Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει μαζί με το Matrix

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ μουντή και στριφνή Δεξιά (εκτός κάποιων κραυγαλέων εξαιρέσεων που κινούνται στο μονότονο φάσμα του φολκλόρ εθνικισμού συνήθως), το ΠΑΣΟΚ μάς είχε προσφέρει απλόχερα ποικίλη και συναρπαστική ψυχαγωγία καθώς και αξέχαστους καρατερίστες σε όλες τις περιόδους και εκδοχές του. Είναι άλλος ένας λόγος που το νοσταλγούμε τόσο πολύ, αναγνωρίζοντας τις ταλισμανικές ιδιότητες και τη μεταφυσική σχεδόν έλξη που ασκούν στο συλλογικό ασυνείδητο αυτά τα πέντε αρχικά με φόντο τον πράσινο ήλιο.

Ως γνωστόν, άλλωστε, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε κατά βάθος (απλά κάποιοι εξ ημών επιμένουν στην πλάνη τους), παρότι αυτό δεν υφίσταται εδώ και χρόνια παρά μόνο σε memes και σε συνθήματα στους τοίχους.

Το ΠΑΣΟΚ είναι στην καρδιά και στο μυαλό, το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι μαγικό, το ΠΑΣΟΚ είναι άμπρα κατάμπρα. Με το που προφέρεις την λέξη, όλα γυρίζουν πίσω. Στο 1999 ίσως, όταν κυκλοφόρησε και το «Matrix», το οποίο επίσης επανέρχεται φέτος.  

Πώς μέχρι τώρα δεν είχε πει ευθέως κάποιος εκ των επιφανών στελεχών της ιστορικής παράταξης, «έλα τώρα, Ελιές και Κίνημα Αλλαγής και σούξου μούξου και κόνξες, τι το κουράζουμε; ΠΑΣΟΚ θέλει ο κόσμος, τελεία και παύλα. Vintage πράγματα, αυθεντικές καταστάσεις». Το είπε τελικά χθες ο Ανδρέας Λοβέρδος – όχι ακριβώς μ’ αυτά τα λόγια, πλην όμως σαφώς.

Ήταν συνεπώς θέμα χρόνου η απόπειρα επίσημης νεκρανάστασης αυτού του απείρως και ποικιλοτρόπως εμβληματικού brand. Το περίεργο είναι πώς δεν είχε συμβεί νωρίτερα. Πώς μέχρι τώρα δεν είχε πει ευθέως κάποιος εκ των επιφανών στελεχών της ιστορικής παράταξης, «έλα τώρα, Ελιές και Κίνημα Αλλαγής και σούξου μούξου και κόνξες, τι το κουράζουμε; ΠΑΣΟΚ θέλει ο κόσμος, τελεία και παύλα. Vintage πράγματα, αυθεντικές καταστάσεις».

Το είπε τελικά χθες ο Ανδρέας Λοβέρδος –όχι ακριβώς μ’ αυτά τα λόγια, πλην όμως σαφώς– στη διακήρυξή της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία της «Δημοκρατικής Παράταξης», η οποία θα μετονομαστεί και πάλι σε ΠΑΣΟΚ. Με το ίδιο λογότυπο, τον ίδιο ήλιο, το ίδιο χρώμα. 

«Για πάντα ΠΑΣΟΚ» αναφώνησε σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, επιτρέποντας έναν βαμπιρικό απόηχο. «Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο το όνομα μας. Είναι η ιστορία μας. Είναι η ψυχή μας. Το ΠΑΣΟΚ είναι η πηγή της υπερηφάνειας μας. Σύμβολό μας είναι ο ήλιος. Το σύμβολο του Διαφωτισμού, του φωτός, των ιδεών και των αγώνων μας. Το πράσινο είναι το χρώμα μας. Η επανάσταση είναι η αποστολή μας. Η επανάσταση είναι το καθήκον μας …Ξεκινάμε επιτέλους τον αγώνα για μια Πράσινη Επανάσταση». 

Προηγουμένως είχε ξεκαθαρίσει ότι το «ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα» που οραματίζεται θα είναι ζόρικο και σκληρό απέναντι στο μεταναστευτικό πρόβλημα, και επίσης θα είναι βαθιά πατριωτικό, τονίζοντας πως «ο ιδρυτής μας στήριξε την πορεία του στο σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"» (ακολούθως βέβαια το ενδύθηκε η Χρυσή Αυγή και μια χαρά της πήγε, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες).

Εννοείται βεβαίως ότι συγχρόνως θα είναι αφοσιωμένο «στον σεβασμό και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων: Η ισότητα ανδρών και γυναικών στην εργασία, οι θρησκευτικές ελευθερίες, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ αποτελούν ορισμένα μόνο παραδείγματα».

Λίγο αργότερα θα φρόντιζε να το μαζέψει αυτό το τελευταίο, διατρανώνοντας ότι «με τον δικαιωματισμό, δηλαδή την παντελή έλλειψη ευθύνης, δεν έχουμε καμία σχέση». 

Έχει συμβεί ποτέ αυτό στα διεθνή πολιτικά χρονικά; Να παίρνεις από το χρονοντούλαπο της ιστορίας έναν παροπλισμένο τίτλο κόμματος –όσο ένδοξος κι αν είναι–  και να τον βγάζεις ξανά στην κυκλοφορία; Δεν το γκούγκλαρα (μοιάζει σύνθετη αναζήτηση), αλλά δεν είναι και απίθανο υποθέτω, όλα έχουν συμβεί πια.

Είναι ίσως κι αυτό ένα αντίδοτο (ή ένα νοσταλγικό placebo) σε όλα αυτά τα νέα κόμματα –βραχύβια και αλήστου μνήμης αρκετά από αυτά–  με τα περίεργα και τα γλαφυρά και τα παραπλανητικά ονόματα που προέκυψαν κι εδώ αλλά και παντού ανά την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

Απλά, αυτό το reboot του ΠΑΣΟΚ που ευαγγελίζεται ο κ. Λοβέρδος μοιάζει πιο πολύ με σημείο μηδέν ενός συστήματος παρά με θεαματική επανίδρυσή του.