Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Το δικαίωμα στην τεμπελιά… Facebook Twitter
Δεν είναι απαραίτητο να βιώσουμε χρυσούς αιώνες για να ανακαλύψουμε πάλι τη χαρά της εκτός δουλειάς ζωής, αυτό μας λένε οι Γάλλοι… Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ τους Γάλλους; Γιατί κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους στις μεγαλύτερες και πιο άγριες διαδηλώσεις των τελευταίων, πολλών χρόνων που έχουν σημειωθεί στη χώρα; Γιατί αρνούνται πεισματικά να δεχτούν να ανέβουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια; Δεν βλέπουν πως όλες οι ευρωπαϊκές ‒και όχι μόνο‒ χώρες έχουν υιοθετήσει ήδη τα 65 και 67 χρόνια ως όρια συνταξιοδότησης;

Στη Γερμανία είναι ήδη 65 και προβλέπεται να ανέβουν στα 67 ως το 2029, στην Ισπανία συμβαίνει το ίδιο, στην Ελλάδα, στην Πολωνία, στην Ιταλία, σχεδόν παντού τα όρια έχουν αυξηθεί και η προοπτική είναι ότι σύντομα θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 67 ‒ οι Γάλλοι γιατί αντιδρούν τόσο οργισμένα; Ο ΟΟΣΑ τα έχει προβλέψει όλα αυτά εδώ και χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση τα έχει αποδεχτεί με μεγάλη ικανοποίηση, μήπως οι Γάλλοι κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί είναι οι τεμπέληδες της Ευρώπης;

Προφανώς, δεν συμβαίνει το τελευταίο. Μερικές εβδομάδες πριν, η Sandrine Rousseau, βουλευτής των Πράσινων, οικονομολόγος και επικεφαλής στη Γαλλία του κινήματος ΜeΤoo, σε μια δημόσια συζήτηση για το συνταξιοδοτικό επικαλέστηκε μια φράση σημαντική για τους Γάλλους ‒ και μάλλον όχι μόνο γι’ αυτούς, αν και πρόκειται κυρίως για μια γαλλική συζήτηση. Έχει τρεις λέξεις αυτή η φράση: «Δικαίωμα στην τεμπελιά». Η ιστορία της φράσης, και ενός υποστρώματος κουλτούρας που έχει δημιουργηθεί ξεκινά πολλά χρόνια πριν.

Ο κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη εργάζεται ολοένα και περισσότερο σε βάρος του ελεύθερου χρόνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται πολλά.

Ήταν το 1880 όταν ένας εξαιρετικά ανήσυχος τύπος (επαναστάτης, μαρξιστής, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ακτιβιστής) με το όνομα Πολ Λαφάργκ δημοσίευε ένα μικρό μανιφέστο που κυκλοφόρησε με αυτόν ακριβώς τον τίτλο Δικαίωμα στην τεμπελιά.

Το μανιφέστο σήκωσε πολλή σκόνη. Παρότι πέρασε σχεδόν ενάμισης αιώνας, το μανιφέστο, που έγινε ένα μικρό βιβλίο, δεν έχασε ποτέ την επικαιρότητά του. Έγινε αντικείμενο άπειρων συζητήσεων ιδιαίτερα στο εσωτερικό της αριστεράς, πολιτικών ζυμώσεων, αγώνων, συγκρούσεων για ένα θέμα που σε ελεύθερη απόδοση ονομάζεται «το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου». Ο Λαφάργκ ουσιαστικά οραματιζόταν την εποχή που «θα εργαζόμαστε το πολύ τρεις ώρες την ημέρα» και θα απολαμβάνουμε τις υπόλοιπες, οπότε θα ζούσαμε πραγματικά.

Το μανιφέστο προκάλεσε μεγάλη αμηχανία την εποχή εκείνη, και πολλές συγκρούσεις ανάμεσα στους μαρξιστές. ο Λένιν θαύμαζε τον Λαφάργκ, αλλά ο ίδιος ο Κάρολος Μαρξ, που εκνευρίστηκε με το μικρό μανιφέστο, δεν κατάφερε να αποτρέψει τον γάμο της κόρης του Λόρας με τον Λαφάργκ (υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο για το ζεύγος Λαφάργκ - Λόρα με τίτλο Λώρα, η τελευταία των Μαρξ της Ζέφης Κόλια, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).

Ο Λαφάργκ έδινε έμφαση σε κάτι που έχουμε ξεχάσει, στη θέση που έχει η εργασία στη ζωή μας. Η εργασία έγινε αυτοσκοπός μετά από μερικά διαλείμματα χάρη σε κάποιες κατακτήσεις, οι συνθήκες εργασίας επιδεινώθηκαν, ο κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη εργάζεται ολοένα και περισσότερο σε βάρος του ελεύθερου χρόνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται πολλά.

Από τις πρώτες λέξεις του βιβλίου του ο Λαφάργκ περιέγραφε κάτι που ηχεί εξαιρετικά επίκαιρο στην εποχή μας: «Μια παράξενη τρέλα κατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών όπου κυριαρχεί ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Αυτή η τρέλα σέρνει στο κατόπι της ατομικές και οικογενειακές δυστυχίες οι οποίες βασανίζουν εδώ και αιώνες τη δύστυχη ανθρωπότητα. Αυτή η τρέλα είναι η αγάπη για τη δουλειά, το θνησιμαίο πάθος για τη δουλειά που φτάνει ως την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. Αντί να αντιδράσουν σ’ αυτόν τον διανοητικό παραλογισμό, οι ιερείς, οι οικονομολόγοι και οι ηθικολόγοι καθαγίασαν την εργασία». Και οι πολιτικοί, θα προσθέταμε εμείς.

Είχε όμως και ένα καλό παράδειγμα να παραθέσει απέναντι σε αυτήν τη λογική της απόλυτης ορθότητας και εμμονής στην εργασία, ένα πρότυπο, που ήταν πολύ ελληνικό: «Οι Έλληνες της χρυσής εποχής δεν ένιωθαν, κι αυτοί επίσης, παρά μόνο περιφρόνηση για τη δουλειά: αποκλειστικά και μόνο οι σκλάβοι επιτρεπόταν να δουλεύουν: ο ελεύθερος άνθρωπος δεν γνώριζε παρά μόνο τις σωματικές ασκήσεις και τα παιχνίδια του νου.

Ήταν, επίσης, η εποχή όπου περπατούσε και ανέπνεε κανείς ανάμεσα σ’ έναν λαό από Αριστοτέληδες, από Φειδίες, από Αριστοφάνηδες ‒ ήταν η εποχή που μια χούφτα γενναίων συνέτριβε στον Μαραθώνα τις ορδές της Ασίας, αυτές που σε λίγο καιρό ο Αλέξανδρος θα καθυπέτασσε.

Οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας δίδασκαν την περιφρόνηση για τη δουλειά, αυτόν τον ατιμωτικό υποβιβασμό του ελεύθερου ανθρώπου ‒ οι ποιητές υμνούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των Θεών». Αν εξαιρέσουμε τη μη αναγκαιότητα των σκλάβων, δεν είναι απαραίτητο να βιώσουμε χρυσούς αιώνες για να ανακαλύψουμε πάλι τη χαρά της εκτός δουλειάς ζωής, αυτό μας λένε οι Γάλλοι…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θεσσαλονίκη: ανήλικη βία αγέλης- πως θα αντιμετωπιστεί;

Ελλάδα / Θεσσαλονίκη: Ανήλικη βία αγέλης – πώς θα αντιμετωπιστεί;

Ο Βασίλης Βαμβακάς, αν. καθηγητής Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο ΑΠΘ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, η οποία έχει αναλάβει να εκπονήσει το «Εθνικό Σχέδιο Στρατηγικής Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας και της Παραβατικότητας των Ανηλίκων» μιλά στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ενεργειακές Κοινότητες: είναι ο μίτος στο λαβύρινθο της ενεργειακής κρίσης;

Ρεπορτάζ / Ενεργειακές Κοινότητες: Πώς γίνεσαι αυτοπαραγωγός και καταναλωτής φθηνής και πράσινης ενέργειας;

Τρία από τα ιδρυτικά μέλη του Υπερίωνα, της πρώτης ενεργειακής κοινότητας λαϊκής βάσης που δημιουργήθηκε στην Αθήνα, φωτίζουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν οι πολίτες να βγουν από τον λαβύρινθο της ενεργειακής κρίσης.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Το χαμένο στοίχημα των βιβλιοθηκών στη χώρα μας

Οπτική Γωνία / Δημόσιες βιβλιοθήκες: Ζωντανοί οργανισμοί ή χαμένο στοίχημα;

Στο συλλογικό φαντασιακό οι βιβλιοθήκες έχουν παραμείνει στον 19ο αιώνα, με βλοσυρούς βιβλιοθηκονόμους, συρταριέρες με χειρόγραφα δελτία καταλογογράφησης και αποκλειστικά υπηρεσίες δανεισμού. Και υπάρχει λόγος γι' αυτό.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Δεν φοβόμαστε, δεν ντρεπόμαστε, δεν θα επηρεαστεί η ασφάλεια του EuroΡride»

Οπτική Γωνία / «Δεν φοβόμαστε, δεν ντρεπόμαστε, δεν θα επηρεαστεί η ασφάλεια του EuroΡride»

Η βία, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες για τη διεξαγωγή των φετινών εκδηλώσεων του EuroPride. Μιλούν στη LiFO ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο εκπρόσωπος του Thessaloniki Pride.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το ομοφοβικό αίσχος της Αριστοτέλους και ο φόβος που δείχνει επιτέλους να αλλάζει πλευρά

Οπτική Γωνία / Το ομοφοβικό αίσχος της Αριστοτέλους και ο μονόδρομος για την ελευθερία

Τίποτα δεν πρέπει να μένει αναπάντητο – το μίσος δεν αντιπαλεύεται με μίσος, ας γίνει όμως κοινή συνείδηση ότι ο δρόμος για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό και την ισότητα είναι μονόδρομος και είναι αδιαπραγμάτευτος.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το καρναβάλι, ο όχλος, η Θεσσαλονίκη

Ν. Σεβαστάκης / Το καρναβάλι, ο όχλος, η Θεσσαλονίκη

Χιλιάδες άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι, πιστεύουν πως τους ανήκει η πόλη και πως θα ορίζουν αιωνίως τα δημοφιλή πρότυπα. Αν δεν συναντήσουν εμπόδια, θα συγκροτήσουν κάποια στιγμή ένα μέτωπο κανονικής ασφυξίας για όλους τους υπόλοιπους.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Το Dune, η Μέση Ανατολή και οι Εξεγερμένοι

Ιλεκτρίσιτυ / Το Dune, η Μέση Ανατολή και οι Εξεγερμένοι

Οι αναφορές του Dune στους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες μουσουλμανικών πληθυσμών είναι τόσο έντονες που οι Άραβες φίλοι του Χέρμπερτ πίστευαν πως δεν επρόκειτο καθόλου «για έργο επιστημονικής φαντασίας».
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου…

Οπτική Γωνία / Ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου

Η ιστορία, που φυσικά χάθηκε ανάμεσα σε μεγάλα γεγονότα, είναι διδακτική, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους που με προχειρότητα μεταδίδουν μια είδηση χωρίς να ελέγξουν πρώτα την αλήθεια της. Είναι διδακτική και για την ίδια την κοινωνία, η οποία τελικά είναι ο αποδέκτης της πληροφόρησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Η Εκκλησία, σε ρόλο «πορτιέρη», επιβάλλει face control στους ναούς

Οπτική Γωνία / Η Εκκλησία, σε ρόλο «πορτιέρη», επιβάλλει face control στους ναούς

Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ανόητοι αφορισμοί είναι ξεπερασμένοι και το ποίμνιο δεν περιμένει από την Ιερά Σύνοδο και τους μητροπολίτες να πολιτεύονται ως γραφικοί κομματάρχες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ