Η Άλισον Μόσχαρτ, η τραγουδίστρια των Kills και των Dead Weather ήταν η πρωταγωνίστρια σε ένα από τι πλέον θρυλικά επεισόδια της εκπομπής Anthony Bourdain: Parts Unknown, που είχε γυριστεί στο Νάσβιλ. Η γνωριμία με τον Άντονι Μπουρντέν, που αυτές τις μέρες θα έκλεινε τα 63 του, εξελίχθηκε σε φιλία και σήμερα η Μόσχαρτ, στο κείμενό της για το περιοδικό Esquire θυμάται το αξέχαστο πάρτι (για δύο) που είχε διοργανώσει στο Λονδίνο για τα 60α γενέθλια του διάσημου σεφ, παρουσιαστή, συγγραφέα, ταξιδιώτη και διαμορφωτή της σύγχρονης κουλτούρας που έφυγε πέρσι τον Ιούνιο από τη ζωή.
Πολλά χρόνια ήθελα να τον γνωρίσω. Πάντα τον θαύμαζα - τα λόγια του, το ασυμβίβαστο πνεύμα του, τη δουλειά του συνολικά που συχνά με έσωζε από τον εσωτερικό μου μονόλογο, μου έδινε ενθουσιασμό για το επόμενο βήμα, με παρακινούσε να δώσω νέες ευκαιρίες σε παλιά μέρη και εν τέλει, ενέπνεε αλήθεια και ζωή στη Διαδρομή μου.
Καλλιτέχνης, ερευνητής, ταξιδιώτης, έμοιαζε να βρίσκεται διαρκώς παντού και να συνδέει τον κόσμο, να ανακατεύει και να σαγηνεύει την ανθρώπινη κατάσταση, να βράζει το νερό όσο πιο γρήγορα γίνεται – να μαθαίνει, να διδάσκει, να εμπνέει. Και μετά, πάλι από την αρχή σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου.
Μιλήσαμε για όλα αυτά την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Σ' ένα χώρο πάρκινγκ στο Νάσβιλ. Μιλήσαμε γι' αυτή την ύπαρξη που θυμίζει γιο-γιο και τις ηράκλειες διαστάσεις της – την ομορφιά, τις αλλόκοτες καταστάσεις, την ανομία. Μετά μπήκαμε σ' ένα αυτοκίνητο και πατήσαμε τέρμα το γκάζι...
Μπορούσα να καταλάβω αυτή την έκφραση στο πρόσωπό του, αφότου είχε τυλίξει το σώμα του γύρω από την υδρόγειο να επιστρέφει μόνο όσο χρειάζεται για να αδειάσει και να ξαναγεμίσει μια μικρή βαλίτσα. Μπορούσα να καταλάβω τι είδους άντρας ήταν, τη δύναμη που διέθετε, τα βάθη που είχε επισκεφτεί και που πάντα επέστρεφε. Η περιέργεια του άγγιζε την εμμονή, το μυαλό του ήταν σαν γερμανικός αυτοκινητόδρομος. Χαμένα πράγματα και ερωτήματα που μένουν μετέωρα: αυτά αναζητούσε πάντα με μια ενέργεια και μια φόρτιση που λίγοι άνθρωποι κατέχουν.
Πρόλαβα να γνωρίσω τον Τόνι σε διάστημα δύο χρόνων μόλις, αλλά μπορώ να πιστοποιήσω ότι ήταν ένας ποιητής, ένας ρομαντικός, ένας γαμημένος αστροναύτης.
Το "Nashville", το επεισόδιο του Parts Unknown που κάναμε μαζί, ήταν η αρχή μιας πραγματικής φιλίας. Κρατήσαμε επαφή και γράφαμε συχνά ο ένας στον άλλον από διαφορετικά μέρη του πλανήτη – εγώ σε περιοδεία με την μπάντα, εκείνος κάπου αλλού σε γύρισμα ή σε κάποια ομιλία. Γράφαμε επί μακρόν για αυτή την ανέστια ουτοπία / δυστοπία που αγαπούσαμε και μισούσαμε συγχρόνως, για τα 'highs' και για τα 'blues', και για όλα τα περίεργα «χτύπα το πόδι σου μέχρι να ματώσει» σκατά που συναντούσαμε καθ΄ οδόν. Μιλούσαμε για μουσική και για μπάντες, για συγγραφείς και ζωγράφους, για θαλασσινά και για τις αποτυχίες μας. Μιλούσαμε για την ανάγκη να έχει κανείς Κότσια. Για τη νυχτερινή ψυχή. Αναρωτιόμασταν πού ήταν το σπίτι μας – εγώ περισσότερο από εκείνον...
Όταν πλησίαζαν τα 60α του γενέθλια, τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, έτυχε να είμαστε και οι δύο στο Λονδίνο, οπότε του υποσχέθηκα ένα αξιοπρεπές πάρτι γενεθλίων. Το προηγούμενο βράδυ των γενεθλίων του, τα πίναμε μέχρι αργά και του είπα να έρθει νωρίς το επόμενο απόγευμα σπίτι μου.
Πρωί – πρωί σηκώθηκα και πήγα στην ψαραγορά. Πήρα χαβιάρι (δύο είδη), μπλινίς, καπνιστό σολομό, ποτά και ξινή κρέμα. Πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοχαρτοπωλείο και αγόρασα ένα μαύρο σκληρόδετο λεύκωμα με λευκές σελίδες στις οποίες κατόπιν ζωγράφισα πολλά σχέδια στο ύφος του Ralph Steadman, τον οποίον ήξερε ότι αγαπούσε. Ήθελα να έχει επιλογές για το σχέδιο του τατουάζ που του είχα υποσχεθεί ότι θα τον κερνούσα για τα γενέθλια του.
Κατέφτασε το απόγευμα λαμπερός και ελαφρά ζαλισμένος. Φάγαμε και γελάσαμε και ήπιαμε. Του άρεσε πολύ το λεύκωμα και αφού είχαμε χωνέψει το χαβιάρι και είχε επιλέξει ένα από τα σχέδιά μου, πήγαμε μαζί σ' ένα κοντινό tattoo parlor στο Ανατολικό Λονδίνο. Μια ώρα μετά είχε σταμπαρισμένο στον δεξιό του ώμο ένα άγριο πρόσωπο με τρία μάτια. Δεν έφευγε αν δεν έκανα κι εγώ ένα μικρό τατουάζ στον ώμο, από δικό του σχέδιο: μια καρδιά που την καρφώνει σαν βέλος ένα κουζινομάχαιρο. Ήταν ένα αληθινά όμορφο και αυθεντικά τέλειο απόγευμα.
Με στοιχεία από το Esquire
σχόλια