Η πόλη-φάντασμα

Κυριακή 6/12, 11:30 π.μ.

Ξυπνάω από τον ήχο των ελικοπτέρων. Για άλλη μια χρονιά. Μπαίνω στο λεωφορείο  550 (Παλαιό Φάληρο-Κηφισιά, μια γραμμή που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές). Κοιτάω έξω από το τζάμι καθώς ανεβαίνουμε: Καλλιμάρμαρο, Βασιλέως Κωνσταντίνου, Αμπελόκηποι, Κηφισίας. Δέκα-δέκα οι αστυνομικοί έξω από την Εθνική Πινακοθήκη, τις πρεσβείες, τους σταθμούς του μετρό, και γύρω τους ξέχειλοι οι κάδοι των σκουπιδιών με στρώματα, πεταμένα απορρυπαντικά και χαρτιά που πετάνε δεξιά κι αριστερά μέσα στην γκριζάδα.

Δευτέρα 7/12, 10:30 π.μ.

Κατηφορίζοντας την Όθωνος, μετράω ραγισμένα τζάμια και παραπατάω ανάμεσα στα γυαλιά και τα σπασμένα μαρμάρινα σκαλιά. Στη διάβαση της Φιλελλήνων περιμένω να ανάψει το φανάρι δίπλα σε ένα ξεριζωμένο πράσινο κολωνάκι παρκαρίσματος, παρέα με μια διμοιρία των ΜΑΤ. Ανασυντάσσονται - ασπίδες, ασφυξιογόνες μάσκες, ζώνες. Διασχίζουμε όλοι μαζί τη διάβαση αποφασιστικά - ακούω τις μπότες τους που χτυπάνε με δύναμη στην άσφαλτο. Στο γραφείο ακούμε για ώρες τα ελικόπτερα που κάνουν γύρους πάνω από το κέντρο. Λίγο αργότερα κατεβαίνω στην είσοδο της LifΟ στη Βουλής μαζί με δυο παιδιά από το γραφείο. Μια ομάδα δέκα αστυνομικών έχει ξαποστάσει έξω από την είσοδο του κτιρίου πάνω στα παπάκια της. Στα κράνη τους γράφει και την ομάδα τους, «Ομάδα Δίας». Δεν ξέρω τι κάνει η ομάδα Δίας, ούτε η «Ζήτα» ή η «Δέλτα». Οι άλλοι κάτι ψιλοσυζητάνε, εγώ πάλι δεν έχω όρεξη να πω απολύτως τίποτα. Η ομάδα Δίας, πάλι, είναι λαλίστατη. «Θα τους γαμήσουμε» λέει δυνατά ο ένας στους υπόλοιπους. Κανείς μας δεν λέει τίποτα. Στο ασανσέρ συναντάω μια κοπέλα που δουλεύει σε άλλο όροφο, μου λέει «Τουλάχιστον με όλους αυτούς απ' έξω δεν θα μας την πέσουν, ε;». Δεν της απαντάω, κυρίως γιατί δεν ξέρω τι να της πω. Αισθάνομαι μουδιασμένη. Γυρνάω στο γραφείο και δουλεύω ακούγοντας και πάλι τα ελικόπτερα που πετάνε σε κύκλους πάνω από το κεφάλι μου.

Δευτέρα 7/12, 8:30 μ.μ., γυρίζοντας σπίτι

Περιπλανιέμαι σε μια πόλη-φάντασμα: είναι πιο πολλοί οι αστυνομικοί στους δρόμους παρά οι περαστικοί. Μερικά άδεια τρόλεϊ περνάνε φωτισμένα από την άδεια Φιλελλήνων. Σε όλο το μήκος της πλατείας Συντάγματος, μπροστά από κλούβες, διμοιρίες και αστυνομικούς, τα ταξί περιμένουν πελάτες που δεν θα έρθουν ποτέ μπροστά σε κονσέρβες γατοτροφών, διαφημιστικά φυλλάδια και σακούλες από γεμιστά κρουασάν. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Δεν έχω ιδέα.