Καθώς η κίνηση στα θερινά ακόμα δεν έχει πάρει φωτιά, πέρα από συγκεκριμένα «μαγαζιά», άλλες 8 ταινίες επιχειρούν να προσελκύσουν ένα (ακόμα) διστακτικό κοινό.
Η Βallerina με την Άνα Ντε Άρμας προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπενθυμίσει στον κόσμο ότι ανήκει στο σύμπαν του John Wick - ακόμα και τον Κιάνου Ριβς σε εκτεταμένη γκεστ εμφάνιση επιστρατεύει. Αντίστοιχες επιστροφές έχουμε και στο σύμπαν του Καράτε Κιντ. Το Karate Kid: Legends ενώνει τον Ραλφ Μάτσιο του πρωτότυπου και τον Τζάκι Τσαν του reboot – που αγνοούσε το πρωτότυπο, αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί – ως εκπαιδευτές ενός νέου ταλέντου, το οποίο, στην παράδοση της γνώριμης συνταγής, θα αντιμετωπίσει τον τραμπούκο του σε τουρνουά πολεμικών τεχνών.

Το Vermiglio της Μάουρα Ντελπέρο είναι ταινία που αξίζει να δείτε στο σινεμά, κυρίως για να μπορέσετε να την παρακολουθήσετε απερίσπαστοι και να συγχρονιστείτε με τον ρυθμό της και τον κόσμο της – και, πιστέψτε μας, αξίζει τον κόπο. Αντίστοιχα, αξίζει να δείτε στο σινεμά και το Penguin Lessons με τον Στιβ Κούγκαν, που στα χαρτιά μοιάζει με οικογενειακή ταινία, αλλά στην πράξη πρόκειται για ενήλικο crowdpleaser με πολιτικό πρόσημο και κορύφωση που δεν αφήνει μάτι στεγνό. Στο Surfer o Λόρκαν Φίνεγκαν στήνει μια ιστορία αρσενικού ανταγωνισμού που βυθίζεται σταδιακά στην παράνοια – άρα το κατάλληλο περιβάλλον για να ευδοκιμήσει ένας μαινόμενος Νίκολας Κέιτζ.
Το παζλ συμπληρώνουν τρεις τίτλοι από τα παλιά. Τo 8 ½ συστάσεις δεν χρειάζεται, ο Φελίνι πίστεψε πως διάγει περίοδο δημιουργικής κρίσης, αλλά στην πραγματικότητα η φαντασία του βρισκόταν σε έξαρση και το αποτέλεσμα υπήρξε μια αφάνταστα επιδραστική δημιουργία. Συστάσεις ίσως να χρειάζεται πλέον η Viridiana του Λουί Μπουνιέλ, μια ταινία απαραίτητη σε εποχές που ο θρησκευτικός συντηρητισμός δείχνει και πάλι τα δόντια του. Τέλος, κυκλοφορεί και το Αnd then there were none, ένα αβαρές whodunit, βασισμένο στους «Δέκα Μικρούς Νέγρους» της Αγκάθα Κρίστι – που ήταν πολλά παραπάνω και καθόλου αβαρείς.