Η «παλιά, ωραία Αθήνα» της νεανικής ασφυξίας  

Η «παλιά, ωραία Αθήνα» της νεανικής ασφυξίας   Facebook Twitter
Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, όλα τα σχετικά δημοσιεύματα εστίασαν στην εμβληματική εμφάνιση του ως διαπομπευόμενου και «εν χρω κεκαρμένου» έφηβου τεντιμπόι στην ταινία «Νόμος 4000» του 1962.
0


Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (ΘΑΝΟΣ) ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
αιώνιος «δεύτερος» αλλά ποτέ «κακός» (η πραότητα της φυσιογνωμίας και, υποθέτει κανείς, του χαρακτήρα του, δεν το επέτρεπαν), που πέθανε πριν από λίγες μέρες στα 86 του, έπαιξε στην μακρά καριέρα του στην οθόνη σε καμιά εκατοστή ταινίες, καθώς και σε 67 (!)  βιντεοταινίες κατά την φοβερή ακμή αυτού του «ημιυπόγειου» είδους, από τα μέσα ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Κι όμως, μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, όλα τα σχετικά δημοσιεύματα εστίασαν στην εμβληματική (εδώ ταιριάζει ο ξεχειλωμένος ήδη αυτός όρος) εμφάνιση του ως διαπομπευόμενου και «εν χρω κεκαρμένου» έφηβου τεντιμπόι στην ταινία «Νόμος 4000» του 1962. Δικαιολογημένα εν μέρει, καθώς ο νεαρός τότε ηθοποιός μετέφερε μια γνήσια τραγικότητα σ’ έναν ρόλο που τον σημάδεψε ανεξίτηλα, όπως θα έλεγε ο ίδιος πολύ αργότερα: 

«Είναι σαν να τη βλέπω μπροστά μου αυτή τη σκηνή τώρα… Όταν τη γυρίζαμε πολύς κόσμος που παρακολουθούσε τα γυρίσματα που έγιναν σ’ έναν πολύ κεντρικό δρόμο της Κυψέλης, νόμιζε ότι ήταν πραγματικό περιστατικό και άρχισαν να με βρίζουν, να με φτύνουν και να με λιντσάρουν γιατί δεν είχαν καταλάβει ότι επρόκειτο για ταινία, και θυμάμαι που φώναζαν "δεν ντρέπεσαι παλιόπαιδο", γιατί οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν αληθινό και ότι όντως είχα ρίξει γιαούρτι στον καθηγητή μου».

«Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ' τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία»

Και μόνο η μαρτυρία αυτή θα έπρεπε να αποτρέπει κάθε ροπή προς τη νοσταλγική ενατένιση των «παλιών, καλών εποχών» ή της «παλιάς, ωραίας Αθήνας» σε περιόδους που η ασφυκτιούσα νεολαία βολόδερνε στο κλείνον άστυ, κοπιάροντας σπαράγματα από μοντέρνες νεανικές υποκουλτούρες που έβλεπε στο σινεμά, με κίνδυνο να γνωρίσει τη διαπόμπευση, το λιντσάρισμα και την φυλάκιση, για ένα γιαούρτι ή για οτιδήποτε αμφισβητούσε έστω και λοξά την έννομη τάξη. Συχνά χωρίς κανένα σοβαρό ή πραγματικό λόγο. Κι ακόμα δεν είχε έρθει η χούντα, η οποία εφάρμοσε με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη και αδιακρισία (σε «χίπηδες» αυτή τη φορά) τον διαβόητο πασπαρτού νόμο που θεσπίστηκε το 1958 και καταργήθηκε οριστικά το 1983. 

Θυμήθηκα τον αείμνηστο Νίκο Νικολαΐδη, που μας άφησε κληρονομιά (πέρα από τις ταινίες και τα άλλα βιβλία του) μια μυθιστορηματική και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική καταγραφή εκείνης της άγριας εποχής στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της επόμενης, που την έζησε βαθιά εκ των έσω στα νεανικά στέκια της πόλης, κακόφημα και μη, στο βιβλίο «Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμε», που κυκλοφόρησε, τραχύ και αμοντάριστο, μετά τον θάνατό του.   

«Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ' τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία», μας λέει ο 15χρονος αφηγητής, που σκοτώνει τελετουργικά τις μέρες του αναζητώντας με την παρέα του μια ηρωική διέξοδο από τη μετεμφυλιακή μουντίλα: 

«Όταν πατούσα μέσα στο παχύ τσαγαλό χαλί του κι άραζα στο βάθος δίπλα στο τζούκ-μποξ παρέα με την Τζούλι Λόντον και τον Τζόννυ Ραίη που ήταν κι ο αγαπημένος μου ξεχνούσα το γαμημένο το σχολείο το μίζερο στα Τουρκοβούνια την αφραγκιά και τι θα κάνουμε στη γαμημένη τη ζωή μας κι όταν σε λίγο πλακώναν ένα ένα τα νούμερα δε μιλούσαμε πολύ γι’αυτά που τρέχανε στην περιφέρεια της μικρής μας πόλης τα λέγαμε όλα με τα μάτια τι να πούμε; - γιά την πολιτική μη χέσω μέσα όλες τις κωλολουμπίνες τους πολιτικούς τ’αρχίδια – να φύγει ο Βασιλιάς κ’ η Φρειδερίκη στα παπάρια μας και δύο αυγά μελάτα κι άμα αφήσουνε ποτέ οι Εγγλέζοι να γίνει η Κύπρος ελληνική να με γαμήσεις επιτόπου μες στο Σύνταγμα τι σχέση έχουμε εμείς μ’όλους αυτούς τους συφιλιάρηδες και λέγαμε παρέα με τις κότες τα δικά μας – ιστορίες γιά γαμήσια και γιά γκόμενες και γιά ηθοποιούς τα νέα ροκάκια που κυκλοφορούσανε κι’ύστερα πέφταν τα φράγκα στα τραπέζια ρεφενέ – πότε γιά σινεμά πότε για Λήθη το κουτούκι πίσω από την Μόλλυ πότε για τσάρκα Κηφισιά σπάνια γιά τη Μιμόζα προς Ομόνοια στριπ-τηζ και καννιβάλισμα αραιά και πότε για κανά ποτό στου Τζίμμυ στη Βουκουρεστίου μπας και ψωνίσουμε καμμιά σικάτη βίζιτα με φράγκα…».  

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Daily / Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Μέχρι να επικυρωθεί και τυπικά ο διορισμός της και σε αναμονή του ερχομού της τον επόμενο μήνα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ «Κέρδισε κάθε μάχη» του 2015, ένα υβρίδιο απομνημονευμάτων και εγχειριδίου αυτοβοήθειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Daily / Murderbot: Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Η σειρά του Apple TV+ με πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ λειτουργεί συγχρόνως ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, ως κωμωδία καταστάσεων και ως μια σαρκαστική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει ελεύθερη βούληση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είδα τον Διονύση κάποτε

Daily / Είδα τον Διονύση κάποτε

Το εξαιρετικά εμπνευσμένο φιλμ που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα ο Λάκης Παπαστάθης για να συστήσει ή να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό τον Διονύση Σαββόπουλο, βρίσκεται πλέον διαθέσιμο στο Ertflix ως πολύτιμο κειμήλιο μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης στιγμής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Τρολάροντας προς τον Ναζισμό 

Daily / Τρολάροντας προς τον ναζισμό 

Πριν από λίγες μέρες ο Kanye West κυκλοφόρησε ένα αγρίως προβοκατόρικο, ακόμα και για τα δικά του στάνταρ, τραγούδι που λέγεται «Heil Hitler» και καταλήγει με έναν προεκλογικό λόγο του Φίρερ από το –προφανώς όχι και τόσο μακρινό– 1936. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Daily / You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Μάλλον άδοξα έληξε μετά από πέντε κύκλους και πενήντα επεισόδια μια από τις πιο ψυχαγωγικές σειρές των τελευταίων χρόνων, παρότι είχε να κάνει με τις αιμοσταγείς περιπλανήσεις ενός νοσηρά ρομαντικού κατά συρροή δολοφόνου — SPOILER ALERT.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

Daily / The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

To εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Louis Theroux για το «κίνημα» των Ισραηλινών εποίκων που έχουν πλέον βάλει ως στόχο την ισοπεδωμένη Γάζα, και προβλήθηκε πριν από λίγες μέρες στο BBC, βρίσκεται και στο YouTube, προς το παρόν τουλάχιστον.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Daily / American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Η ταινία του 2000 που βασίστηκε στο ομώνυμο, αγρίως αμφιλεγόμενο, μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, με τον Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο ενός σαλεμένου γιάπη, μοιάζει από πολλές απόψεις εξαιρετικά προφητική και ανησυχητικά επίκαιρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ