Κρίση αλά αμερικέν

 Η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις Ήπα, με αφορμή την κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων τον Αύγουστο του 2007, και έδειξε το πραγματικό της βάθος με τη χρηματοπιστωτική κρίση το Σεπτέμβριο του 2008 (κατάρρευση της Lehman Brothers). Στη συνέχεια ο ιός της κρίσης μετανάστευσε στη γηραιά ήπειρο με τη μορφή της κρίσης χρέους του ευρωπαϊκού Νότου.

Αυτή η μετατόπιση δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως η κρίση στις Ήπα έχει ξεπεραστεί επειδή εμφανίζουν αναιμική ανάπτυξη της τάξης του 1,8% το 1^ο τρίμηνο του 2011.

Τόσο η αύξηση της ανεργίας στο 9,1% το Μάιο, όσο κυρίως το δημόσιο χρέος που αγγίζει την κορυφή των 15τρις$ και το έλλειμμα που διαμορφώνεται στο 10% του ΑΕΠ μάλλον δείχνουν πως η κρίση έχει μέλλον.

Σαν πολιτικό παράγωγο της κρίσης, η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κογκρέσο απαιτεί την ακύρωση της μεταρρύθμισης Ομπάμα στην κοινωνική ασφάλιση και μια σειρά από μέτρα λιτότητας και φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις και στα μεγάλα εισοδήματα. Μια πολιτική που εφαρμόζεται ήδη σε πολιτείες που ελέγχουν οι Ρεπουμπλικάνοι. Σε αντίθετη περίπτωση απειλεί να μη συναινέσει στην αύξηση του συνταγματικού ορίου του δανεισμού, κάτι που πρακτικά θα οδηγήσει τις Ήπα σε στάση πληρωμών.

Τίθεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα για πόσο ακόμα θα μπορεί η οικονομία της Κίνας ( που πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν πως οδεύει σε υπερθέρμανση, κοινώς σε σκάσιμο της φούσκας) να τροφοδοτεί την παγκόσμια ανάκαμψη και μαζί τις προσδοκίες για ξεπέρασμα της κρίσης.