Η είδηση ότι ο Άρης Σερβετάλης αποχωρεί από τον «Ρινόκερο» και ότι η παράσταση κατεβαίνει κάνει τον γύρο του διαδικτύου.
Και των θεάτρων. Για την ακρίβεια ο Άρης Σερβετάλης δεν αποχωρεί από την παράσταση ως ένας ηθοποιός που δεν συμφωνεί με τα μέτρα –άρα θα μπορούσε να αντικατασταθεί–, αλλά κατεβάζει την παράσταση ως πρωταγωνιστής. Γιατί χωρίς αυτόν δεν γίνεται η παράσταση. Αυτή είναι μια εντελώς διαφορετική θέση από αυτήν του μέλους ενός θιάσου.
Η απόφαση που πήρε εδώ και λίγες ημέρες –μόλις ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα–, την οποία κάποιος παρατηρητικός θα μπορούσε να προβλέψει, αν έβλεπε ότι δεν υπάρχουν ανοιχτές παραστάσεις στον φορέα που προωθεί τις προπωλήσεις, αντανακλά το πιστεύω και την προσωπική του άποψη.
Αν κάνετε μια «βόλτα», θα διαπιστώσετε με λύπη ότι η κίνηση αυτή λειτουργεί μόνο υπέρ αυτών που στέλνουν μηνύματα μίσους στους ανθρώπους που λειτουργούν τα θέατρα. Υπέρ των φανατικών αντιεμβολιαστών, των συνωμοσιολόγων και αυτών που δεν δίνουν δεκάρα για την υγεία, την προστασία των γύρω τους, την ίδια την κοινωνία, που επικαλούνται ότι υπέρ της αποφασίζουν.
Είναι μια άποψη που προασπίζεται τη δημοκρατία, όπως ισχυρίζεται, ότι όλοι πρέπει να μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στην τέχνη, αλλά δεν πάρθηκε δημοκρατικά. Δεν ψήφισαν οι εργαζόμενοι και ο θίασος, που δεν θα μιλήσει γιατί πιθανώς φοβάται να μιλήσει και που μπορεί να μην αποζημιωθεί ποτέ, τελικά, αυτόν τον πολύ δύσκολο χειμώνα. Δεν είναι δημοκρατική πράξη γιατί συνέβη από κάποιον σε «θέση ισχύος». Η παραγωγή, όμως, του πρότεινε να συνεχίσει τις παραστάσεις μέχρι αρχές Ιανουαρίου και στη συνέχεια η παράσταση να κατέβει και να πληρωθούν οι ηθοποιοί κανονικά μέχρι τη λήξη της θεατρικής σεζόν. Ο πρωταγωνιστής αρνήθηκε.
Η τέχνη είναι αληθινά δημοκρατική και σε αυτήν μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι όταν είναι δωρεάν. Ας μη γελιόμαστε, δεν έχουν όλοι είκοσι ευρώ – γιατί ο «Ρινόκερος» εν γνώσει του πρωταγωνιστή δεν έχει φθηνό εισιτήριο.
Υπάρχουν πολλοί ομοϊδεάτες του Σερβετάλη, τους οποίους δεν κρίνω, σε μια περίοδο που οι άνθρωποι στα θέατρα έχουν κληθεί να πάρουν πολύ δύσκολες αποφάσεις, από το να αποδείξουν ότι είναι πιο ασφαλείς χώροι από την εστίαση, όπου κάθεσαι πάνω από ένα τραπέζι χωρίς μάσκα και τρως και πίνεις και γελάς, έχουν να καρδιοχτυπάνε κάθε μέρα μήπως έχουν κρούσμα στον θίασο και δεν μπορούν να συνεχίσουν, έχουν να μετρήσουν τους ανθρώπους που δεν θέλουν να κάνουν εμβόλιο για χίλιους λόγους και αυτούς που έχουν κάνει εμβόλιο και δεν θέλουν να καθίσουν δίπλα τους και μέχρι σήμερα δεν έχω δει κανέναν να έχει πάρει την απόφαση για τη λειτουργία του χώρου του άκοπα, ανέμελα, αναίσθητα. Κανέναν.
Πόσο λάθος να ανοίγει ένας διάλογος από έναν άνθρωπο που έρχεται να μας πει ότι είναι ο μόνος που «είδε» το κοινό, ενώ οι ομότεχνοί του, τα «μουλάρια», οι αντιδημοκράτες θέλουν να αποκλείσουν τον κόσμο. Αλλά κανένας δεν θα του απαντήσει γιατί, όπως εγώ, θέλουν να δείχνουν σεβασμό στην πίστη του άλλου και τα πιστεύω του. Αναρωτιέμαι όμως υπέρ ποιου είναι αυτή κίνηση, αυτήν τη στιγμή.
Αν κάνετε μια «βόλτα», θα διαπιστώσετε με λύπη ότι η κίνηση αυτή λειτουργεί μόνο υπέρ αυτών που στέλνουν μηνύματα μίσους στους ανθρώπους που λειτουργούν τα θέατρα. Υπέρ των φανατικών αντιεμβολιαστών, των συνωμοσιολόγων και αυτών που δεν δίνουν δεκάρα για την υγεία, την προστασία των γύρω τους, την ίδια την κοινωνία, αν και επικαλούνται ότι υπέρ της αποφασίζουν. Όλοι αυτοί βρήκαν έναν φυσικό αρχηγό στο πρόσωπο του Σερβετάλη και αυτός είναι ο ρόλος που τον αδικεί περισσότερο από όσους έχει επιλέξει να παίξει. Όπως η εξίσου επιλεκτική, με όσους κατηγορεί, «αγάπη του προς τον συνάνθρωπο».
«Ο Ρινόκερος είναι ένα έργο που αποκαλύπτει τις κοινωνικές αρρώστιες που με άλλοθι τις ιδεολογίες μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε επιθετικό ζώο», έγραφε προφητικά ο Ιονέσκο. Όλα όσα γράφει είναι η εποχή μας. Είμαστε ζώα, πιο μοναχικά από ποτέ και πιο επιθετικά. Έχουμε 105 νεκρούς, 7.287 κρούσματα και 608 διασωληνωμένους σε 24 ώρες, αν οι αριθμοί μας λένε κάτι.
Και φόβος μάς τρώει τα σωθικά.
