ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ διάφορα επετειακά/«σαν σήμερα» σημειώματα που κατακλύζουν καθημερινά το διαδίκτυο, υπενθυμίζοντας γενέθλια, θανάτους και πάσης φύσεως σημαδιακές ημερομηνίες, είδα ότι στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή που έκανε ο Γιάννης Πετρίδης στο κρατικό ραδιόφωνο το 1975. Ακόμα εκεί, στο Πρώτο Πρόγραμμα, βρίσκεται εδώ και σαράντα έξι έτη, όχι συναπτά, αφού για κάποια χρόνια είχε φύγει από την ΕΡΤ, αλλά πάντως μια ολόκληρη ζωή, ο άνθρωπος που, χωρίς καμία υπερβολή, ήταν αυτός που μας έμαθε να ακούμε μουσική, ενώ καλά-καλά δεν είχαμε βγει ακόμα από το αυγό.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το στήσιμο και την προσμονή μέχρι να αρχίσει το «Ποπ Κλαμπ» ή το «Ροκ Κλαμπ» (τις Παρασκευές) στις 4 το απόγευμα στα χρόνια του ’80, ακούγοντας προηγουμένως ένα μεγάλο κομμάτι της εκπομπής που προηγούνταν με τις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού για άτομα που είχαν χαθεί όταν ήταν παιδάκια στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην Κατοχή ή στον Εμφύλιο.
Τέτοια ώρα περίπου ήταν που τον ξανάκουσα τυχαία μετά από πολλά χρόνια το περασμένο καλοκαίρι στο αυτοκίνητο, σε μια εκπομπή του στην οποία είχε κάνει και ένα αναδρομικό αφιέρωμα στην πορεία του Sufjan Stevens, εκδηλώνοντας την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι ο Αμερικανός τραγουδοποιός δεν είναι όσο διάσημος αρμόζει στο έργο του. Η φωνή του ήταν ίδια και απαράλλαχτη, όπως και ο φιλικός, έγκυρος και μεταδοτικός τρόπος με τον οποίον προωθούσε πάντα τους ενθουσιασμούς του.
Η φωνή του ήταν ίδια και απαράλλαχτη, όπως και ο φιλικός, έγκυρος και μεταδοτικός τρόπος με τον οποίο προωθούσε πάντα τους ενθουσιασμούς του.
Παρά τη ζεστασιά, τη γλυκάδα και την οικειότητα που εκπέμπει η φωνή και η εν γένει προσωπικότητά του όλες αυτές τις δεκαετίες που έχει λειτουργήσει στη χώρα μας ως τοτέμ ή αλεξικέραυνο των μουσικών τάσεων, ο ίδιος παραμένει μια φιγούρα όχι ακριβώς αινιγματική, αλλά σίγουρα με χαρακτηριστική αίσθηση αυτοπροστασίας όσον αφορά τα προσωπικά του δεδομένα (ούτε καν την ηλικία του δεν θα βρεις πουθενά στο διαδίκτυο, όσο κι αν ψάξεις).
Αυτό το πέπλο μυστηριακής αίγλης που τον συνοδεύει δεν κατάφερε (ούτε καν επιχείρησε) να διαπεράσει εκείνο το ντοκιμαντέρ παραγωγής 2009 που γυρίστηκε για τον ίδιο και τη ζωή του υποτίθεται, με τίτλο Once in a lifetime, και τελικά δεν ήταν παρά ένας αχταρμάς διαφορετικών προθέσεων και διαθέσεων, όπου, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν προσωπικότητες όπως ο Πέτρος Κωστόπουλος(!) και ο Πέτρος Ευθυμίου(!), οι οποίοι δεν αναφέρονταν καν στον Πετρίδη αλλά στο «ροκ» αορίστως και γενικώς.
Ένα σαφώς πιο μαζεμένο και συγκροτημένο πορτρέτο του Πετρίδη μπορεί να παρακολουθήσει κανείς σε ένα ημίωρο Μονόγραμμα που γυρίστηκε το 2017 και υπάρχει ελεύθερο στο YouTube και στις πλατφόρμες της ΕΡΤ. Εκεί μαθαίνουμε κάτι λίγα για τα παιδικά του χρόνια, που βοηθούσε στο κουρείο του πατέρα του στη Ζωοδόχου Πηγής, για την πρώτη «πετριά» που έφαγε με τη μουσική, για τη στρατιωτική του θητεία στη Λάρισα, όπου έκανε τις πρώτες του εκπομπές, για τον Χατζιδάκι ως διευθυντή της ΕΡΤ (πριν αφοσιωθεί ειδικά στο Τρίτο), που τον έβγαλε από την πρωινή ζώνη επειδή αυτά που έπαιζε «ξένιζαν» τους εθνικόφρονες ακροατές, για την πασοκική διοίκηση αργότερα, που του είχε περιορίσει την εκπομπή από καθημερινή σε «Μέρα παρά μέρα», όπως προσωρινά είχε μετονομαστεί, επειδή έπαιζε πολλά «αμερικάνικα», για να έλθει όμως στα πράγματα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και να επαναφέρει την τάξη.
Στη διάρκεια αυτού του διακριτικού πορτρέτου δεν παύει να τονίζει πόσο τυχερός νιώθει που έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα και που ως νέος έζησε στην εποχή που αναδείχτηκε το μεγαλείο όχι μόνο των Beatles αλλά και του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Μόνο στο τέλος, όμως, επιτρέπει στον θεατή να πάρει μια ιδέα της ψυχοσύνθεσης και της κοσμοθεωρίας του, κι αυτή μέσω ενός τσιτάτου του Κέρουακ, το οποίο, όπως λέει, τον αντιπροσωπεύει απόλυτα: «Για να δρέψεις την πραγματικότητα, ζήσε μ’ έναν παιδιάστικο, στοχαστικό και ανέμελο τρόπο στο δάσος της μοναξιάς».
Μονόγραμμα: Γιάννης Πετρίδης
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια