Ένα σπάνιο τουρμπάνι από το «μετάξι της θάλασσας» αναμένεται να βγει σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη με τους δημοπράτες να αδυνατούν να προσδιορίσουν την τιμή που θα πουληθεί.
Με μία πρώτη ματιά δεν υπάρχει τίποτα το αξιοσημείωτο σε αυτό το τουρμπάνι με τη βαθιά χρυσή απόχρωση. Με μία δεύτερη, περισσότερο κοντινή ματιά ωστόσο, διαπιστώνει κανείς ότι τα νήματα που το αποτελούν θυμίζουν τις τρίχες των ανθρώπων ή των αλόγων. Στην πραγματικότητα, το χρυσαφί τουρμπάνι, έχει υφανθεί από μία μεταξωτή ίνα άγνωστη στους περισσότερους Νεοϋορκέζους. Αντικείμενα όπως αυτό σπάνια εμφανίζονται στις δημοπρασίες. Σύμφωνα με τον Guardian υπάρχουν περίπου μόνο εξήντα από αυτά και η τελευταία δημόσια πώληση χρονολογείται το 1767. Ο δημοπράτης Bob Ross αναφέρει πως οι εκτιμήσεις για την τιμή που το χρυσαφί τουρμπάνι μπορεί να «πιάσει», γίνεται λόγος για 5.000 - 8.000 δολάρια, είναι αβάσιμες. «Δεν έχω ιδέα για το πόσο αυτό το αντικείμενο μπορεί να πωληθεί», αναφέρει. «Θα δούμε πόσο καλά ενημερωμένη είναι η αγορά».
Συνήθως, όταν κάποιος ακούει για μετάξι το μυαλό δημιουργεί εικόνες με έντομα, όπως μεταξοσκώληκες και αράχνες. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο τουρμπάνι έχει μία εντελώς διαφορετική καταγωγή. Τα νήματά του δημιουργήθηκαν από ένα μαλάκιο που ζει στη Μεσόγειο, την πίννα. Η πίννα θεωρείται το μεγαλύτερο δίθυρο μαλάκιο της Μεσογείου και εντοπίζεται μόνο στα νερά της. Μοιάζει με τεράστιο μύδι. Έχοντας ύψος περίπου ένα μέτρο, αυτά τα τεράστια δίλοβα όστρακα αναπτύσσουν ρίζες στον βυθό με χιλιάδες ίνες. Αυτές οι ίνες επεξεργάζονται και μετατρέπονται σε αυτό το σπάνιο υλικό.
Ιστορικά, τα αντικείμενα που έχουν κατασκευαστεί από το «μετάξι της θάλασσας» ή βύσσος όπως λέγεται, είναι πολύ ακριβά. Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ιστορικό του 6ου Αιώνα, ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός, χάρισε πέντε μανδύες από «μετάξι της θάλασσας» σε πέντε Αρμένιους σατράπες. Έκτοτε η γοητεία που οι θαλάσσιες αυτές ίνες ασκούσαν μειώθηκε για να κορυφωθεί αρκετά αργότερα. Ο Βρετανός ναύαρχος Οράτιος Νέλσον αποκάλυψε στην ερωμένη του, Έμμα Χάμιλτον, την πρόθεσή της στείλει ένα ζευγάρι γάντια από αυτό το υλικό αυτό ενώ ο Ιούλιος Βερν έντυσε με «μετάξι της θάλασσας» τον Πιερ Αρονάξ στο βιβλίο του «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα».
Ο ενθουσιασμός αυτός ωστόσο δεν διήρκεσε και κατά τον 20ο αιώνα το «μετάξι της θάλασσας» έψαχνε να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο συνθετικών υλικών. Οι Ιταλοί φασίστες φλέρταραν με την ιδέα χρήσης του, σκεπτόμενοι ότι θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν είτε ως καμουφλάζ είτε στις μάσκες αερίων. Τα σχέδια δεν υλοποιήθηκαν και μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ελάχιστες γυναίκες στην Ιταλία ασχολούνταν με την ύφανση του υλικού.
Η σε βάθος μελέτη του αντικειμένου που δημοπρατείται αποδεικνύει γιατί οι άνθρωποι σήμερα δεν φορούν ρούχα που έχουν υφανθεί από το «μετάξι της θάλασσας». Το τουρμπάνι ζυγίζει μόνο 83 γραμμάρια, ωστόσο, σύμφωνα με τον Felicitas Maeder, έναν ερευνητή στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βασιλείας, χρειάστηκαν οι ίνες από τουλάχιστον 80 μαλάκια. Η επεξεργασία για την παραγωγή του χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια και χρόνο. Παράλληλα η δραστηριότητα είναι καταστροφική για το θαλάσσιο περιβάλλον, η πίννα άλλωστε, πλέον, προστατεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και η συγκομιδή της είναι παράνομη.
Με πληροφορίες από Guardian
