Τα πουλιά δεν κελαηδούν όλα το ίδιο - «Έχουν και διαλέκτους» λένε οι ειδικοί

Ενώ κάποια πουλιά ξέρουν πώς να κελαηδούν από τη γέννησή τους, κάποια άλλα διδάσκονται στην ενηλικίωση. Αυτά τα πτηνά μπορούν να αναπτύξουν και τοπικές διαλέκτους που σημαίνει πως το κελάηδισμά τους μπορεί να ακούγεται διαφορετικά, βάσει της περιοχής που ενδημούν.

Η Λόρα Μόλς είναι τόσο εξοικειωμένη με τα ωδικά πουλιά που μπορεί να ξεχωρίσει την προέλευση πολλών ειδών απλώς ακούγοντας το κελάηδισμά τους. Δεν είναι η δρ Doolittle της πραγματικής ζωής, απλώς μια περιβαλλοντολόγος στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας που ειδικεύεται σε ένα λιγότερο γνωστό επιστημονικό πεδίο: Τις διαλέκτους των πουλιών.

Όπως ακριβώς με τους ανθρώπους των οποίων η ομιλία μιας διαλέκτου τούς βοηθά να ενσωματωθούν ευκολότερα σε μια κοινότητα ή ένα περιβάλλον, έτσι και η διάλεκτος των πουλιών μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητές τους για ζευγάρωμα. Κι ακόμη πιο δυσοίωνα, όπως οι ανθρώπινες διάλεκτοι κάποιες φορές εξαφανίζονται όσο οι κοινωνίες παγκοσμιοποιούνται, έτσι και οι ομιλίες πουλιών μπορούν να διαμορφωθούν ή να χαθούν όσο οι πόλεις επεκτείνονται.

Οι ομοιότητες μεταξύ ανθρώπινης γλώσσας και του τραγουδιού των πουλιών δεν είναι κάτι που διαπιστώνει μόνο η Μολς, όμως... «Υπάρχουν υπέροχοι παραλληλισμοί. Η κουλτούρα, οι προφορικές παραδόσεις, είναι όλα τα ίδια» αναφέρει ο Αμερικανός ορνιθολόγος, Ντόναλντ Κρούντσμα, συγγραφέας του βιβλίου "Birdsong for the Curious Naturalist: Your Guide to Listening." 

Οι πρώτες διαπιστώσεις

Για αιώνες, τα ωδικά πουλιά ενέπνεαν ποιητές και μουσικούς. Όμως, μόλις μετά τη δεκαετία του 1950 οι επιστήμονες άρχισαν πραγματικά να παρατηρούν και να καταγράφουν τις διαλέκτους τους.

Ένας από τους πρωτοπόρους του επιστημονικού αυτού πεδίου ήταν ο Βρετανός συμπεριφοριστής Πίτερ Μάρλερ, ο οποίος άρχισε να ενδιαφέρεται για το ζήτημα όταν παρατήρησε πως οι σπίνοι της Μεγάλης Βρετανίας ακούγονταν διαφορετικοί από περιοχή σε περιοχή.

Στην αρχή, κατέγραψε στο χαρτί την περιγραφή της μελωδίας τους, όμως στη συνέχεια χρησιμοποίησε υπερηχογραφίες για τις καταγραφές.

Λίγο αργότερα, τις δεκαετίες 60 και 70, οι επιστήμονες έβαλαν σε ηχομονωμένους θαλάμους μωρά πουλιά για να καταλάβουν αν μπορούσαν να κελαηδἠσουν, σύμφωνα με τον ορνιθολόγο Ντέιβιντ Λούθερ.

Αυτό που διαπίστωσαν ήταν πως κάποια πτηνά -αυτά που μαθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου, τα λεγόμενα "πραγματικά ωδικά πτηνά" ("true song birds")- δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν καθόλου ενώ σε άλλα το τραγούδι ήταν εγγενές και ορμέμφυτο.

Επιπλέον, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, όταν τα μικρά πουλια αντέγραφαν τα μεγάλα, κάποιες φορές έκαναν λάθος. Αυτό το λάθος αντιγραφόταν από άλλα μέλη του σμήνους με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας διαλέκτου. Που σημαίνει πως οι διάλεκτοι μπορούσαν να δημιουργούνται και να διαμορφώνονται μόνο στα πουλιά που μπορούσαν να «μάθουν μια προφορική παράδοση» εξηγεί ο Κρούντσμα.

Με πληροφορίες από CNN