Υπάρχουνομάδες που σώζονται από τη νοσταλγία.Που περνούν ηρωικά στην Ιστορία, γιατίχαϊδεύτηκαν από τη μοίρα και τιςαναμνήσεις, και βρέθηκαν την κατάλληληστιγμή στο κατάλληλο σημείο, με τοιδανικό οπλοστάσιο. Δεν είναι πολλές.Ο Παναθηναϊκός του Δομάζου. Η Εθνικήκαι ο Άρης του Γκάλη. Η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς.Ο Ολυμπιακός των (γκρίζων) ποδοσφαιρικώνπρωταθλημάτων. Η Eθνικήτου Ρεχάγκελ. Και εδώ και δυο χρόνια ηΕθνική μπάσκετ του μαθητευόμενουφιλοσόφου Παναγιώτη Γιαννάκη.
Δενείναι θέμα νίκης, άλλωστε τέταρτοιήρθαμε. Είναι θέμα στυλ. Attitude,που θα έλεγαν και οι αγγλόφιλοι σχολιαστέςτης αθλητικής μασονίας του μπάσκετ. Τηνεποχή του Μεγάλου Ψέματος, του χορούτων Τεράτων των εκλογών, αυτή η ομάδαδίδαξε όχι το απεχθές αμερικάνικο καιιωαννίδειο αδιέξοδο «ο πρώτος είναιπρώτος, ο δεύτερος τίποτα», ούτε τοφθηνό και κοντόφθαλμο πατριωτισμό τηςφουστανέλας. Είπε απλά λόγια, που μπορείνα ακούγονται σαν φθηνές χάρτινεςφιλοσοφίες, αλλά στην πράξη είναιακριβότερα και από τη νίκη: Δεν δέχομαινα μην προσπαθήσω. Και ας χάσω. Και ανκουραστώ, θα βοηθήσω τους φίλους πουτυγχάνουν και συμπαίκτες μου. «Σαςαγαπώ με τα μειονεκτήματά σας»,που είπε και ο Γιαννάκης, ο οποίος όσομεγαλώνει γίνεται όλο και πιο μελό, όλοκαι πιο (λαϊκός) σοφός.
Πρινξεκινήσει το τουρνουά στην Ισπανία, οιεκατομμυριούχοι twentysomethingμπασκετμπολίστες μαζεύτηκαν καιαποφάσισαν το πριμ για τη περσινή δεύτερηθέση στο Παγκόσμιο να το δώσουν στουςανασφάλιστους συμπαίκτες τους στην Α2.Η μπασκετική ηγεσία ίδρωσε. «Συνδικαλιστέςείστε ή παίκτες;» άφρισαν σανΑνθυπολοχαζοί του αθλήματος, εκτεθειμένοιαπό τη δική τους ανοργανωσιά και τουςλοιδόρησαν. Τα παιδιά δεν απάντησαν. Τινα πεις σε κινούμενα συμπλέγματα;
Η τελευταίαπρόταση, δυστυχώς για τη στήλη και τοντίτλο της, ταιριάζει περισσότερο στοτραχύ ποδόσφαιρο. Την εποχή του Euroτης Πορτογαλίας, τότε που οι αδηφάγεςτράπεζες τόκιζαν δάνεια για φωνακλάδικαταξίδια στην Πορτογαλία, οι ποδοσφαιριστέςδιαπραγματεύονταν με διαλεκτική Ελβετούτραπεζίτη το πριμ από την πολιτεία.Άσχημη εικόνα, ακόμα και αν με τους όρουςτης αγοράς τα λεφτά τα δικαιούνταν. Απλάδεν χρειαζόταν αυτή η θολωμένη λάμψητου πεινασμένου στο βλέμμα. Και αςσβηστεί από την Ιστορία που κάτι τέτοιατα συνωστίζει σαν υποσημείωση και τελικάτα αφανίζει.
σχόλια