H πάλη των τάξεων

H πάλη των τάξεων Facebook Twitter
0

Υπάρχειένα καλό σενάριο που λέει ότι η κατάρρευσητων κομμάτων θα γεννήσει κάτι καινούργιο.Ίσως. Θα είναι όμως κάτι υγιές; Τιςτελευταίες μέρες βλέπουμε να συμβαίνειαυτό που όλοι μύχια ξέραμε: Οι πολιτικοίεκμηδενίζονται, ο ένας μετά τον άλλον,και διάχυτη είναι η εικόνα μιας γενικήςπαρακμής του Κράτους. Όμως η διαφθοράδεν είναι κάτι καινούργιο στην πολιτική.

Συχναβαφτίζουμε τις επιθυμίες μας τάσεις.Θα θέλαμε κάτι να συμβεί. Το θέλαμε καιόταν το ΠΑΣΟΚ είχε βυθίσει τη χώρα στηλάσπη των σκανδάλων. Νέοι αρχάγγελοιεμφανίστηκαν, σεμνοί και ταπεινοί,ξιφήρεις - και να πού καταντήσαμε.Φαίνεται σαν το ίδιο το σύστημα τουΚοινοβουλίου να κατατρώγεται από ένασαράκι ενδογενές που αργά ή γρήγοραερειπώνει κάθε ιδεολογία (αν και εφόσονυπάρξει). Αν η δημοκρατία είναι κάτιτόσο σπουδαίο όσο ήταν στα χρόνια τουΠερικλή (με τους δούλους να πλειοψηφούνστα σκοτεινά), τότε πώς γίνεται κατ'εξακολούθησιν να εκλέγονται διεφθαρμένοιάνθρωποι; Μήπως έχει υπερκτιμηθεί η«λαϊκή βούληση» - η οποία είναιπια ένα ρημάδι βούλησης ανθρώπων πουτους πήρε τα μυαλά η τηλεόραση και έμαθαννα μιμούνται τα κιτς πρότυπα των media;Μήπως το σύστημα φρακάρισε και όλαεξωθούν το νεαρό κόσμο στη στυγερήμοναξιά της υποκουλτούρας του ή σε ένακυνικό λαπάδιασμα: να γίνει παρτάκιαςστη θέση των παρτάκηδων;

Βλέπωπόσο πρόθυμα αυτοκτονεί και η γενιάμου, μπαίνοντας βαθμηδόν στο σύστημαπου περιφρόνησε. Τι φέραμε; Τι δημιουργήσαμε;Πέρα από μια θαμπή «εναλλακτικότητα»που λειτουργεί ως παρενδυσία καταναλωτισμού(γαμώ και τα freepressμας, φίσκα στην κρατική διαφήμιση καιτις εξυπηρετήσεις «πελατών»),επαναλαμβάνει την ίδια τραγωδία: Φιλάτο χέρι που την ελεεί, δαγκώνει εκείνοπου την προσπερνάει. Μόνο η Τέχνηπροσφέρει μια σχετική εναλλακτική. Αλλάκι εκεί ακόμα οι περισσότεροι έχουνθυσιάσει την άγρια ελευθερία τους σεαγροίκους και ημιμαθείς σπόνσορες,έχουν σκύψει τον προβατίσιο σβέρκο τουςσε ένα σύστημα εκκοσμικευμένης μπλόφας,όπου το μάρκετινγκ είναι πιο ισχυρό απότη δημιουργία.

Κιόμως θέλω να ελπίζω ότι υπάρχει κόσμοςπου ζει και σκέφτεται αλλιώς. Που έχειβγάλει το κεφάλι έξω από το φτηνό μανδύαπου καλύπτει την κοινωνία ολόκληρη. Καιπροσβλέπει σε κάτι υγιέστερο.Ειλικρινέστερο. Ομορφότερο. Πότε τονσυναντώ, πότε τον χάνω. Διστακτικός καιασχημάτιστος, καχύποπτος και κουρασμένοςαπό τη διαρκή επανάληψη της ίδιας πάνταΠτώσης (να βλέπει νέους που μεγαλώνονταςδιαφθείρονται και αυτοί), περιμένεικάτι να πιστέψει και μέχρι να το βρειπιστεύει τα απίστευτα!

Ναι,συχνά βαφτίζουμε τις επιθυμίες μαςτάσεις. Αλλά αν το κόψουμε κι αυτό, ηασφυξία θα γενικευθεί και το αίσθημαπου μας έχει καταλάβει, μετά τη Siemens,θα γίνει καθολική αποκαρδίωση, συλλογική,εθνική κατάθλιψη, που θα οδηγήσει είτεστο λήθαργο είτε στη μανία.

Καιβέβαια, καλύτερα να οργίζεσαι παρά νααποκοιμιέσαι.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ