Η γυναίκα που περπάτησε (κυριολεκτικά) σε όλο τον κόσμο - Η συναρπαστική ιστορία της Άντζελα Μάξγουελ

«Γιατί;»- μια απλή ερώτηση και εκείνη που κάνουν συχνότερα στην Άντζελα Μάξγουελ. Μέχρι πρόσφατα, η 39χρονη Αμερικανίδα προσπαθούσε να απαντήσει γιατί, ακριβώς, παράτησε μια «τέλεια ζωή» για να κυνηγήσει το όνειρό της. Αλλά για την ίδια, το «γιατί», είναι ερώτηση άξια απάντησης. Άλλωστε, ξεκίνησε ένα ταξίδι που ελάχιστοι έχουν προσπαθήσει: το 2013, αποφάσισε να περπατήσει σε όλο τον κόσμο- μόνη της. 

Ένας μοναχικός περίπατος τέτοιου βεληνεκούς δεν ήταν κάτι που είχε σχεδιάσει. Για την ακρίβεια, έφυγε μόλις εννέα μήνες αφότου άκουσε μια συζήτηση στο μάθημα τέχνης για έναν άντρα, ο οποίος υποτίθεται ότι έκανε τον γύρο του κόσμου περπατώντας. 

Το ταξίδι της Άντζελα Μάξγουελ δεν ήταν αποτέλεσμα απώλειας, ήττας ή προσωπικής κρίσης. Όταν αποφάσισε να ξεκινήσει τον μεγάλο της περίπατο, ήταν επικεφαλής μιας επιτυχημένης επιχείρησης και σε σχέση. «Νόμιζα πως ήμουν ευτυχισμένη, αλλά εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι έψαχνα περισσότερα... μια βαθύτερη σύνδεση με την φύση και τους ανθρώπους», λέει στο ΒΒC.

Ο καλύτερος τρόπος για να το διαπιστώσει ήταν βήμα- βήμα. Σκέφτηκε πως το περπάτημα θα μείωνε το δικό της απότυπωμα άνθρακα στον πλανήτη, συν το γεγονός πως θα μπορούσε να βρει περισσότερο τον εαυτό της στη φύση, να συναντήσει ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση θα προσπερνούσε και να γνωρίσει πολιτισμούς με τρόπο μοναδικό. 

Υπέφερε από εγκαύματα και θεμροπληξία όταν βρέθηκε στην έρημο της Αυστραλίας και δάγκειο πυρετό στο Βιετνάμ, ενώ στη Μογγολία δέχθηκε σεξουαλική επίθεση. © Angela Maxwell

Ενώ προετοιμαζόταν, βρήκε μια ολόκληρη στρατιά γυναικών εξερευνητριών για να αντλήσει έμπενυση. Ερωτεύτηκε τον συγγραφέα Ρόμπιν Ντέιβιντσον, έμαθε όσα χρειαζόταν από την πεζοπόρο μεγάλων αποστάσεων Φιόνα Κάμπελ, διάβασε τα πάντα για την Ρόζι Σουέιλ-Πόουπ, που ταξίδεψε με οτοστόπ από την Ευρώπη στο Νεπάλ, διέσχισε την Χιλή με άλογο και άρχισε να κάνει τζόκινγκ σε όλο τον κόσμο.

«Διάβασα τα βιβλία τους με την ελπίδα να αντλήσω κουράγιο και όντως το έκανα, μαθαίνοντας για τις προκλήσεις, τις δυσκολίες αλλά και τους θριάμβους τους. Η ιστορία κάθε γυναίκας ήταν εντελώς διαφορετική και μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να κάνω μια προσπάθεια», λέει. Μόλις πήρε την απόφαση να φύγει, πούλησε όλα τα υπάρχοντά της και με 12.000 δολάρια στην τσέπη ετοίμασε τα απαραίτητα εφόδια. Πήρε ένα καρτ και το γέμισε με εξοπλισμό 50 κιλών (φαγητό, ρούχα κλπ) και έφυγε από το σπίτι της στο Μπεντ του Όρεγκον στις 2 Μαΐου 2014. 

Όταν πρωτομίλησε στο BBC μέσω Skype τον Ιούνιο του 2018 είχαν ήδη περάσει τέσσερα χρόνια στο ταξίδι της, έχοντας περπατήσει περισσότερα από 12.500 μίλια σε 12 χώρες και τρεις ηπείρους. Σε ερώτηση τι χρειάζεται κανείς για να τα καταφέρει, απάντησε πείσμα. «Είναι μάλλον ένας συνδυασμός φιλοδοξίας, λίγου πείσματος και μιας ιδέας πάθους- όχι για πεζοπορία ως άθλημα, αλλά για περιπέτεια», πρόσθεσε.

«Δεν ξεκίνησα να περπατάω επειδή ήμουν ατρόμητη, αλλά επειδή ήμουν τρομοκρατημένη. Φοβόμουν πολύ τι θα γίνει εάν δεν ακολουθήσω την καρδιά μου», λέει η ίδια. © Angela Maxwell

Όπως εξήγησε, αν και βρήκε γρήγορα τους ρυθμούς της -ξύπνημα το ξημέρωμα, δυο φλιτζάνια καφέ και ένα μπολ δημητριακών για πρωινό, περπάτημα, στήσιμο της σκηνής για το βράδυ, έτοιμα noodles για δείπνο και ύπνο στο sleeping bag- καμία μέρα δεν ήταν ίδια. Στην αρχή ξεκίνησε με πλάνο, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε πως τα απρόοπτα φτιάχνουν την περιπέτεια. Γι' αυτό, παρά το γεγονός πως ακολουθούσε μια γενική κατεύθυνση, πάντα εμπιστευόταν το ένστικτό της για το αν θα έστριβε αριστερά ή δεξιά. 

Η Μάξγουελ υπέφερε από εγκαύματα και θερμοπληξία όταν βρέθηκε στην έρημο της Αυστραλίας και δάγκειο πυρετό στο Βιετνάμ. Στη Μογγολία δέχθηκε επίθεση και έπεσε θύμα βιασμού από ένα νομά που εισέβαλε στην σκηνή της, άκουσε πυροβολισμούς ενώ βρισκόταν στην Τουρκία και έμαθε να κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό, φοβούμενη τον βαθύ ύπνο. Άλλωστε περίμενε ότι θα αντιμετώπιζε δυσκολίες, απλώς δεν φανταζόταν τι είδους. «Δεν ξεκίνησα το περπάτημα επειδή ήμουν ατρόμητη, αντιθέτως επειδή ήμουν τρομοκρατημένη. Φοβόμουν περισσότερο τι θα γινόταν αν δεν ακολουθούσα την καρδιά μου από το να χάσω όσα είχα και αγαπούσα», λέει. 

Η διαχείριση του τραύματος από την σεξουαλική επίθεση υπήρξε ορόσημο. «Ήμουν αποφασισμένη να μην επιτρέψω στο συγκεκριμένο περιστατικό να με κάνει να εγκαταλείψω το όνειρό μου και να γυρίσω σπίτι. Άφησα πίσω μου έναν ολόκληρο κόσμο, δεν είχα τίποτα να με περιμένει και κατανοούσα τους κινδύνους του ταξιδιού μου», σημειώνει. 

Στο ταξίδι της, ο αργός ρυθμός την έφερε σε επαφή -σύντομη αλλά ουσιαστική- με πολλές διαφορετικές κουλτούρες. © Angela Maxwell

Στο ταξίδι της, ο αργός ρυθμός την έφερε σε επαφή -σύντομη αλλά ουσιαστική- με πολλές διαφορετικές κουλτούρες, γνωρίζοντας υπέροχους ανθρώπους, όπως λέει, ενώ έγινε ακόμη και νονά ενός κοριτσιού στην Ιταλία. Είτε διαρκούσαν μερικά λεπτά ή κάποιες ημέρες, αυτές οι διαπολιτισμικές συναντήσεις τής έμαθαν δυο πράγματα: πρώτον να είναι καλός ακροατής προκειμένου να μάθει. «Έμαθα πως όλα και όλοι έχουν μια ιστορία να μοιραστούν, πρέπει απλώς να είμαστε πρόθυμοι να την ακούσουμε», αναφέρει. Δεύτερον έμαθε την σημασία της συνεισφοράς- στη Νέα Ζηλανδία έκοψε ξύλα και στην Ιταλία μοίρασε φαγητό σε φτωχούς και άστεγους, ενώ στη Σαρδηνία βοήθησε έναν χωρικό να ανακαινίσει το σπίτι του.  

Παρά το γεγονός πως ακολουθούσε μια γενική κατεύθυνση, πάντα εμπιστευόταν το ένστικτό της για το αν θα έστριβε αριστερά ή δεξιά. © Angela Maxwell

Βέβαια οι ιστορίες της είναι ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά της, αφού τις έχει αφηγηθεί από ανεπίσημες συγκεντρώσεις μέχρι σχολεία και πανεπιστήμια, προκειμένου οι εμπειρίες της να εμπνεύσουν και άλλους. Επίσης έχει συγκεντρώσει δωρεές για ΜΚΟ όπως οι World Pulse και Her Future Coalition, που στηρίζουν κορίτσια και νεαρές γυναίκες. Συνολικά έχει μαζέψει πάνω από 30.000 δολάρια. «Η παραίτηση δεν ήταν ποτέ επιλογή», έχει πει η ίδια.

Στις 16 Δεκεμβρίου 2020, το μεγάλο ταξί της Άντζελα Μάξγουελ τελείωσε εκεί όπου είχε ξεκινήσει: στο σπίτι της καλύτερης φίλης της, Ελίζ, πίσω στο Μπεντ. Όπως ακριβώς είχε νιώσει το κάλεσμα να αρχίσει το ταξίδι της, έτσι ήξερε πως έφτασε ο καιρός να το τερματίσει. Άλλωστε γνώριζε πως αυτή η περιπέτεια είχε γίνει ένας τρόπος ζωής, στον οποίο θα μπορούσε να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή. Προς το παρόν ετοιμάζει ένα βιβλίο, σχεδιάζει μελλοντικά ταξίδια και ψάχνει τρόπους για να μπορούν οι γυναίκες να βρίσκουν και να εκφράζουν το θάρρος τους στην καθημερινότητα.