθόν, τα πανεπιστήμιά μας είχαν πείσει την πολιτική εξουσία και την κοινή γνώμη ότι το άσυλο που ίσχυε στους χώρους τους αναφορικά με την ελεύθερη κυκλοφορία ιδεών εν τέλει επεκτεινόταν και σε κάθε παράνομη πράξη που μπορεί να συνέβαινε εκεί: από την πώληση ναρκωτικών μέχρι τη μόνιμη κατάληψη αιθουσών του από «συλλογικότητες» ή τους τραμπουκισμούς από ομάδες που συχνά δεν αποτελούνταν καν από φοιτητές. Όποιος βρισκόταν ή κατέφευγε στην επικράτεια του ιδρύματος, αυτομάτως έχαιρε «ασυλίας», ό,τι φρικτό κι αν είχε κάνει σχεδόν. Η αστυνομία δεν είχε ελεύθερη πρόσβαση εκεί ή είχε μόνο αν έπαιρνε την άδεια των ιδρυματικών αρχών.

Γιατί, άραγε, να μη φαντασιώνεται μετά κάτι αντίστοιχο π.χ. μια ολόκληρη γειτονιά της πόλης μας, διεκδικώντας για τον εαυτό της την επιβολή ενός ιδιότυπου «ασύλου» στα πολεοδομικά της όρια; Σκεφτείτε ποια είναι η μόνη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας όπου δεν ίσχυσε ποτέ η ελεγχόμενη στάθμευση και θα διαπιστώσετε ότι δεν το φαντασιώνεται απλώς αλλά μπορεί να το εφαρμόζει κιόλας.

Ήταν και είναι εν τέλει τέτοια η δύναμη αυτής της αυθαίρετης ερμηνείας περί ασύλου που ακόμα και όταν αυτό καταργήθηκε, συνέχιζε να επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο ως η μόνη προστασία των ΑΕΙ μας και οποιουδήποτε οργανισμού από τον «αυταρχισμό» του κράτους. 

Φαίνεται, μάλιστα, ότι η ιδέα είναι τόσο θελκτική που έχει βάλει κι άλλους σε πειρασμό να την επικαλούνται, κυρίως όταν έχουν φορέσει μόνοι τους το ράσο της ηθικής. Για χρόνια, ας πούμε, τα λογιστήρια των πολιτικών κομμάτων έχαιραν ενός τέτοιου ασύλου, ενώ και σήμερα ακόμα σε ένα μικρό κόμμα το ΣΔΟΕ δεν «δικαιούται» πρόσβαση απλώς και μόνο επειδή αυτοχαρακτηρίζεται «ιστορικό». Αρκεί γενικώς να επικαλείσαι τις καλές σου προθέσεις στην Ελλάδα για να τίθεσαι αυτομάτως εκτός της δικαιοδοσίας του νόμου.

Προσφάτως, ένα ίδρυμα ΝΠΙΔ –με φιλανθρωπική δράση που πράγματι κανείς δεν θα διανοούνταν να αμφισβητήσει– διαμαρτυρήθηκε έντονα διότι το κράτος αποφάσισε επιτέλους να θέσει κανόνες στη λειτουργία τέτοιων δομών. Δηλαδή να κάνει αυτό που έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να κάνει. Κι όμως, αν κρίνω από την αντίδραση της κοινής γνώμης, αρκεί να δηλώνεις υπεράνω ηθικής για να κερδίζεις και την ασυλία του κοινού.

Και το κράτος πού είναι σε όλα αυτά; Θυμάμαι κάποτε, σε μια σχετική ερώτηση, ένας φοιτητής μου είχε σχολιάσει: «Μα το κράτος είμαστε εμείς». Είχε εν μέρει δίκιο. Όσο το κράτος μας και οι πολιτικοί διαχειριστές του επιτρέπουν στα ιδιωτικά συμφέροντα κάθε τύπου να το αποικίζουν και να του επιβάλλουν τη βούλησή τους, τότε το δημόσιο συμφέρον θα υποτάσσεται μονίμως στο επί μέρους ιδιωτικό. Αντιθέτως, αν έχει τη διάθεση (διότι ουδόλως στερείται των μέσων) να πάψει να ανέχεται την εσωτερική αποικιοκρατία βαλκανικής κοπής που έχουν επιβάλει διάφοροι κλεφταρματολοί στο όνομα της ηθικής (τους) ή της έκτακτης ανάγκης, τότε το κράτος θα είναι όντως «με εμάς», δηλαδή με το 99.9% των πολιτών του.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς, αλήθεια, φτιάχτηκε η σύγχρονη Αθήνα;

Βιβλίο / Πώς, αλήθεια, φτιάχτηκε η σύγχρονη Αθήνα;

Η χαοτική εικόνα της σύγχρονης Αθήνας έχει βαθιές ρίζες που φτάνουν έως τη στρεβλή φαντασίωση των Ευρωπαίων και των ετεροχθόνων για την νεοκλασική της όψη που δεν έλαβε υπόψη τη λαϊκή της ταυτότητα και ξερίζωσε βίαια τη στενή της σχέση με την Ανατολή, σύμφωνα με την ανατρεπτική μελέτη του Γιάννη Τσιώμη «Η Αθήνα ξένη στον εαυτό της».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ