Το θέατρο Αμαλία αποτελεί ένα τοπόσημο της πολιτιστικής ζωής της Θεσσαλονίκης, με μια ιστορία που αντανακλά την καλλιτεχνική εξέλιξη της πόλης.
Ξεκινώντας τη διαδρομή του ως κινηματογράφος το 1967 με πρώτη ταινία την «Υπολοχαγό Νατάσσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, εξελίχθηκε σε έναν αγαπημένο θεατρικό χώρο, στεγάζοντας από το 1987 έως το 2012 την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.
Το θέατρο επανεκκινεί τη λειτουργία του υπό την επιμέλεια της ομάδας της TooFarEast, ως ένας ζωντανός, συμπεριληπτικός χώρος αφιερωμένος στον πειραματισμό και το καλλιτεχνικό ρίσκο. Με ιδιαίτερη έμφαση στην υποστήριξη ανερχόμενων δημιουργών, φιλοδοξεί να συμβάλει στην ανάδειξη νέων τοπικών καλλιτεχνικών σχημάτων και πρωτότυπων έργων, ενισχύοντας και εξελίσσοντας το θεατρικό οικοσύστημα της πόλης.
Σήμερα, το θέατρο Αμαλία συστήνεται ξανά ως το σπίτι του πειραματικού κοινού της Θεσσαλονίκης και γίνεται βάση εξόρμησης για τις τολμηρές καλλιτεχνικές φωνές της.Η λειτουργία του ξεκινά στις 4 Σεπτεμβρίου 2025 με δύο καλλιτεχνικές αναθέσεις σε ένα ανήσυχο τετραήμερο.

Η Κορίνα Βασιλειάδου, αποδέκτρια δυο φορές της υποτροφίας Ίψεν, σκηνοθετεί το «We Are All Things», ένα έργο βασισμένο στη συλλογή ποιημάτων «Hold Your Οwn» του Kae Tempest. Πρόκειται για την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα.
Στο «We Are All Things», δυο άνθρωποι σε ένα δάσος στα όρια του αστικού ιστού, που θυμίζει χωματερή πολλαπλών αποτυπωμάτων, χορεύουν, αφηγούνται, σιωπούν, τραγουδούν για μια ιστορία διαρκούς μετάβασης. Ένα έφηβο αγόρι, λένε, σε αυτό το δάσος μεταμορφώνεται σε γυναίκα. Και χρόνια μετά, στο ίδιο δάσος, αυτή η γυναίκα −σαν να αλλάζει δέρμα− αφήνει την εαυτή της και μεταμορφώνεται σε γέρο άντρα. Μεταξύ θεάτρου, μουσικής και χορού, υφαίνουν τον μύθο του μάντη Τειρεσία, που έζησε τόσο πολλά και τα πήγε τόσο καλά και τα κράτησε όλα καλά κρυμμένα βαθιά. Και μαζί λένε για τις μη παθητικές εγγραφές του φύλου πάνω στα σώματά μας, αυτές που διαφεύγουν της φύσης και της γλώσσας. Είμαστε τα πάντα.

Ο Κυριάκος Χριστοδουλόπουλος, εκπροσωπώντας το νέο θεατρικό αίμα της πόλης, φέρνει στη σκηνή το «Πυρ, Γυνή και Μπάχαλα», ένα έργο που γεννήθηκε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών. Είναι μια σόλο παράσταση αφιερωμένη στο συλλογικό τραύμα, φτιαγμένη από θραύσματα κοινών μας αναφορών, αναμνήσεων και πολιτισμικών ερειπίων. Καμπαρέ, drag και χάος, ντοκουμέντο και σάτιρα: η Ελλάδα στο κόκκινο, μέσα από ένα σώμα που δεν αντέχει άλλο.
Ένα πολυεπίπεδο έργο που σχολιάζει καυστικά −και με μια δόση αυτοσαρκασμού− τα παράδοξα της ελληνικής κουλτούρας και πραγματικότητας, σημερινής και παλαιότερης. Ο Κυριάκος Χριστοδουλόπουλος συνδυάζει στοιχεία από την drag κουλτούρα και το θέατρο ντοκουμέντο, δημιουργώντας μια εκρηκτική περφόρμανς ανάμεσα στο χοροθέατρο, τη μνήμη και την επινόηση. H σκηνή μετατρέπεται σε εφιαλτικό τηλεοπτικό πλατό, σε παλιό μπουζουξίδικο, σε μπαλκόνι πολυκατοικίας, σε κλαμπ στις αρχές των ’00s.

Από τις 13 έως και τις 28 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί το «Ου Φονεύσεις», σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, βασισμένο σε κείμενα που αφορούν την πατριαρχία και που έχουν γραφτεί από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα για τη θέση της γυναίκας. Πρόκειται για μια παράσταση που κινείται ανάμεσα στο θέατρο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία. Η γυναίκα ως θύμα διακρίσεων εξαιτίας του φύλου της. Η απαγορευμένη σεξουαλικότητα της γυναίκας μέσα στους αιώνες διατρέχει το έργο ως βασικός άξονας.
Γιατί τα «εγκλήματα πάθους» και τα «εγκλήματα τιμής» κατά των γυναικών συνεχίζονται με τέτοιο ρυθμό; Συνεντεύξεις, ποίηση, σκόρπιες φράσεις, σχόλια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τραγούδια, περιγραφές βίας αποτελούν το υλικό γι’ αυτό το εγχείρημα, σ’ ένα μεικτό θέαμα που συναντιέται με το σήμερα. Η παρουσία του άνδρα ως φιγούρα αρχετυπική, αδρή και σαγηνευτική, εμπλέκεται ως ιερέας, πατέρας, γιoς, αδελφός, εραστής, μαστροπός. Μια παράσταση που επιχειρεί να ανοίξει τον δημόσιο διάλογο για την πιο ακραία μορφή σεξισμού: τη γυναικοκτονία.