Δεν είναι ο Λοβέρδος το πρόβλημα

Δεν είναι το πρόβλημα ο Γιάννης Λοβέρδος. Ο Γιάννης Λοβέρδος όπως όλοι είναι αποτελέσμα της κοινωνίας του.

Ο Γιάννης Λοβέρδος δεν είπε τίποτα πρωτότυπο, πρωτάκουστο ή πρωτοφανές. Ευτυχώς που το’πε ίσως, ένας το’πε, η Ελλάδα το πιστεύει. Είναι αγγελιοφόρος. Δεν είπε μια άποψη που σκέφτηκε μόνος του. Μετέφερε, χωρίς να θεωρήσει ότι χρειάζεται να λογοκριθεί, μια κανονικότητα, κάτι τελείως προφανές στον κόσμο του.

Στον κόσμο αυτό, τον κανονικό, δεν υπάρχει η έννοια της δευτερογενούς κακοποίησης. Δεν υπάρχει τραύμα, δεν υπάρχει βίαιο οικογενειακό περιβάλλον. Άμα δεν τρώει το μπουνιδι το παιδί, τι παραπονιέται; Δεν είμαι εγώ καλός πατέρας επειδή ρίχνω στη μαλακισμενη μερικά χαστούκια; Είναι τόσο απλό. Το παιδί είναι κεκτημένο, ανήκει στον πατέρα, ο άντρας γεννά και η γυναίκα τίκτει και θα έρχεται η κάθε καημένη να με απειλεί ότι θα πάρει το παιδί και να φύγει επειδή έχει φάει μερικά χαστούκια; Γιατί δηλαδή, επειδή την βρίζω απ το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν την αφήνω να δει τις φίλες της, πουτανα την ανεβάζω, άχρηστη την κατεβάζω δεν είμαι καλός πατέρας; Δηλαδή τι; Αφού δεν το χτύπησα το παιδί, στο παιδί μου χέρι δε σηκώνω. Κακός σύζυγος, καλός πατέρας.

Ίσως βλέπουν με κάποιο ρομαντισμό αυτή την πλευρά του άντρα. Τον κατά βάθος τρυφερό, ξέρετε, δεν χτυπάει το παιδί. Χτυπαει τη γυναίκα του, είναι και λίγο παθιάρικο.

Δεν είναι ο Λοβέρδος. Είναι ξανά και ξανά και ξανά ένα άλλο πράγμα, μακραίωνο, πλοκαμωτό, πελώριο που λέγεται πατριαρχία. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι σύστημα.

Επειδή είναι σύστημα ο Λοβέρδος και κάθε Λοβέρδος δεν θα ντραπεί να πει κάτι τέτοιο όπως οι άντρες δεν ντρέπονται να βγάζουν το όργανο τους σε κοινή θέα και να το δείχνουν σε περαστικές. Όπως οι άντρες δεν ντρέπονται να λένε ότι ‘αν δε μου κάτσει βιασμός’ για πλάκα. Όπως οι άντρες δεν ντρέπονται να λένε σε αμφιθέατρα ‘αυτό που διδάσκω δεν είναι για γυναίκες’. Όπως δεν ντρέπονται. Γιατί να ντραπούν; Από καλοσύνη; Πόσο αφελής πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να χρησιμοποιήσει την καλοσύνη, την ευγένεια και το ήθος ως επιχειρήματα αλλαγής συστημάτων; Νομίζετε ότι θ αλλάξει η πατριαρχία επειδή οι άντρες θα σηκωθούν και θα πουν ‘μωρέ δεν είναι σωστό;’.

Ο Λοβέρδος δεν είπε τίποτα “λάθος”. Είπε το σωστό του και το σωστό του κύκλου του. Είπε το ζουμί της θεωρίας της γονικής αποξένωσης, αυτού του αντιεπιστημονικού εκτρώματος που δημιούργησε ένας σαδιστής και πάνω στην οποια θεωρία έχει βασιστεί αυτό το νομοσχέδιο. Είπε επακριβώς αυτό που λένε όσοι το υποστηρίζουν. Όλα τα άρθρα που έχουν γραφτεί υπέρ του, πάνω κάτω υποστηρίζουν αυτό με περισσότερα λόγια και πιο ψευδοεπιστημονικές λέξεις.

Αυτό είναι το θέμα. Ναι, θ’αντιδράσει μέρος των ΜΜΕ, δικηγόρων, φεμινιστριών, των ανθρώπων που σκέπτονται πέρα απ’ τη μύτη τους, των ανθρώπων που καταλαβαίνουν τι ακούν και διαβάζουν αλλά πόσοι είναι αυτοί; Δεδομένου του λειτουργικού αναλφαβητισμού της χώρας μας και της ανίας που προκαλεί αυθόρμητα οτιδήποτε συμβαίνει στο σύμπαν των νομικών θεμάτων πόσοι άνθρωποι έχουν πραγματικά εικόνα του τι λέει αυτό το νομοσχέδιο;

Δεν είναι καν οι συνέπειες που θα έχει από μόνο του. Σε μια χώρα με σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, με σεβασμό για την γυναικεία επιθυμία, ενημέρωση για την έκτρωση, ισότητα, τα θύματά του θα ήταν πολύ λιγότερα. Βέβαια, σε μια τέτοια χώρα δεν θα πέρναγε.

Συνδυάστε με το πόσες κοπέλες ντρέπονται να πάνε σε γυναικολόγο για να μη τις πουν πουτάνες. Πόσες γυναίκες δεν θα έκαναν έκτρωση γιατί τη θεωρούν φόνο. Πόσες γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση σε αντισυλληπτικά. Συνδυάστε το με το πόσες γυναίκες εκπαιδεύονται για νύφες απ’τά μικράτα τους. Συνδυάστε το με τους ενεργούς μπαμπάδες και τις συνδέσεις τους με την ακροδεξιά. Συνδυάστε το με τις δηλώσεις Κυμπουρόπουλου. Συνδυάστε το με όσα ακούτε στα μέσα μεταφοράς, στο δρόμο και στα καφέ για τα ξεπεταγμένα που τα ήθελαν. Συνδυάστε το με τις γυναίκες που τρέμουν να φύγουν γιατί θα τους πουν ότι άργησαν και ότι χαλάνε το σπίτι τους. Συνδυάστε το με το ότι το ελληνικό Metoo ξεψυχά άνευρα στο twitter. Συνδυάστε το με την απίστευτη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας στην καραντίνα, ξέρετε, την περίοδο που αποφάσισαν να περάσουν το νομοσχέδιο.

Τι βλέπετε; Είναι πολύ; Είναι βαρύ; Είναι τρομακτικό; Έτσι είναι.

Βέβαια, είναι λίγο χάλια να αναγκάζεις τον εαυτό σου να συνειδητοποιήσει ότι κοινωνικά δεν θεωρείσαι κανονικός άνθρωπος. Είναι και λίγο παράδοξο ειδικά τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία που τώρα πιστεύει ότι το άτομο μπορεί να ελέγξει τη ζωή του αν προσπαθήσει αρκετά και ότι φέρει ευθύνη των αποτυχιών του γιατί δεν προσπάθησε. Είναι λίγο κόντρα να σκεφτούμε με όρους συστημάτων όταν όλοι από παντού προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πράγματα γίνονται αν τα θέλουμε αρκετά. Είναι πάρα πολύ βαρύ να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις στον εαυτό σου «Ζω σε μια χώρα η οποία παλεύει να προστατεύσει τον κακοποιητή και είναι με το μέρος του».

Δεν είναι όμως πρακτικά δύσκολο μόλις γίνει αντιληπτό ότι το ζούμε ήδη. Αν το δούμε έτσι μπορούμε κάλλιστα να το αναγνωρίσουμε. Η αναγνώριση ξεκινάει άπλα, πχ να μην βιαζόμαστε να πούμε ‘και οι γυναίκες ασκούν βία, άντρες θύματα, ναι κι οι γυναίκες βιάζουν’. Να μην τρέχουμε να δικαιολογηθούμε μετά τα τέλεια επιχειρήματα μας επειδή φοβόμαστε ότι θα θίξουμε όποιον λέει εύκολες κοτσάνες, Να μην πιστεύουμε ότι οι απόψεις αξίζουν γενικά σεβασμό.

Χθες, την ώρα που βγήκε η απόφαση ήμουν στο γραφείο. Δεν σοκαρίστηκα, ήλπιζα να μην περάσει αλλά δεν ήμουν αισιόδοξη. Έφυγα αργά και είχε νυχτώσει, ο κόσμος είχε βγει να διασκεδάσει. Έχω αφήσει την απόφαση στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να το επεξεργαστώ όταν πάω σπίτι. Βγαίνω λοιπόν έξω και βλέπω κόσμο. Και διαπιστώνω ότι κάθε γυναίκα που πέρνα με παρασκευιάτικη διάθεση την έβλεπα σαν υποψηφιο θυμα. Ιδίως τις νέες κοπέλες στα μπαράκια του Συντάγματος που μάλλον δεν ήξεραν για την γιγάντια αλλαγή που συντελέστηκε δυο ώρες πριν και επηρεάζει άμεσα τη ζωή τους.

Και διαπιστωνω οτι δεν συναισθηματίζω. Ότι έχω δίκιο. Ότι κάθε γυναίκα όντος του οπτικού μου πεδίου, κάθε γυναίκα που ξέρω είναι υποψήφιο θύμα. Αν κάνει παιδί με άντρα την κρατάει. Είναι τόσο απλό. Και η κοινωνική πίεση θα κάνει τις γυναίκες να συνεχίσουν να παντρεύονται γιατί θα ελπίζουν ότι θα γλιτώσουν.

Όταν νιώθεις αδύναμη, σου μένει η ελπίδα.

Ίσως είναι καλό που πέρασε. Ή μάλλον τώρα που πέρασε, προτείνω να δούμε τα θετικά του μέχρι να δούμε τι δράσεις μπορούν νομικά να γίνουν. Το θετικό είναι ότι θα προκαλέσει τόσο πραγματική, ουσιαστική δυστυχία σε τόσο μεγάλο αριθμό γυναικών, θα παράξει τόσα πολλά κατεστραμμένα παιδιά που θα νιώθουν εντελώς απροστάτευτα, θα φέρει τόση ματσίλα και χυδαιότητα ακόμη πιο έξω στο φως που ίσως, ενδέχεται, με τις χαμηλότερες προσδοκίες που είναι εφικτό να έχουμε, περισσότερες γυναίκες να καταλάβουν σε τι κόσμο ζουν και να επιδιώξουν να κάνουν κάτι γι αυτό.

Το θετικό επίσης είναι ότι δεν αφορά τις γυναίκες που θέλουν ίσους μισθούς, δεν αφορά τις γυναίκες που ασχολούνται με το φεμινισμό, που τις ενδιαφέρει η έννοια της ισότητας. Αφορά όλες τις γυναίκες. Δεξιές, Χρυσαυγίτισσες, πλούσιες, φτωχές, αριστερές, φασίστριες, σοσιαλίστριες, άθεες, της Εκκλησίας, μισογύνισσες και φεμινίστριες. Μας αφορά όλες. Αυτή η αδίστακτη πράξη, αυτή η κρατικώς ευλογημένη πλέξη του κακοποιητή με την κακοποιημένη οικογένεια, αυτή η “θα σου δείξω εγώ” στάση, αφορά όλες τις γυναίκες και αυτό ίσως γεννήσει μια δυναμική πρωτόγνωρη και βρυχώμενη. Ίσως κάπως μας ξυπνήσει.

Ελπίζω να είναι προφανές ότι αν δεν φέρουμε εμείς την όποια αλλαγή δεν θα τη φέρει κάποιος άλλος για μας. Αν δεν είναι όμως, δεν πειράζει, θα γίνει σύντομα ακόμα και στις πιο δύσπιστες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News