Δεν υπάρχει το μετά, μόνο το τώρα

Δεν υπάρχει το μετά, μόνο το τώρα Facebook Twitter
Οι στωικοί φιλόσοφοι πίστευαν πως έπρεπε να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να νιώσει βαθιά όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα αρνητικά. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0



«ΠΕΡΝΑΩ ΧΑΛΙΑ,
αλλά νιώθω τύψεις να παραπονιέμαι με όλα αυτά που συμβαίνουν», μου έγραψε μια φίλη στο WhatsApp. «Ζήσαμε τα καλύτερά μας χρόνια έως το 2005», έγραψε ένας γνωστός μου με μια δόση νοσταλγίας στο Τwitter. Tην ίδια ώρα, κάτω από μια γλυκανάλατη φωτό μιας influencer που διαφήμιζε το ταξίδι της στο Παρίσι, κάποιος σχολίασε: «Στην Ουκρανία βομβαρδίζουνε παιδάκια κι εσείς μας τρίβετε το ταξιδάκι σας στη μούρη. Λίγη ντροπή δεν έχετε;».

Aναρωτιέμαι πώς φτάσαμε πάλι σε αυτό το τοξικό κοκτέιλ κατάθλιψης, τύψεων, γλυκερής νοσταλγίας και ηθικολογίας. Από τη μια να αναρωτιόμαστε αν δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε ή να νιώθουμε χάλια, και από την άλλη να ανεχόμαστε για άλλη μια φορά την αφοριστική ατάκα «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με το Χ», όπου Χ μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Όλα αυτά μετά από μια κρίση και μια πανδημία που μας έχουν αφήσει περίπου συναισθηματικά ανάπηρους.

Η κρίση ξεκίνησε το 2009. Έχουν περάσει δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Ήμασταν 20κάτι και πλέον γίναμε σαράντα, περιμένοντας συνέχεια το «μετά». Ίσως, αν αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει το μετά, όπως το φανταζόμαστε, η ζωή μας να γίνει πολύ πιο εύκολη. 

Πολλές φορές στη διάρκεια της κρίσης σκεφτόμουν: «Όταν φτιάξουν τα πράγματα και έχω χρόνο, θα γράψω ένα βιβλίο». Υποσυνείδητα μάλλον πίστευα πως η κρίση θα τελείωνε φαντασμαγορικά. Ένα ηλιόλουστο πρωινό θα έπεφταν δέκα κανονιές από τον Λυκαβηττό και θα βγαίναμε όλοι χορεύοντας στους δρόμους πλούσιοι και με κομφετί στα μαλλιά. Δεν κατάλαβα πότε και αν τελείωσε η κρίση. Ακόμα αναρωτιέμαι.

Στο δεύτερο lockdown έλεγα συνέχεια: «Όταν τελειώσει η πανδημία θα διοργανώσουμε ένα πελώριο πάρτι. Θα αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και θα φιλιόμαστε με μανία». Στο μυαλό μου όλα θα είχαν ένα ξεκάθαρο τέλος, θα τερματίζαμε σαν δρομείς μετά από αγώνα δρόμου, εξοντωμένοι, αλλά μεθυσμένοι από χαρά. Αντί γι’ αυτό, η πανδημία ξεθυμαίνει και αναζωπυρώνεται σαν ένα κακό, ατελείωτο χανγκόβερ, αφήνοντας πίσω της ένα μούδιασμα που καλύπτει τα πάντα σαν ένα λεπτό στρώμα διάφανης γλίτσας.

Νομίζω πως αυτό που έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε πια είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα: δεν υπάρχει «μετά». Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το φανταζόμασταν, ως μια επιστροφή στην προηγούμενη ζωή μας. Πυρηνικά εργοστάσια παίρνουν φωτιά, φάλαινες ξεβράζονται στα ρηχά, οι αγγελίες για δουλειές θυμίζουν αρκτικόλεξα ή γιαπωνέζικα σουντόκου. Όλα είναι πιθανά. Δεν υπάρχει το μετά, μόνο το τώρα.  

Η κρίση ξεκίνησε το 2009. Έχουν περάσει δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Ήμασταν 20κάτι και πλέον γίναμε σαράντα, περιμένοντας συνέχεια το «μετά». Ίσως, αν αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει το μετά, όπως το φανταζόμαστε, η ζωή μας να γίνει πολύ πιο εύκολη. Τι νόημα έχουν οι συνεχείς αναβολές των επιθυμιών μας ή η άρνηση των συναισθημάτων μας; Προφανώς δεν είμαστε ούφο, βλέπουμε και νιώθουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά το να νιώθουμε ενοχικά για τα συναισθήματά μας, να ζούμε σε ένα συνεχές μούδιασμα και να απορρίπτουμε τη χαρά και την ομορφιά ποιον ακριβώς βοηθάει; Και πώς μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα, τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας μοιάζουν να καταρρέουν; 

Ίσως, όπως έγραψε η Amanda Ruggeri στο κείμενο Ένας αρχαίος οδηγός για αβέβαιους καιρούς στο ΒΒC Future, ήρθε η ώρα να ξαναδιαβάσουμε τους στωικούς φιλόσοφους. Τα αξιώματα των στωικών είναι πιο πολύτιμα από ποτέ, γράφει η Ruggeri. Μας διδάσκουν τη σημασία του να ξεχωρίζουμε τι μπορούμε να ελέγξουμε και τι όχι, μας θυμίζουν πως η αλλαγή και η απώλεια είναι κομμάτι της ζωής, μας προτρέπουν να ετοιμαζόμαστε πάντα (και) για το χειρότερο, να βοηθάμε αυτούς που το χρειάζονται, αλλά και να προστατεύουμε τον εαυτό μας ψυχολογικά. 

Και κάτι ακόμα: οι στωικοί φιλόσοφοι πίστευαν πως έπρεπε να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να νιώσει βαθιά όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα αρνητικά. «Είναι καλύτερα να νικάμε τη θλίψη μας από το να την ξεγελάμε», έγραψε ο Σενέκας. Εναλλακτικά, βέβαια, και λίγο μούδιασμα ίσως να μην κάνει κακό. Όπως έγραψε και ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Θα βάλω Netflix και θα πεθάνω».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι είπε η Φραν Λίμποουιτς στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Βιβλίο / Τι είπε η Φραν Λίμποουιτς στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Η μικρόσωμη Νεοϋορκέζα που γέμισε για δυο βραδιές την κεντρική αίθουσα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξέρει την τέχνη του να μιλάς δημόσια και να αποκρούεις με μαεστρία το μπαλάκι του συνομιλητή σου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ