ΚΑΘΩΣ Η ΤΕΛΕΤΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕ στο τέλος της στα National Book Awards (τα λογοτεχνικά βραβεία της Αμερικής) την περασμένη Τετάρτη, ο μεγάλος φετινός νικητής στην κατηγορία της μυθοπλασίας Τζάστιν Τόρρες (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Εμείς τα θηρία» από τις εκδόσεις Πατάκη) ανακοίνωσε ότι θα ήταν σύντομος στην ομιλία του, καθώς οι υποψήφιοι είχαν αποφασίσει συλλογικά να κάνουν μια δήλωση. Στη συνέχεια, παρέδωσε το μικρόφωνο στη συγγραφέα Aaliyah Bilal, η οποία διάβασε το εξής κείμενο:
«Εκ μέρους των υποψηφίων, είμαστε αντίθετοι στους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς της Γάζας και ζητούμε κατάπαυση του πυρός για την αντιμετώπιση των ανθρωπιστικών αναγκών των Παλαιστινίων αμάχων, ιδίως των παιδιών. Είμαστε αντίθετοι στον αντισημιτισμό όσο και στο αντι-παλαιστινιακό συναίσθημα και την ισλαμοφοβία, αποδεχόμενοι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων των μερών, γνωρίζοντας ότι η περαιτέρω αιματοχυσία δεν συμβάλλει στην εξασφάλιση διαρκούς ειρήνης στην περιοχή».
Μοιάζει εξωφρενικό για τον λεγόμενο «ελεύθερο κόσμο» να αντιμετωπίζουν άνθρωποι απολύσεις και κάθε είδους κυρώσεις μόνο και μόνο επειδή ζητούν να σταματήσει η αιματοχυσία που μοιάζει χωρίς τέλος, επειδή ζητούν αυτό που εκλιπαρούν καθημερινά να γίνει ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
Την επόμενη μέρα όμως, μία συνάδελφός τους, η Anna Boyer, κάτοχος του βραβείου Πούλιτζερ, ποιήτρια, δοκιμιογράφος και αρχισυντάκτρια ποίησης στο New York Times Magazine, κοινοποιούσε την παραίτησή της από την εφημερίδα μέσω μιας επιστολής όπου, μεταξύ άλλων, γράφει τα εξής για τον πόλεμο στη Γάζα:
«Ο κόσμος, το μέλλον, οι καρδιές μας – τα πάντα μικραίνουν και σκληραίνουν από αυτόν τον πόλεμο. Πρόκειται για έναν διαρκή πόλεμο κατά των ανθρώπων της Παλαιστίνης, ανθρώπων που έχουν αντισταθεί σε δεκαετίες κατοχής, βίαιου εκτοπισμού, πολιορκίας, φυλακίσεων και τρόμου. Αν το status quo των δημιουργών είναι η αυτο-έκφραση, τότε κάποιες φόρες ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας των καλλιτεχνών είναι η άρνηση. Μου είναι αδύνατο να γράφω για ποίηση ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωνές της "λογικής" που στόχο έχουν να εγκλιματιστούμε σ’ αυτόν τον παράλογο ζόφο… Αν αυτή η παραίτηση αφήσει μια τρύπα στην επικαιρότητα, εκεί που υπήρχε η ποίηση, τότε αυτή είναι η μορφή της ποίησης στην τρέχουσα πραγματικότητα».
Τουλάχιστον, πρόλαβε και παραιτήθηκε, όπως προηγουμένως η συνάδελφός της στους New York Times, Jazmine Hughes, πριν ενταχθούν κι αυτές στη λίστα των απολυμένων στα αμερικανικά media επειδή εξέφρασαν την ανησυχία τους για την σφαγή στη Γάζα – λίστα που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τον Mike Eisen, διευθυντή του επιστημονικού περιοδικού eLife, και τον David Velasco, διευθυντή μέχρι πρότινος του Artforum, επειδή δημοσίευσε στο περιοδικό μια επιστολή την οποία υπέγραφαν επιφανείς εκπρόσωποι του εικαστικού χώρου ζητώντας άμεση εκεχειρία.
Μοιάζει εξωφρενικό για τον λεγόμενο «ελεύθερο κόσμο» να αντιμετωπίζουν άνθρωποι απολύσεις και κάθε είδους κυρώσεις μόνο και μόνο επειδή ζητούν να σταματήσει η αιματοχυσία που μοιάζει χωρίς τέλος, επειδή ζητούν αυτό που εκλιπαρούν καθημερινά να γίνει ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
Πρόκειται για ξεκάθαρη και βαθιά ανησυχητική «κρίση της ελευθερίας του λόγου», όπως την χαρακτήρισε ο New Yorker σε άρθρο που δημοσιεύτηκε προ ημερών.
