Σε ένα βρώμικο στρώμα, αλυσοδεμένη, με μακιγιάζ και σκουλαρίκια, η Pony, ένας θηλυκός ουρακοτάγκος που είχε απαχθεί και φυλακιστεί, περίμενε τον επόμενο πελάτη της.
Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια για πόσο καιρό αναγκάστηκε η Pony να παραμείνει εκεί πριν διασωθεί. Χρειάστηκε όμως πάνω από μια δεκαετία για να ξεπεράσει τα όσα έζησε. Το ζώο δεν έχει αποκτήσει τις απαραίτητες δεξιότητες ώστε να επιβιώσει μόνο του στην φύση.
H νοσηρή αυτή ιστορία είχε προκαλέσει παγκόσμιο αποτροπιασμό όταν αποκαλύφθηκε πριν από 14 χρόνια. Το ζώο αυτό έγινε σύμβολο της εκτός ορίων ανθρώπινης βαρβαρότητας.
Τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας εκείνη την εποχή έμοιαζαν αδιανόητα.
Οι άνδρες που εργάζονταν στο κοντινό αγρόκτημα στο Βόρνεο επισκέπτονταν το πορνείο και πλήρωναν για να συνευρεθούν με μια μια από τις ιερόδουλες, ή με τον θηλυκό ουρακοτάγκο.
Οι μαρτυρίες εκείνης της εποχής, αναφέρουν πως η ατραξιόν δεν ήταν οι γυναίκες, αλλά το αιχμάλωτο ζώο. «Γνώριζαν τι έκαναν και πως αυτό ήταν ένα ζώο. Δεν είχαν εξαπατηθεί. Αυτό ήθελαν», είχε αποκαλύψει μάρτυρας της αποστολής διάσωσης του ζώου.
Οι υπεύθυνοι του πορνείου ξύριζαν το ζώο και το ανάγκαζαν να φοράει άρωμα και κοσμήματα ενώ οι άνδρες πλήρωναν για να κτηνοβατούν.
Η πρώην δασκάλα Michelle Desilets ξεκίνησε να εργάζεται εθελοντικά, προσέχοντας ορφανούς ουρακοτάγκους, στο Βόρνεο το 1994 και ήταν διευθύντρια του Borneo Orangutan Survival Foundation UK όταν η Pony διασώθηκε.
«Ήταν φριχτό. Ήταν σεξουαλική σκλάβα, ήταν γκροτέσκο. Ήταν γεμάτη αποστήματα, της έβαζαν μέικ απ και σκουλαρίκια», δήλωσε στην The Sun Online.
«Πρέπει να υπέφερε πολύ. Είναι φριχτό να σκεφτεί κάποιος το πόσο τρομαγμένη πρέπει να ήταν.» Oι άνδρες είχαν το διπλάσιο μέγεθος σε σχέση με αυτό του ζώου.
«Μέσα στην αφέλεια μου δεν πίστεψα ποτέ πως είναι ανθρωπίνως δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο σε ένα ζώο», δήλωσε η Lone Droscher-Nielson, μέλος της ομάδας που διέσωσε την Pony το 2003.
Το ρεπορτάζ σημειώνει πως η διάσωση δεν ήταν εύκολη υπόθεση καθώς η τοπική κοινότητα ήταν απίστευτα απρόθυμη να αφήσει την Pony, ,που ήταν μια καλή πηγή εισοδήματος, να φύγει.
Στο τέλος χρειάστηκαν 35 ένοπλοι αστυνομικοί ώστε οι χωρικοί να υποχωρήσουν. Η ιδιοκτήτρια του πορνείου έκλαιγε.
Την ημέρα της διάσωσής της το δέρμα της ήταν μολυσμένο και δεν μπορούσε να σταματήσει να ξύνεται, ενώ αναπόφευκτα, ήταν τραυματισμένη και ψυχολογικά.
Η Michelle Desilets, αναφέρει πως γνώρισε την Pony λίγο μετά τη διάσωσή της και πως η αντοχή της είναι εκπληκτική. «Είχε την καλύτερη προσωπικότητα και έμαθε να εμπιστεύεται γρήγορα παρά τα όσα είχε περάσει.»
Οι ειδικοί εικάζουν πως οι απαγωγείς την πήραν από την μητέρα της ως βρέφος. Οι περισσότεροι ουρακοτάγκοι μένουν με την μητέρα τους τα πρώτα εφτά με έντεκα χρόνια της ζωής τους.
Όταν διασώθηκε, το πρώτο μέλημα ήταν να εμπιστευτεί το νέο της σπίτι. Παράλληλα, οι υπεύθυνοι του κέντρου την κρατούσαν μακριά από τους άνδρες γιατί τους φοβόταν.
Σταδιακά βγήκε στο δάσος όπου βρέθηκε μαζί με νεότερους θηλυκούς ουρακοτάγκους. Με τον καιρό γνώρισε και αρσενικά. Δεν φάνηκε να τα φοβάται και απολάμβανε την παρέα τους.
Η Pony μεταφέρθηκε σε ένα από τα νησιά της Ινδονησίας αλλά καθώς δεν έχει αναπτύξει δεξιότητες επιβίωσης, αφού έχει περάσει αρκετό χρόνο αιχμάλωτη, δεν θα μπορέσει ποτέ να ζήσει στη φύση.
Ωστόσο, δεκαπέντε χρόνια μετά τη διάσωσή της, είναι υγιής και μένει στο Nyaru Menteng Rehabilitation Centre με εφτά ακόμα ουρακοτάγκους, όπου έχει μάθει να φτιάχνει φωλιές και να συλλέγει τροφή.
Παρότι η περίπτωση της Pony είναι εξαιρετικά σπάνια, παράγοντες όπως η αποψίλωση των δασών και το παράνομο εμπόριο θηλαστικών, μπορούν να συντελέσουν στην εξαφάνιση αυτών των ζώων.
Υπολογίζεται πως περίπου 1000 ουρακοτάγκοι σκοτώνονται κάθε χρόνο ώστε τα μωρά τους να πουληθούν στη μαύρη αγορά. Για κάθε ένα μωρό που πωλείται σκοτώνονται τουλάχιστον άλλα τέσσερα ζώα.
Σύμφωνα με αναφορές, το παράνομο εμπόριο έχει ανθίσει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η ιστορία της Pony είναι σκληρή και ντροπιαστική για το ανθρώπινο είδος, αλλά είναι η πραγματικότητα που πρέπει κατάματα να αντιμετωπίσουμε.
