[via]
Κύριε Βενιζέλο,
Σας έχω απευθύνει δημόσια, αρκετά ερωτήματα, τα οποία θέτουν σοβαρά θέματα για τον τρόπο που πολιτεύεστε. Δεν ήταν μια θεωρητική ανάλυση αλλά στοιχεία. Δεν μου απαντήσατε. Πίστευα πως ήταν η ενασχόλησή σας με την σωτηρία της χώρας που δεν σας επέτρεπε να απαντήσετε. Τελικώς δεν ισχύει. Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου.
Πριν προχωρήσω στα συγκλονιστικά που αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, σας θυμίζω και πάλι πως το να απαντήσετε είναι υποχρέωσή σας. Ηθική και πολιτική. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, κύριος Θόδωρος Πάγκαλος είπε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε», του απάντησα με ένα πολύ σκληρό άρθρο. Ο κύριος Πάγκαλος την ίδια κιόλας μέρα ανταπάντησε με ένα δικό του πολιτικό άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στο site μου. Την ίδια εποχή έγραψα ένα ακόμη σκληρό άρθρο για την υπουργό κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, στο οποίο έλεγα πως το να φοιτά παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ η ίδια είναι υπουργός Παιδείας, είναι μια πρακτική που δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται τη Δημόσια Παιδεία για την οποία είναι αρμόδια. Η κυρία Διαμαντοπούλου απάντησε δημόσια σε αυτό, θέτοντας μάλιστα μια πλευρά που είχα σκληρά παραβλέψει. Της μάνας. Και οι δύο συνάδελφοί σας απάντησαν αν και θα μπορούσαν να μην το κάνουν γιατί εξέφρασα απόψεις και όχι, όπως στη δική σας περίπτωση, ντοκουμέντα και στοιχεία. Και βέβαια κανένας από τους δυο, δεν θέλησε να μου «θυμίσει» πως είμαι δημοσιογράφος της «κρατικής».Σεβάστηκαν και τον ρόλο τους και το ρόλο του δημοσιογράφου.
Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού και βρεθήκατε στο στόχαστρο της πολιτικής κριτικής από τον προκάτοχο σας στο υπουργείο, τον νυν αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο, για την αγοραπωλησία επί των ημερών σας του ξενοδοχείου «Ακροπόλ» από τον κατάδικο σήμερα, Γιώργο Μπατατούδη. Πληροφοριακά μόνο ο κ. Μπατατούδης ο οποίος διέφυγε στη Λιβύη βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα αφού κατάφερε να πάρει αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε.
Ας πάμε όμως και πάλι στα στοιχεία. Διατελέσατε υπουργός Δικαιοσύνης το 1996. Δεν ήσασταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός σε αυτό το υπουργείο, αλλά ένας γνώστης της Νομικής Επιστήμης. Και μόνο να κοιτάξει κάποιος το βιογραφικό σας, διαπιστώνει πως τελειώσατε σε 4 χρόνια τη Νομική, (παρότι, όπως λέτε, είχατε και παράλληλη πολιτική δράση τα δύσκολα χρόνια 1974-1978), καταφέρατε να κάνετε διδακτορικό στο Παρίσι σε μόλις δύο χρόνια και στη συνέχεια να ανεβείτε τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με τρόπο που δεν έχουν κάνει άλλοι. Τι άλλο λοιπόν, ήσασταν από το «παιδί θαύμα» της νομικής τέχνης.
Αναζήτησα λοιπόν αυτή την νομική σας έστω ευφυΐα, στο νομοθετικό σας έργο στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ιδού τι βρήκα. Το 1996 ψηφίσατε τον νόμο 2408. Με τον νόμο αυτό τροποποιήσατε κάποια άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Για την ακρίβεια προσθέσατε μερικές λέξεις, λιγότερες από 10 αλλά καθοριστικές. Αλλάξατε το άρθρο 242 (για ψευδή βεβαίωση) και το άρθρο 216 (για πλαστογραφία).Τα δύο αδικήματα τα οποία ήταν κακουργήματα με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια, γίνονταν πλημμελήματα αν το ποσό της ζημιάς δεν ήταν πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές. Αυτό προσθέσατε: Το «πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές». Με 25 εκατομμύρια τότε μπορούσες να αγοράσεις ένα σπίτι. Και εσείς για κάποιο λόγο, την πλαστογραφία και την ψευδή βεβαίωση που προκαλούσαν ζημιά ως ένα σπίτι την κάνατε πλημμέλημα;
Αυτή την νομοθετική «μεταρρύθμιση» την κάνατε μέσα σε μία νύχτα και χωρίς να προηγηθεί σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής και πολύ περισσότερο διάλογος με τους ανθρώπους που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη. Δηλαδή δεν εκθέσατε ποια αναγκαιότητα υπήρχε για να κάνετε τόσο βαριές πράξεις από κακουργήματα, απλά πλημμελήματα. Κατηγορηθήκατε από τον νομικό κόσμο ότι ασελγήσατε πάνω στους νόμους με σκοπούς άλλους από την απονομή Δικαιοσύνης.
Φαντάζομαι ξέρετε ως υπουργός Δικαιοσύνης τότε, τι προέκυψε από αυτή σας την νομοθέτηση. Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας. Από το 1989 έως το 1991, παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης που εγγράφονταν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού (Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία κλπ), έπαιρναν μεταγραφές σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας, παρουσιάζοντας ψεύτικες βεβαιώσεις για σοβαρές ασθένειες. Οι ευγενείς γόνοι της Θεσσαλονίκης έπασχαν ξαφνικά από καρκίνο, λευχαιμίες και άλλα σοβαρά νοσήματα που βεβαίωναν απατεώνες γιατροί. Όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση, κάποιοι Πανεπιστημιακοί, συνάδελφοί σας στο Πανεπιστήμιο, επιχείρησαν να την κουκουλώσουν αρνούμενοι να δώσουν τα στοιχεία των μεταγραφών.
Μια ομάδα έντιμων εισαγγελέων τότε, αναγκάστηκε να κάνει έρευνα στο πανεπιστήμιο και να κατασχέσει τους φακέλους. Δύο ανακριτές, επί δύο χρόνια ερεύνησαν αυτή την υπόθεση, σχηματίζοντας δικογραφία που δεν χωρούσε σε ένα δωμάτιο. Ασκήθηκαν, διώξεις σε 400 άτομα. Οι περισσότεροι θα έμπαιναν φυλακή αφού οι κατηγορίες ήταν στοιχειοθετημένες. Και τότε εσείς νομοθετήσατε την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα στα συγκεκριμένα άρθρα, που τύχαινε μάλλον να αφορούν τις δικές τους κατηγορίες. Τα αδικήματα ήταν πια πλημμελήματα και είχαν παραγραφεί. Οι φάκελοι έκλεισαν και δεκάδες επώνυμοι απατεώνες, ελεύθεροι πια, συνέχιζαν να φωτογραφίζονται στα περιοδικά ως έντιμοι και ανησυχούντες για την πόλη και βέβαια να καθορίζουν με τη δύναμή τους τα πολιτικά πράγματα. Αρκετοί από τους φοιτητές που πήραν μεταγραφές με τις ψευδείς βεβαιώσεις, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά σήμερα κάνουν πανεπιστημιακή καριέρα.
Στις μεταρρυθμίσεις σας, συμπεριλαμβάνεται η αλλαγή ενός ακόμη άρθρου του Ποινικού Κώδικα. Του 113. Το άρθρο αυτό παλιά προέβλεπε πως στις περιπτώσεις που κάποιος βουλευτής διώκεται για αξιόποινη πράξη, αν δεν αρθεί η βουλευτική του ασυλία, τότε σταματά να τρέχει ο χρόνος παραγραφής και ο βουλευτής δικάζεται όποτε πάψει να είναι βουλευτής. Το άρθρο αυτό προστάτευε και τον βουλευτή, αλλά και τον πολίτη. Αλλάξατε λοιπόν το άρθρο και καταργήσατε την αναστολή της παραγραφής. Έτσι αν κάποιος βουλευτής διαπράξει αδίκημα και δεν αρθεί η ασυλία του, ο χρόνος παραγραφής τρέχει. Έτσι όταν πάψει να είναι βουλευτής πιθανόν να μην υπάρχει δίωξη εναντίον του.
Αυτά είναι τα νομοθετήματά σας σε ένα υπουργείο που θα περίμενε κάποιος, πως λόγω του αντικειμένου σας, ο νομικός κόσμος θα μίλαγε για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις Βενιζέλου. Ο νομικός κόσμος όμως μιλάει για «ασέλγεια» στους νόμους. Τα περί προθέσεων και τα νομικά και αυτά της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις, τα ξέρετε. Μόνο εσείς ξέρετε τις προθέσεις σας. Δεν σας αποδίδω καμιά πρόθεση. Σας απευθύνω για μια ακόμη φορά ερωτήματα. Και περιμένω απαντήσεις τις οποίες ξέρετε πολύ καλά πως οφείλετε να δώσετε. Αν όχι, τότε αυτό θα είναι μια πρόθεσή σας…
Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο που…ξέρει αυτός. Μετά από 25 χρόνια στην δημοσιογραφία, έχω την δυνατότητα να μαθαίνω, πότε το όνομά μου γίνεται δημοφιλές σε διάφορες υπηρεσίες. Μην κουράζεστε. Στην ντουλάπα μου δεν έχω σκελετούς. Μόνο ρούχα και αρχεία. Των οποίων έχω πάντα αντίγραφα
.
σχόλια