Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
SHORTCUT
Οι πρακτικές διαπόμπευσης και στιγματισμού –το λεγόμενο «Covid shaming»– δικαίων και αδίκων είναι ένα από τα αναπόφευκτα αλλά και πιο θλιβερά απότοκα αυτής της πανδημίας.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
SHORTCUT ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ
«The Crown» στα ΄80s: Έτσι ήταν, αν έτσι νομίζουμε
Κάποτε βλέπαμε τους φανταστικούς χαρακτήρες στην τηλεόραση σαν να είναι αληθινά πρόσωπα. Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο.
Υβριδικές φυλές του δεύτερου lockdown
Η δεύτερη καραντίνα δεν μοιάζει και πολύ με την πρώτη, ούτε ως συνθήκη ούτε ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Η Ευρώπη του φετινού Νοέμβρη μυρίζει απόγνωση και μπαρούτι
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι μέρες των τραγουδιών στα μπαλκόνια δεν θα ξανάρθουν αυτήν τη φορά. Και το επόμενο καλοκαίρι είναι πολύ, πολύ μακριά.
Καταφτάνει ο πιο περίεργος χειμώνας της ζωής μας
Ο καιρός άλλαξε, μαζί με το ψυχολογικό κλίμα, που φαίνεται να απλώνεται όλο και πιο μουντό σχετικά με την εξέλιξη και τις χειμερινές προοπτικές της πανδημίας.
Απόδραση από την Αθήνα
Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
Ανεξαρτήτως της δικαστικής απόφασης, είμαστε βαθιά μπλεγμένοι
Μια κουβέντα είναι το «σιγά μη φοβηθώ», και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο φορτίο, ανέμελη σαν σφύριγμα στον αέρα. Είχαμε φοβηθεί πολύ και φοβόμαστε ακόμα.
Μια εικόνα, πεντακόσιες λέξεις
Η ζωή μου όλη με τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Αχιλλέα Μπέο.
Άντε πάλι με τη δύσμοιρη ελληνική τηλεόραση
Πρόκειται εδώ και πολλά χρόνια για ένα μαυσωλείο αβάσταχτης κακογουστιάς και «επίπλαστης ευδαιμονίας», που απευθύνεται στρατηγικά στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή.
Για τα πανηγύρια
Ντόπιοι, απόδημοι, Αθηναίοι, ξένοι, αγκαλιασμένοι σε κατάσταση διονυσιακής μέθεξης. Τα περισσότερα πανηγύρια δεν απευθύνονται στους θηρευτές του αυθεντικού. Σημασία έχει η συνεύρεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό του νησιού σε συνθήκες δημοκρατικής «έκστασης».
Ο Ρίνγκο έγινε 80, αλλά λέει 79, για να γιορτάσει κανονικά του χρόνου
Ο αιωνίως χαλαρός και μακάριος ντράμερ των Beatles κλείνει τα 80, αλλά μοιάζει με ακμαίο εξηντάρη της διπλανής πόρτας που δεν βρίσκει τον λόγο να αλλάξει προδιάθεση λόγω ηλικίας και μόνο.
Εκείνο το παράξενο καλοκαίρι του 2020
Τα μέρη μοιάζουν ξαφνικά πιο φρέσκα και πιο πολύτιμα και πιο αποκλειστικά, παρότι οι μάσκες και τα μέτρα περί απόστασης υπενθυμίζουν την κλινική υφή των περιστάσεων.
Το σάουντρακ της δυστοπίας
Ένα από τα πιο «δυστοπικά» εφέ της πανδημίας είναι αυτός ο ήχος-κονσέρβα με τον οποίο πλαισιώνονται πλέον οι μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων για να κρυφτεί η απέραντη σιωπή που απλώνεται στις άδειες εξέδρες.
Πού παίζουν Αλεξίου τώρα που αποσύρθηκε;
Έχει κανείς την αίσθηση ότι ακόμα και τόσο διάσημοι ερμηνευτές ακούγονται πλέον κυρίως μόνο κατ’ ιδίαν ή σε κάτι εκλεκτικά, κλειστά ξενυχτάδικα, κι αυτών η τύχη όμως μοιάζει επισφαλής στις νέες, απαγορευτικές συνθήκες.
Αγάλματα ακούνητα, αμίλητα και αμφιλεγόμενα
Μπορεί να μην έχουμε προφανή αγάλματα προς αποκαθήλωση, κατά το πνεύμα των ημερών στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, δεν είχαμε όμως ανάγκη από άλλο ένα μνημείο ελληνοχριστιανικού μεγαλείου σαν αυτό που εγκαινίασε στον Πειραιά ο Άδ. Γεωργιάδης.
Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα, χώρα τραγική
Άλλο ένα επεισόδιο κατήφειας και αγανάκτησης για τη χώρα που, παρά τα μύρια στραβά της, εξακολουθεί να αποτελεί ένα τεράστιο πολιτισμικό υπόδειγμα που καθοδηγεί τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές μας.
Στις πόσες επανεκκινήσεις καιγόμαστε;
Το καλοκαίρι αναμένεται, αν όχι καυτό, σίγουρα μακρύ και περίεργο. Και γεμάτο αχαρτογράφητα ναρκοπέδια διαφόρων ειδών που απαιτούν την καλλιέργεια νέων δεξιοτήτων στη διαχείριση του χώρου, της κοινωνικότητας, της επαφής.
Για τον σεισμό της Κεφαλονιάς το '53: Το μόνο βιβλίο που διάβασα στην πανδημία
Το μικρό και θαυματουργό πεζογράφημα της Καίης Τσιτσέλη «Ο θάνατος μιας πόλης» ήταν το μοναδικό βιβλίο που κατάφερα να διαβάσω μέσα στην πανδημία.
Μακριά κι αγαπημένοι: Μετά την Ιταλία, εμείς;
Νίπτουμε τας χείρας μας όλη μέρα – τι άλλο μπορούμε να κάνουμε στην πραγματικότητα; Αυτό μόνο, και να περιμένουμε τη σειρά μας στην ακολουθία της πανδημίας, ελπίζοντας ότι τελικά δεν θα έρθει.
Την εποχή των ανατρεπτικών αποκαλύψεων…
Η ζωή ως σουρεάλ διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση.
<
>
![Κοσμοσυρροή ξανά στην Ερμού: Μεγάλες ουρές έξω από τα καταστήματα [ΕΙΚΟΝΕΣ]](/icache/380/250/2/1698210_ερμου-2.jpg)
