Το μικρό και θαυματουργό πεζογράφημα της Καίης Τσιτσέλη «Ο θάνατος μιας πόλης» ήταν το μοναδικό βιβλίο που κατάφερα να διαβάσω μέσα στην πανδημία.
SHORTCUT
Νίπτουμε τας χείρας μας όλη μέρα – τι άλλο μπορούμε να κάνουμε στην πραγματικότητα; Αυτό μόνο, και να περιμένουμε τη σειρά μας στην ακολουθία της πανδημίας, ελπίζοντας ότι τελικά δεν θα έρθει.
Η ζωή ως σουρεάλ διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση.
SHORTCUT ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ
Η ανεμελιά φεύγει, ο Καμί έρχεται: Ο κοροναϊός, η Πανούκλα κι εμείς
Εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, είμαστε πιο συνδεδεμένοι μεταξύ μας από ποτέ στον πλανήτη και η ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού προκαλεί τη μοιρολατρική ιδέα ότι πληρώνουμε το τίμημα αυτής της παγκόσμιας διασύνδεσης.
Αλίμονο στους γέρους
«Γιατί να με παρεξηγήσει ο κύριος Αγησίλαος που τον είπα γέρο; Σάμπως είπα τίποτα κακό; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, βρε αδερφέ – έτσι είναι η κλίμαξ δηλαδή: νέος, μεσόκοπος, γέρος, τέζα».
Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος
Ήταν τέτοιο το δέος και η συγκίνηση, που μόνο με υπερβατικούς και αφηρημένους όρους μπορεί να ανακληθεί εκείνη η εμπειρία.
«Μπορώ να το γράψω ή θα με σταυρώσουν;»: Η αρθρογραφία απέναντι στην οχλοκρατία των social media
Οι αρθρογράφοι αντιμετωπίζονται πλέον αποκλειστικά ως εκπρόσωποι μιας συγκεκριμένης ατζέντας ή κοινότητας. Πριν ξεκινήσουμε να κάνουμε κλικ σε ένα άρθρο, το πρώτο που θέλουμε να γνωρίζουμε είναι πού ακριβώς ανήκει ο/η συγγραφέας του.
«Μα τι το πέρασες εδώ; Ξενοδοχείο;»: Το αποπάνω μου διαμέρισμα έγινε Αirbnb
Είναι αυτή η ενοχλητική ιδέα της περιστρεφόμενης πόρτας με τους περιστασιακούς ενοίκους που διαρκώς έρχονται, τα «σπάνε» και φεύγουν, και ξανά από την αρχή. Είναι και ο (ρεαλιστικός) φόβος ότι μπορεί το «δικό» σου διαμέρισμα να είναι το επόμενο.
Οι φασίστες είναι σαν κι εσένα κι εμένα, με τη διαφορά ότι είναι φασίστες
Είναι ντροπή να τίθεται ζήτημα ελευθερίας του λόγου σχετικά με την προβολή τόσο σκοταδιστικών απόψεων και τόσο σκοτεινών κύκλων που έχουν βγει από το γραφικό καβούκι τους και διεκδικούν (αν δεν έχουν κατακτήσει ήδη) κυρίαρχη θέση στη δημόσια συζήτηση.
Κάθε φορά που χτυπάει το κινητό, υποθέτω ότι κάτι φριχτό συνέβη
«Τι φρέσκια κόλαση είναι τούτη πάλι;», που αναφωνούσε και η Ντόροθι Πάρκερ όποτε χτυπούσε άξαφνα το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας.
Η δεκαετία που τα social media σκέπασαν τα πάντα
Άλλο τα social media, άλλο η ζωή εκεί έξω, λέγαμε όχι και τόσο παλιότερα. Πλάνη οικτρά.
«Ιστορία γάμου»: Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ
Και μετά την προβολή της ταινίας στο Netflix, ακολουθούν τα ερωτήματα: τελικά ποιος είχε δίκιο και με ποιον από τους δύο είμαστε εμείς; Κι αν χωρίζουν αυτοί, που, τέλος πάντων, φαίνονται να είχαν χτίσει μια ιδανική σχέση, τι ελπίδες έχουμε εμείς οι υπόλοιποι;
Ο Σαββόπουλος στα 75
Ο Διονύσης Σαββόπουλος επέλεξε την οδό της μαζικής δημοσιότητας. Δεν περπατά στο νερό, ούτε γαληνεύει τη θύελλα, όπως μοιάζει κάποιες φορές να πιστεύει, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος – αν και πολλά τραγούδια του σίγουρα είναι.
Μικρή ελεγεία για το τέλος του καπνίσματος σε μπαρ και ταβέρνες
Κομμένες οι νουάρ φαντασιώσεις και η ομιχλώδης ατμόσφαιρα στις μπάρες. Θα το συνηθίσουμε κι αυτό.
Εκεί Πολυτεχνείο
Το Πολυτεχνείο έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί ως φετίχ, μαυσωλείο, έθιμο, εργαλείο, άλλοθι, μοχλός ανέλιξης. Είναι αδύνατον, όμως, να ακυρωθεί, γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι σύμβολο υπέρβασης τέτοιων ευτελών «χρήσεών» του.
«Friends» και «Last Christmas»: Μήπως είμαστε ήδη στο καθαρτήριο και δεν το ξέρουμε;
Μήπως έχουμε κολλήσει σε μια λούπα αέναης περιδίνησης σε ένα οικείο και ασφαλές τοπίο συναισθηματικού τουρισμού;
Το «αυστηρά ακατάλληλο» Τζόκερ και το «κατάλληλο για όλους» ενήλικο μπουρδέλο των πρωινάδικων
Ακατάλληλη κανονικότητα: Όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση στον πρωινό καημό της «Εύης, 32 ετών: Προσπαθώ να τα φτιάξω με τον αρραβωνιαστικό της πρώην κουνιάδας μου για να την εκδικηθώ που με χώρισε».
Το «Τζόκερ» είναι…
Από ένα σημείο και μετά, η ταινία άρχισε να λειτουργεί ως το απόλυτο ψυχολογικό τεστ προσωπικότητας των ημερών μας. Κι αυτό δεν είναι κακό, σίγουρα.
«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια
Η εξέδρα των φανατικών οπαδών στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, που λειτούργησε για πρώτη φορά ακριβώς πριν από 40 χρόνια, ήταν για τους έφηβους οπαδούς ένα ελεύθερο πεδίο αντικοινωνικής συλλογικότητας.
Η τυραννία του ξερόλα και η ισχύς του «δεν ξέρω»
Το «δεν ξέρω» ή το «δεν μπορώ να έχω άποψη» δεν προκαλεί emoji, ούτε «αντιδράσεις», ούτε σχόλια, ούτε κοινοποιήσεις, εμπεριέχει όμως, μέσα στην αδυναμία του, ένα ισχυρό αντίδοτο στον ορυμαγδό «αυθεντίας» που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση στο εξωτερικό.
Το Απόλλων και το Αττικόν μπορεί να επιστρέψουν, η παλιά «κανονικότητα» όμως κάηκε ολοσχερώς
Χρόνια περιμένουμε να επουλωθεί η πληγή του καμένου κτιρίου στη Σταδίου. Μάταια όμως. Τα χαλάσματα παραμένουν εκεί, σαν καλλιτεχνική εγκατάσταση με θέμα την οργή, το τραύμα, τις ψευδαισθήσεις, τις κοινωνικές ρωγμές.
Από την ΠΑΣΠ στη NASA: Σκέψεις με αφορμή την περίπτωση της Ελένης Αντωνιάδου
Ένα αφήγημα εθνεγερσίας, επιστημονικής φαντασίας και «αιμορραγίας εγκεφάλων» στο εξωτερικό
<
>
