Βιογραφία του Φράνκο, διχάζει τους Ισπανούς.

 Ο Φράνκο δεν ήταν ο στρατηγός που οργάνωσε πραξικόπημα κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης το 1936, δεν ήταν ο νικητής του αιματηρού ισπανικού εμφυλίου, που εγκαθίδρυσε μια στυγνή δικατορία, κυβερνώντας με το μαστίγιο την Ισπανία για 40 χρόνια.

Όπως τουλάχιστον, ισχυρίζεται η Βασιλική Ακαδημία της Ιστορίας κι όχι κάποιος ακροδεξιός νοσταλγός του φρανκισμού, ο Φράνκο ήταν ένας αυταρχικός ηγέτης που προστάτευσε το έθνος από συμμορίτες και τρομοκράτες. Σε ένα βιογραφικό λεξικό 50 τόμων, υποστηρίζεται αυτή η αναθεωρημένη άποψη, που θεωρεί τις δολοφονίες και τους διωγμούς των δημοκρατικών, των αναρχικών και των κομμουνιστών τμήμα της πολιτικής ειρήνευσης(!) σε περιοχές της ισπανικής επικράτειας.

Είναι, φυσικά γνωστό πως στην Ισπανία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μια ουσιαστική μεταπολίτευση, ούτε εκκαθαρίστηκε η κρατική γραφειοκρατία από τα στελέχη που υπηρέτησαν το φρανκικό καθεστώς. Εξάλλου ο βασιλιάς της Ισπανίας πιστοποιεί αυτή τη συνέχεια δικτατορίας-δημοκρατίας, παραμένοντας στο πόστο του και στα δύο καθεστώτα, αλλά και το δεξιό Λαϊκό κόμμα, εμφανίζεται ως ο κριτικός συνεχιστής της φρανκικής παράδοσης.

Όπως επισημαίνουν συγγραφείς και διανοούμενοι, το βιβλίο αυτό συνιστά ωμή παραποίηση της ιστορίας και μάλιστα με χρήματα του ισπανικού λαού.

Ο Αντρές Τραπιέγιο, συγγραφέας εκτός των άλλων, ενός βιβλίου για τον ισπανικό εμφύλιο, στηριγμένο στο ημερολόγιο ενός Ισπανού πρόσφυγα ( ελληνικός τίτλος Μέρες και Νύχτες, εκδόσεις Πόλις), το βιβλίο πρέπει να πολτοποιηθεί.

Όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι υποστηρικτές του βιβλίου, κάνουν λόγο για το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και την επιστημονική έρευνα, τονίζοντας πως η ιστορία είναι ανοικτή σε υποκειμενικές ερμηνείες.

Βέβαια, η έκδοση του βιβλίου από το ισπανικό κράτος, υπό την αιγίδα μάλιστα της ακαδημίας, της οποίας τα έργα αποτελούν το πλαίσιο συγγραφής των σχολικών βιβλίων ιστορίας, μάλλον αποδεικνύει πως η ιστορική έρευνα πραγματοποιείται απρόσκοπτα.

Ο συγγραφέας της επίμαχης βιογραφίας διατύπωσε και την αντιεπιστημονική άποψη πως το πόνημα του λέει την απόλυτη αλήθεια και μένει να φανεί αν αυτή η αλήθεια θα είναι απόλυτη και για την ισπανική πολιτεία. Όποιος εξάλλου γράφει ξανά την ιστορία, νομιμοποιώντας κάτω από επιστημονικό μανδύα ένα δικτάτορα, θέλει να νοηματοδοτήσει όχι το νεκρό παρελθόν, αλλά το μέλλον.

 .