Τι μου αρέσει σε όλο αυτό που λέμε φαγητό φέτος. Από τον Μιχάλη Μιχαήλ

Το ρετρό

Δεν είναι μόνο το βιβλίο με συνταγές μαγειρικής του Σαλβαντόρ Νταλί που έχει επανακυκλοφορήσει μετά από δεκαετίες που ήταν εκτός κυκλοφορίας. Ούτε και τα άρθρα σε ξένες κυρίως εφημερίδες που ανακαλύπτουν φωτογραφίες από βιβλία μαγειρικής αλλοτινών εποχών και τις μοστράρουν ως αξιοπερίεργο. Είναι αυτό το διασκεδαστικό παιχνίδι με τη μνήμη και το παρελθόν που μόνο πράγματα της καλοπέρασης μπορούν να σου προσφέρουν. Κοιτάς, ας πούμε, την Baked Alaska που έβγαλαν στην Cookoovaya να περνάει από μπροστά σου και θυμάσαι πολλά. Ότι έμαθες να φτιάχνεις ιταλική μαρέγκα από τον πατέρα σου σε ανύποπτη στιγμή. Και πως ευτύχησες να δεις στα '80s μία τουλάχιστον σημαντική εκδοχή αυτού του γλυκού, τότε που δεν είχες ιδέα, να διασχίζει ένα σαλόνι που στα βάζα είχε γαρίφαλα φλεγόμενη, έτσι όπως έπρεπε.

Το Healthy

Όσο κι αν θες να το αποφύγεις, υπάρχει εκεί έξω ένας ωκεανός πλέον από πληροφορία για τον υγιεινό τρόπο διατροφής και μαγειρικής. Ωμοφαγία, βιγκανισμός, χορτοφαγία και πολλά ακόμα. Αβοκάντο, λάδι καρύδας, kale κι άλλα παράξενα λαχανικά. Μπορεί κανείς να γίνει υστερικός. Να τρελαθεί. Και να ξοδέψει πολλά λεφτά αδίκως, γιατί όλα αυτά είναι πανάκριβα. Χωρίς να λέω «ναι» με σιγουριά, πιστεύω πως είναι κάτι που πρέπει να εξερευνήσουμε και να βρούμε ποια απ' όλα αυτά μας βολεύουν, μας αρέσουν, τα απολαμβάνουμε, μας κάνουν καλό χωρίς να προκαλούν υστερία. Σε όποιον επιθυμεί να διαπιστώσει πώς μπορεί να πετύχει την απόλυτη νοστιμιά, χωρίς να καταναλώνει κρέας ας πούμε (για μένα αυτό είναι μια αρχή), θα πρότεινα να διαβάσει και να μαγειρέψει συνταγές από το Plenty και Plenty More του Yotam Ottolenghi. Θα εκπλαγεί ευχάριστα. Είναι ένα πανηγύρι γεύσεων, χρωμάτων και υλικών. Και είναι ένα από τα μοναδικά βιβλία χορτοφαγικής μαγειρικής όπου οι συνταγές σε κάνουν να ξεχνάς ότι «κάτι λείπει». Είναι τέλειες.

Οι συνταγές στο Plenty More του Yotam Ottolenghi θα σας εκπλήξουν ευχάριστα.

Οι επιλογές

Το ξέρεις ότι πλέον μπορείς να παραθέσεις ένα τραπέζι χωρίς να κάνεις τον παραμικρό κόπο στην κουζίνα σου, πέρα από μια απλή προετοιμασία και μια απλή επίσκεψη σε μερικά καλά μαγαζιά της πόλης. Και πριν βιαστείτε να πείτε ότι όλο αυτό κοστίζει, τα αλλαντικά, τα τυριά κ.λπ., να σας πω ότι υπάρχουν λύσεις για όλα τα βαλάντια και ότι στο φαγητό less is more. Το πιστεύω απόλυτα πια αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθεις την πόλη σου. Τα μαγαζιά, τις λαϊκές, να ξέρεις ποιος φέρνει τι και πότε. Αν γουστάρεις το καλό φαΐ, πρέπει πια να βγεις από τη βολή σου και να ανακαλύψεις την πόλη. Ποτέ ξανά δεν υπήρχαν τόσες κάβες, τόσα delis, τόσοι φούρνοι στην Αθήνα όπως σήμερα. Είμαστε τυχεροί.

Η αναζήτηση της νοστιμιάς

Δεν πετυχαίνει πάντα. Κι εμένα με εξοργίζουν οι αποτυχημένες προσπάθειες, οι υπερβολές, οι πειραματισμοί. Τα ελληνικά εστιατόρια και οι Έλληνες σεφ δεν προσπαθούν μόνο να αντιγράψουν ή να αφομοιώσουν τάσεις από αλλού, όπως συχνά τους κατηγορούμε. Γίνονται πολύ σοβαρές προσπάθειες. Κι αν ακόμα δεν έχουν μπει στη σωστή συχνότητα με τον έξω κόσμο ή δεν έχουν αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να κάνουν αυτό που θέλουν, έρχεται ο καιρός που όλα θα γίνουν σωστά. Τρώμε, πάντως, πολύ καλά τα τελευταία χρόνια στα αθηναϊκά εστιατόρια. Έχουν υπάρξει μεγαλειώδεις στιγμές. Έχουμε δοκιμάσει πιάτα που τα θυμόμαστε και τα αναζητούμε. Και έχουμε γίνει κι εμείς πιο περιπετειώδεις στις επιλογές μας. Έχει μπει ο όρος fun στην εμπειρία μας. Σιγά-σιγά όλα θα γίνουν.

Και κάτι που λείπει

Καλά τα εστιατόρια, οι διεθνείς τάσεις, το street food κ.λπ. Τείνει όμως να εκλείψει η ταβέρνα, τουλάχιστον όπως τη σκέφτομαι εγώ. Απλή, νοικοκυρεμένη, με πέντε φαγητά θεία και (μακάρι) λίγη μουσική τα Σαββατοκύριακα. Όχι κοσμικά γλέντια. Λίγα ρεμπέτικα, ένα παλιό λαϊκό, έτσι όπως γινότανε παλιά, μερικά χρόνια πριν μετατραπεί όλο το κέντρο της πόλης σε ένα γιγαντιαίο σουβλατζίδικο. Αυτά πρέπει να ξαναγίνουν. Σας φιλώ.