Δανάη Σιώζου: Η δημοσιοποίηση της ασθένειας ως πολιτική πράξη

Το παράδειγμα της ποιήτριας Δανάης Σιώζου Facebook Twitter
Κάθε άνθρωπος που μιλάει για την ασθένειά του λέει αυτό που δεν θέλουμε ν’ ακούμε. Δεν είναι σπάνιο. Είναι η φύση μας. Εικονογράφηση: bianka/LiFO
0

ΕΧΩ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ που τους αγγίζω για να πάρω δύναμη. Κάποιους δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, οι λογοτεχνικοί μου Άγιοι, ζωντανοί και νεκροί, στους οποίους γυρίζω όποτε θέλω κουράγιο. Κι άλλους, τους ξέρω, είναι συνήθως γυναίκες που ζουν μια «ασήμαντη» ζωή και αναμετρώνται με τα πιο δύσκολα πράγματα.

Την ποιήτρια Δανάη Σιώζου την είχα μάθει ως ποιήτρια των Ενδεχόμενων Τοπίων και δεν την ήξερα προσωπικά. Μου είχε αρέσει πολύ εκείνο το βιβλίο. Και τώρα την ξαναμαθαίνω μέσα από τα λόγια στο μπλογκ της (Αυτά δεν είναι ποιήματα) και τις φωτογραφίες που ανεβάζει στο Instagram, κρατώντας κάτι σαν ημερολόγιο καρκίνου.

Η ζωή, δύσκολη λόγω της επίθεσης της ασθένειας στο σώμα, μεταβολίζεται μέσα από λέξεις και εικόνες. Προφανώς, η ίδια δηλώνει πως δεν είναι ποιήματα αυτά, όμως φυσικά και είναι. Ή, αλλιώς, πρόκειται για ένα μεικτό εγχείρημα με φωτογραφίες και λέξεις που φωτίζει τις στιγμές της ασθένειας σε νεαρή ηλικία. 

Δεν είναι μόνο η δύναμη που παίρνει κανείς διαβάζοντας αυτές τις λέξεις: «επιστρέφω / μαθαίνω να ζω με τον φόβο / μαθαίνω να ζω με τον πόνο / μαθαίνω να ζω». Είναι σαν κάτι ζεστό μέσα μας, σαν μαγικό φίλτρο, αυτή η τσουχτερή ειλικρίνεια. Αυτές οι λιτές σημειώσεις κάνουν αυτό που, κατά τη δική μου άποψη, πάντα καλείται να κάνει η λογοτεχνία και γι’ αυτό εγώ τις λέω ποιήματα. Μας κάνουν παρέα. Μας αφήνουν λιγότερο μόνους-ες μας στο σύμπαν, λιγότερο χαμένους. Είναι ένα είδος σωτηρίας. Μια προσευχή.

Παράλληλα, στο Ιnstagram η Σιώζου αντιστρέφει το κλισέ. Δεν μας δείχνει πόσο τέλεια περνάει αλλά βρίσκει το αδιανόητο θάρρος να μας δείξει ορούς, κρεβάτια νοσοκομείου, ουλές, σκασμένο δέρμα, σπασμένες φλέβες. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως η δημιουργικότητα είναι ένα από τα ελάχιστα που έχουμε να αντιτάξουμε στις συνθήκες της παρουσίας μας στον κόσμο. 

Κάθε άνθρωπος που μιλάει για την ασθένειά του λέει αυτό που δεν θέλουμε ν’ ακούμε. Δεν είναι σπάνιο. Είναι η φύση μας. Μάλιστα η Δανάη Σιώζου αποφεύγει κάθε ναρκισσισμό γύρω από την ασθένεια. Δηλώνει μία ανάμεσα σε πολλούς, μέλος μιας κοινότητας γυναικών με τις οποίες συνδέθηκε με αφορμή τον καρκίνο.

Οι εικόνες της Σιώζου, όπως και άλλων καρκινοπαθών στο Instagram, καταλαμβάνουν έναν χώρο προορισμένο για διαφήμιση, ομορφιά και πλαστική «ευτυχία». Αντίθετα η Σιώζου εισφέρει κάτι άλλο. Η δημοσιοποίηση της ασθένειας, εκτός από εγχείρημα παρηγορητικό για τους άλλους, είναι και πολιτική πράξη. 

Η αρρώστια δεν είναι καθόλου προσωπικό ζήτημα. Φάνηκε αυτό το φρικτό 2021. Το φρικτό 2021 έσπασε και το ταμπού της νεανικής ασθένειας, ειδικά εάν συνυπολογίσουμε τις ψυχικές ασθένειες και τους εθισμούς σε ναρκωτικά. Αποδείχτηκε πόσο πολύ εξαρτάται η επιβίωσή μας από την τύχη, την ύπαρξη συστημάτων περίθαλψης, τους άλλους, την ιστορική συγκυρία.

Η ασθένεια που μένει κρυφή και μυστική, βαθιά μες στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνει ακλόνητες φαντασιώσεις που θέλουν τον πληθυσμό άτρωτο ή τρωτό από δική του ευθύνη. Κι όμως, τόσοι νέοι άνθρωποι όλο και κάτι παθαίνουν τώρα και δεν έχουν πια το κοινωνικό κράτος πρόνοιας ή τα εισοδήματα άλλων εποχών.

Κάθε άνθρωπος που μιλάει για την ασθένειά του λέει αυτό που δεν θέλουμε ν’ ακούμε. Δεν είναι σπάνιο. Είναι η φύση μας. Μάλιστα η Δανάη Σιώζου αποφεύγει κάθε ναρκισσισμό γύρω από την ασθένεια. Δηλώνει μία ανάμεσα σε πολλούς, μέλος μιας κοινότητας γυναικών με τις οποίες συνδέθηκε με αφορμή τον καρκίνο. Απέχει έτσι συνειδητά από το γνωστό «γιατί συνέβη σ’ εμένα;». Μα γιατί συμβαίνει στον καθένα.  

Οι φωτογραφίες μιας πανέμορφης νεαρής κοπέλας χωρίς μαλλιά βγάζουν τη γλώσσα και σ’ αυτό το ανόητο ταμπού-φετίχ με τα μαλλιά μας. Σ’ έναν κόσμο με φίλτρα, πλαστική επέμβαση στα δεκαέξι και πλήρη άρνηση του γήρατος κάποιοι/-ες φωτογραφίζονται χωρίς μαλλιά. Αυτή η αγέρωχη ελευθερία σπάει τα δεσμά όλων μας. Είναι κάτι νέο για την ελληνική κοινωνία που δεν θέλει να ξέρει, να ονοματίζει ή να συζητά τον καρκίνο, την απώλεια, την ψυχική πάθηση, τους εθισμούς ή ό,τι άλλο παρουσιάζεται συστηματικά ως πρόβλημα προσωπικό ή, έστω, της οικογένειας. 

Το παράδειγμα της Δανάης Σιώζου με γεμίζει ζεστασιά, αγάπη και όρεξη για ζωή. Κάνει αυτό που οφείλουν να κάνουν οι λογοτέχνες, φτιάχνει ένα μέρος να κρυφτείς μέσα στην άβολη ειλικρίνεια, μέσα σε γλυκόπικρες αλήθειες. Πάω στο μπλογκ της όποτε νιώθω χάλια, έτοιμη να γκρινιάξω, να ουρλιάξω ή να σταματήσω να βλέπω την ομορφιά στα πάντα γύρω μου, να σταματήσω να ενδιαφέρομαι. Γράφει: «Τώρα κοιτάζω από το παράθυρο / το φως / θυμάμαι πως παίζω με τις ηλιαχτίδες / ίσως μπορώ και χωρίς τις βλεφαρίδες μου».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σα να είμαι η ενσάρκωση ενός βιβλίου και να περιφέρομαι σα στοιχειό»

Βιβλίο / Δήμητρα Αγγέλου: «Σαν να είμαι η ενσάρκωση ενός βιβλίου και να περιφέρομαι σαν στοιχειό»

Με αφορμή τη συγκεντρωτική έκδοση των τριών πρώτων της ποιητικών συλλογών, η Δήμητρα Αγγέλου μιλά για την έκφραση, τον έρωτα, τη δημιουργία και την καταστροφή.
ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΟΥΒΑΣ
Ο Σύλλογος ΚΕΦΙ Αθηνών προασπίζει τα δικαιώματα των ασθενών με καρκίνο

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου / Ο Σύλλογος ΚΕΦΙ Αθηνών προασπίζει τα δικαιώματα των ασθενών με καρκίνο

Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών - Εθελοντών - Φίλων - Ιατρών (ΚΕΦΙ) Αθηνών ενδυναμώνει τη φωνή των ασθενών με ογκολογικά νοσήματα και τους υποστηρίζει εκεί όπου δεν επαρκεί η πολιτεία.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ