Κομμένες οι νουάρ φαντασιώσεις και η ομιχλώδης ατμόσφαιρα στις μπάρες. Θα το συνηθίσουμε κι αυτό.
SHORTCUT
Το Πολυτεχνείο έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί ως φετίχ, μαυσωλείο, έθιμο, εργαλείο, άλλοθι, μοχλός ανέλιξης. Είναι αδύνατον, όμως, να ακυρωθεί, γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι σύμβολο υπέρβασης τέτοιων ευτελών «χρήσεών» του.
Μήπως έχουμε κολλήσει σε μια λούπα αέναης περιδίνησης σε ένα οικείο και ασφαλές τοπίο συναισθηματικού τουρισμού;
SHORTCUT ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ
Το «αυστηρά ακατάλληλο» Τζόκερ και το «κατάλληλο για όλους» ενήλικο μπουρδέλο των πρωινάδικων
Ακατάλληλη κανονικότητα: Όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση στον πρωινό καημό της «Εύης, 32 ετών: Προσπαθώ να τα φτιάξω με τον αρραβωνιαστικό της πρώην κουνιάδας μου για να την εκδικηθώ που με χώρισε».
Το «Τζόκερ» είναι…
Από ένα σημείο και μετά, η ταινία άρχισε να λειτουργεί ως το απόλυτο ψυχολογικό τεστ προσωπικότητας των ημερών μας. Κι αυτό δεν είναι κακό, σίγουρα.
«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια
Η εξέδρα των φανατικών οπαδών στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, που λειτούργησε για πρώτη φορά ακριβώς πριν από 40 χρόνια, ήταν για τους έφηβους οπαδούς ένα ελεύθερο πεδίο αντικοινωνικής συλλογικότητας.
Η τυραννία του ξερόλα και η ισχύς του «δεν ξέρω»
Το «δεν ξέρω» ή το «δεν μπορώ να έχω άποψη» δεν προκαλεί emoji, ούτε «αντιδράσεις», ούτε σχόλια, ούτε κοινοποιήσεις, εμπεριέχει όμως, μέσα στην αδυναμία του, ένα ισχυρό αντίδοτο στον ορυμαγδό «αυθεντίας» που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση στο εξωτερικό.
Το Απόλλων και το Αττικόν μπορεί να επιστρέψουν, η παλιά «κανονικότητα» όμως κάηκε ολοσχερώς
Χρόνια περιμένουμε να επουλωθεί η πληγή του καμένου κτιρίου στη Σταδίου. Μάταια όμως. Τα χαλάσματα παραμένουν εκεί, σαν καλλιτεχνική εγκατάσταση με θέμα την οργή, το τραύμα, τις ψευδαισθήσεις, τις κοινωνικές ρωγμές.
Από την ΠΑΣΠ στη NASA: Σκέψεις με αφορμή την περίπτωση της Ελένης Αντωνιάδου
Ένα αφήγημα εθνεγερσίας, επιστημονικής φαντασίας και «αιμορραγίας εγκεφάλων» στο εξωτερικό
Προσεχώς περιβαλλοντική «Αποκάλυψη»· κατάλληλο για όλους
Οικολογία του τρόμου, κλιματικό απαρτχάιντ, σενάρια επικείμενης Αποκάλυψης… Με το καλημέρα της νέας σεζόν, τα άρθρα του Τζόναθαν Φράνζεν και του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο «New Yorker» και στον «Independent» αντίστοιχα μας καλούν να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα και κάθε ψευδαίσθηση.
Είδα όνειρο ότι είμαι υπέρ του Βαρουφάκη και ξύπνησα κάθιδρος και κατηφής
Εκεί φτάσαμε, λοιπόν, μ' αυτά που ακούμε. Να σκεφτόμαστε σοβαρά τη συσχέτισή μας με το όραμα του Βαρουφάκη ‒ όποιο κι αν είναι αυτό, οι επαίτες δεν μπορούν να είναι εκλεκτικοί.
Η κόλαση είναι οι διακοπές των άλλων
Σαν να μην έφτανε η καθημερινή φόρτιση, η ατμόσφαιρα στην πόλη επιβαρύνεται επιπλέον με προσδοκίες, με λαχτάρες, με επιθυμίες απόδρασης, με οράματα από παλιά καλοκαίρια αλλά και φθόνο.
Το δίλημμα της Κυριακής
Ο ψηφοφόρος που δεν έχει να περιμένει τίποτα (προσωπικά ή συλλογικά) από το αποτέλεσμα, ούτε λιγότερο πατριώτης είναι, ούτε χαβαλές, ούτε τελεί υπό πολιτική παραίτηση. Σε παράλυση βρίσκεται, διότι πλέον τα έχει δοκιμάσει κυριολεκτικά όλα.
Θερινά σινεμά – Netflix: 0-0
Κάποτε μου φαινόταν αδιανόητο να δω καινούργια ταινία σε θερινό λόγω των «απαράδεκτων» συνθηκών. Τζάμπα νεανικός σνομπισμός, άστοχη αντικοινωνικότητα και αλαζονική ξινίλα: τώρα η νεολαία βλέπει ταινίες στο κινητό.
Το φάντασμα της ελευθερίας και η «χρυσή» μποεμία στην Ύδρα του '60
Παρακολουθώντας στο μικρό θεριό σινεμά της Ύδρας μια «κλειστή» προβολή του νέου ντοκιμαντέρ για τον δεσμό του Λεόναρντ Κοέν και της Μαριάν Ιλέν στο νησί τη δεκαετία του '60
Επιστροφή στο μέλλον: 70 χρόνια από το «1984» του Όργουελ
Τον Ιούνιο του 1949 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το βιβλίο που σήμερα μοιάζει πιο έντονα από ποτέ ως «ο αποκαλυπτικός κώδικας των χειρότερων φόβων μας»
Φινάλε κύκλου ή φινάλε σειράς οι επερχόμενες εκλογές;
Καταρχάς, ας χαρούμε για τη μεγάλη πτώση των νεοναζί αλλά και για τη χαμηλή επίδραση των παραπλανητικών «αντηχείων» των social media.
Βλέποντας για πρώτη φορά «Game of Thrones» στο φινάλε του
Φοβόμουν ότι θα μπερδευτώ ακόμα περισσότερο μ’ αυτήν τη βραχύβια, τουριστική παραμονή στο σύμπαν του Γουέστερος, αλλά τελικά κάτι έπιασα, καθώς η σειρά βάδιζε αργά και με ελεγειακούς τόνους προς το αιώνιο σούρουπο
Ναι, είμαστε ρατσιστές – τέλος στα προσχήματα
Τελευταία, το ερώτημα «Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;» μοιάζει όχι απλώς ρητορικό αλλά ανεκδοτολογικής υφής, τύπου «Είναι ο Πάπας καθολικός;» ή «Χέζει η αρκούδα στο δάσος;».
Η μακρόσυρτη και πληκτική σταύρωση του Γούντι Άλεν
Αρνούνται, λέει, οι εκδότες στις ΗΠΑ ακόμα και να ακουμπήσουν το βιβλίο απομνημονευμάτων του 83χρονου σκηνοθέτη από τη στιγμή που το όνομά του έχει καταστεί επίσημα «τοξικό» και εγγυάται μόνο αγωγές, απειλές και διαφυγόντα κέρδη.
Τι θα κάνεις το Πάσχα; Τίποτα, ελπίζω.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι στην εποχή μας «τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να μην κάνεις τίποτα» και η «ψηφιακή» νηστεία απαιτεί θέληση και θυσίες.
Παναγία των Παρισίων: Τι φρέσκια κόλαση είναι, πάλι, τούτη;
Παρ’ ότι έχουμε αναισθητοποιηθεί σ’ ετούτον τον αιώνα από την ατέλειωτη λιτανεία βίαιων και τρομακτικών γεγονότων στη μικρή μας οθόνη, η τελετουργική σχεδόν καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων έμοιαζε με «φρέσκο τρόμο» δυσοίωνης υφής πριν παραληφθεί για διαχείριση από τα social media.
<
>
