Για την περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της και τις χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε μίλησε η Σοφία Βόσσου.
Η τραγουδίστρια ανέφερε χαρακτηριστικά ότι κάποια στιγμή έφτασε 37 κιλά, ενώ περιέγραψε και το πώς έμεινε δυνατή κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς της.
«Κάνω χειρουργείο για μία διάνοιξη, πάει καλά. Σε λίγες μέρες μου κάνει διάτρηση στο στομάχι. Ξαναμπαίνω χειρουργείο, πάει καλά και βγαίνει ένα συρίγγιο το οποίο ένα χρόνο κατσικώθηκε. Να μην βρίσκουν τι γίνεται. Ιατρικό παράδοξο κανονικά. Να μην κλείνει ενάμιση χρόνο», περιέγραψε η Σοφία Βόσσου στην εκπομπή «Πρωινό», για το πώς ξεκίνησε η περιπέτεια με την υγεία της.
«Τρεφόμουν με παρεντερικές, έφτασα 37 κιλά. Μου δόθηκε μια ορμόνη για να σταματήσει το συρίγγιο και αλλοιώθηκε η γεύση μου και δεν μπορούσα να φάω. Και έπρεπε να τραφώ με παρεντερικές. Ήμουν μπες- βγες στο νοσοκομείο. Έμπαινα 30- 40 μέρες και μετά έμενα σπίτι, είχα τις παρεντερικές σπίτι. Αλλά παράλληλα έκανα πράγματα. Ήμουν 37-38 κιλά παραμονές Χριστουγέννων και φώναξα τους φίλους μου στο σπίτι και φάγαμε όλοι μαζί. Εγώ δεν έτρωγα», συνέχισε η κ. Βόσσου.
Όταν άρχισε να το ξεπερνά αυτό, έπαθε ατύχημα στο σπίτι της, όταν γλίστρησε σε σκαλοπάτι με συνέπεια να πάθει συντριπτικό κάταγμα μηριαίου και γόνατου. Έτσι, μπήκε ξανά στο χειρουργείο, για επέμβαση που διήρκεσε πέντε ώρες.
«Τώρα είμαι στη φάση της αποκατάστασης, έχουν περάσει τέσσερις μήνες, περπατάω με μπαστούνι λίγο για ασφάλεια», συμπλήρωσε.
Σε ερώτηση για το πώς διατήρησε την αισιοδοξία της κατά τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας, απάντησε: «Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο, ροζ και κόκκινο. Είναι και γκρι και μαύρο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο για να παίρνουμε μαθήματα, είτε από το καλό, είτε από το κακό. Ο άνθρωπος έχει φοβερές δυνάμεις».
Η τραγουδίστρια τόνισε ότι η πίστη της την «κράτησε». «Η ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό, όπως κι αν είναι πρέπει να την παλεύεις. Να πω ότι ήμουν άτυχη ενώ υπάρχουν μωρά που αντιμετωπίζουν λευχαιμία;», διερωτήθηκε και πρόσθεσε: «Δεν αφηνόμαστε. Έτσι δεν έρχεται η κατάθλιψη».
Παράλληλα εξομολογήθηκε ότι πέρασε από τα στάδια που περνά ένας ασθενής με μεγάλη ταλαιπωρία. «Κάποια στιγμή από τους πόνους- έβγαινε το γαστρικό υγρό και με έκαιγε- έλεγα ότι δεν έχω ποιότητα ζωής, δεν θέλω να ζω έτσι, κάτι πρέπει να βρω να μη ζήσω. Το έλεγα αυτό, το μοιραζόμουν με τους φίλους μου, είχαν φρικάρει. Είπα “μη φρικάρετε, πρέπει να σας το πω, να βγει"». Και κάποια στιγμή λέω “εσύ λες δεν θες να ζεις και το παιδάκι...”. Θα το περάσεις και αυτό. Έφυγε αυτή η σκέψη».
