ΑΠΟ ΤΟΝ BOWIE, τον Iggy και τον Lou Reed, με τους οποίους είχε και μια πιο προσωπική σχέση, ως την πινακοθήκη του πανκ κι από τους Floyd, τους Queen, την Debbie Harry και τη Madonna μέχρι τον Snoop Dogg και τη Miley Cyrus, ο Mick Rock, που πέθανε προχθές στα 72 του, ήταν ο ροκ φωτογράφος, όπως άλλωστε υποδήλωνε και το επίθετό του, για το οποίο ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ενδέχεται να το παρεξήγησε και να το εξέλαβε ως πεπρωμένο.
Δεν πρέπει να υπάρχει πάντως άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει δει (και να μην του έχουν εντυπωθεί ως εξέχοντα υποδείγματα μιας ιδανικής ροκ εικονογραφίας) κάποια από τα διάσημα πορτρέτα ή εξώφυλλα δίσκων που γεννήθηκαν από τον φακό του.
Ήταν από τους ελάχιστους εκείνους φωτογράφους που ανήκαν και οι ίδιοι στην ροκ αριστοκρατία και είχαν πρόσβαση και ελευθερία ανήκουστες για τα σύγχρονα δεδομένα. Ίδιες παρέες, ίδιες παραστάσεις, ίδιες ψευδαισθήσεις, ίδιες ουσίες.
Η είδηση του θανάτου του μου θύμισε ένα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ του 2017 (μια χαρά οξύς και ακμαίος και πάντα στιλάτος φαινόταν τότε πάντως) πάνω στον ίδιο και στο έργο του, με τον φοβερό τίτλο (δικής του έμπνευσης) «Shot! The Psycho-Spiritual Mantra of Rock».
Σύμφωνα με την εισαγωγική κάρτα της ταινίας, το υλικό προέρχεται από το «μυαλό, το σώμα και την ψυχή του Μάικλ Ντέιβιντ Ροκ». Και εκτός από τις ιστορίες πίσω από τις εικόνες που ο ίδιος αφηγείται, υπάρχει και μπόλικο συναρπαστικό ηχητικό υλικό που είχε συγκεντρώσει σε κασέτες από φιλικές και θερμές συνομιλίες που είχε από την αρχή ακόμα της καριέρας του με προσωπικότητες όπως ο Bowie, την εποχή του Ziggy Stardust (οι φωτογραφίες του Mick Rock από εκείνη τη φάση υπήρξαν απολύτως κρίσιμες για την καθιέρωση του «ανδρόγυνου» σούπερ σταρ), ο οποίος ακούγεται να λέει πως «ο καλλιτέχνης δεν είναι παρά ένα αποκύημα της φαντασίας του κοινού». Ή όπως ο Lou Reed να δηλώνει κοφτά και εμφατικά από την εποχή του «Transformer» πως «υπάρχουν πάνω από 50.000 πρεζάκια μόνο στη Νέα Υόρκη και τους αξίζει ένα τραγούδι».
Ο ίδιος ο φωτογράφος ακούγεται, μεταξύ άλλων, να λέει στις αναπολήσεις του ότι πριν ακόμα γίνουν γνωστοί οι Queen, o Freddie Mercury «γέμιζε Κολοσσαία στο μυαλό του», ότι ο Iggy έμοιαζε απολύτως με ιγουάνα και ότι η Debbie Harry ήταν τόσο όμορφη που ήταν αδύνατο να της τραβήξεις κακή φωτογραφία.
«Ήμουν τόσο ερωτευμένος με την κοκαΐνη» λέει επίσης στο ντοκιμαντέρ. «Θυμάμαι φορές που έκανα να κοιμηθώ επτά μέρες».
Πριν κλείσει τα πενήντα, ο Mick Rock είχε ήδη υποστεί τρεις ανακοπές συν ένα τετραπλό bypass, έκτοτε πάντως το πήγαινε πολύ πιο χαλαρά με τις καταχρήσεις, ενώ ως το τέλος παρέμενε ένας υποδειγματικός επαγγελματίας και ένας εξαίρετος πορτρετίστας. «Είμαι πλέον ένας συνταξιούχος έκφυλος» είχε δηλώσει προσφάτως.
Ήταν από τους ελάχιστους εκείνους φωτογράφους που ανήκαν και οι ίδιοι στη ροκ αριστοκρατία και είχαν πρόσβαση και ελευθερία ανήκουστες για τα σύγχρονα δεδομένα. Ίδιες παρέες, ίδιες παραστάσεις, ίδιες ψευδαισθήσεις, ίδιες ουσίες.
Παιδί του ’60 και με προδιάθεση δανδή εστέτ, ανοιχτού στην ντεκαντάνς και στην ψυχεδέλεια, ήταν φοιτητής στο Κέμπριτζ όταν ξεκίνησε να φωτογραφίζει: «Βρισκόμουν με μια νεαρή κυρία σε μια κατάσταση χημικής μέθης, θα ήταν νομίζω ο καλύτερος τρόπος να το θέσω, όταν έπιασα τη φωτογραφική μηχανή κι άρχισα να τραβάω. Έπαιζα εκείνη την ώρα, υπήρχε όμως κάτι σ’ αυτό που μου άρεσε πραγματικά... Δεν αντιλαμβάνομαι καθόλου τη δουλειά μου ως την καταγραφή ή την αποκάλυψη προσωπικοτήτων. Η δουλειά μου είναι να παγώνω τις σκιές και να εμφιαλώνω τις αύρες».
